Lieve lezers, misschien moeten we eens vertellen wie wij, de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes, eigenlijk zijn. In de bijna 12 jaar dat deze site nu bestaat is de groep actieve bloggers gestaag gegroeid tot een actief clubje van ruim 30 fanatiekelingen. Van uiteenlopend pluimage, verschillende leeftijden en achtergronden. Maar dankzij Ondergewaardeerde Liedjes hebben we elkaar best goed leren kennen.
De oprichting van een WhatsApp-groep heeft dat proces in een stroomversnelling gebracht. Het is zo’n groep geworden waarin zoveel berichtjes in komen dat je hem eigenlijk wilt muten. Maar eigenlijk wil je ook al die interessante tips en conversaties niet missen.
Dankzij die WhatsApp-groep komen we ook wel eens iets te weten over onze gezinnen en familieleden. Bijvoorbeeld dat ze vinden dat bloggen over muziek eigenlijk best veel tijd kost (klopt). Maar het gaat ook verrassend vaak over de muzieksmaak van onze kinderen, partners, en andere familieleden, en hoe zij voor ons nieuwe muzikale deuren openen.
Reden genoeg om de poorten van deze blog eens een keer wijd open te zetten voor deze familieleden. Om ze te vragen om zelf een keer eens iets te schrijven. Kunnen ze meteen ervaren waarom dat eigenlijk best de tijdsinvestering waard is. 😇
Keuze Sense Jan van der Molen: George Harrison – Not Guilty (1968)
Hoe onzekerheid leidt tot frustratie én dadendrang
Paul Ehrenfest was een briljant natuurkundige die de nieuwe inzichten in de fysica uitstekend kon overbrengen op zijn studenten. Een zeer gewaardeerd hoogleraar met een faam die ver buiten Leiden reikte. Hij had echter een probleem. Hij voelde zich gruwelijk onzeker over zijn werk. En dat kwam vooral doordat zijn beste vriend ook de meest briljante natuurkundige was van zijn tijd. Diens naam: Albert Einstein.
Het zou kunnen dat George Harrison zich in The Beatles bij tijd en wijle net zo voelde als Ehrenfest in de natuurkunde. Met Paul McCartney en John Lennon om je heen, is de kans groot dat je onzeker wordt over je eigen composities. Bij George leidde het tot zowel frustratie als dadendrang. Hij ging nummers schrijven. En hoe meer hij dat deed, hoe beter ze werden. En hoe meer George een eigen geluid ontwikkelde. Hij bracht bijvoorbeeld de Indiase invloeden naar the Beatles, zowel via eigen nummers (Within You Without You, The Inner Light) als via die van anderen (Norwegian Wood). Maar ook kwam hij met steeds betere composities, culminerend in Beatles klassiekers als Something, Here Comes The Sun en While My Guitar Gently Weeps. Toch veranderde er in die laatste jaren niets aan de pikorde in de groep. Ringo mocht precies een nummer per album zingen (en eventueel schrijven). En George mocht er twee inbrengen. Niet meer. Ook niet als zijn nummers beter waren dan sommige van Paul en John. Daarnaast waren er irritaties over de zakelijke kant van The Beatles, bijvoorbeeld over het eigen platenlabel Apple.
Kortom, eind 1968 liepen de frustraties bij George hoog op. Zo hoog dat hij een nummer schreef waarin hij zich afzette tegen de rest van de band. Een nummer waarin hij zichzelf vrijpleit van zijn aandeel in de strubbelingen, binnen de band en bij Apple. Het nummer heette dan ook: Not Guilty.
Toen ik het voor het eerst hoorde, was ik er meteen door gegrepen. Een simpel maar pakkend riffje aan het begin en veel interessante loopjes. En een tekst die fascineerde. George heeft het nummer voor het eerst ingebracht bij de zogenoemde Esher sessies bij hem thuis, waar de bandleden elkaar nieuwe nummers lieten horen. De opnamesessies voor het ‘witte album’ verliepen echter zo moeizaam, dat er na meer dan 100 takes werd besloten, ook door George zelf, om Not Guilty maar te laten liggen. Erg symbolisch.
Take 102 is tegenwoordig terug te vinden. Een extra interessante versie, omdat George hier een kort walsstukje in heeft gevoegd. Net als hij eerder had gedaan bij We Can Work It Out; een inbreng waarvoor hij geen credits had gehad. Wellicht een verwijzing naar zijn frustratie?
Uiteindelijk stapte George tijdens de Get Back-sessies begin 1969 uit de band. Dat was het moment dat ook John en Paul beseften dat het niet goed ging. Dat alles is nu mooi te zien in de film van Peter Jackson met dezelfde titel.
George kwam gelukkig terug en droeg nog schitterend bij aan Abbey Road. En zijn eerste solo-album, met opgespaarde nummers, werd het meest succesvolle van alle groepsleden.
Eén nummer was hij echter vergeten. Not Guilty belandde pas 11 jaar later op het titelloze George Harrison (1979). Pas veel later zijn de versies van The Beatles naar buiten gekomen. Take 102 had wat mij betreft zo de Ondergewaardeerde Playlist van The Beatles in gemogen. Maar of het als Beatlesnummer mag tellen, is voer voor discussie.
George, wellicht het meest ondergewaardeerde lid van de meest gewaardeerde band aller tijden. Maar dan mag je nog steeds niet klagen. 🙂
Sense Jan van der Molen is natuurkundige en de echtgenoot van blogger Marèse Peters
Keuze Job Smith: Malfunkshun – Jezebel Woman (1995)
Wood?
Ik heb best lang nagedacht waar ik over wou gaan schrijven. Niet iets te mainstream, niet iets wat de reguliere bloggers ook aan zouden denken. Maar toch kwam ik uit bij dingen als Dr. Dre, omdat rap erg ondergewaardeerd is in de Top, de Snob en bij ondergewaardeerdeliedjes.nl. Maneskin leek me ook gaaf, maar daar gaat mijn zusje al over schrijven.
Ik wilde schrijven over iets wat niet iedereen al heeft gedaan. En dus besloot ik te schrijven over Malfunkshun. De band heeft slechts één album uitgebracht, een compilatie van een aantal van hun nummers, in 1995. Andrew Wood, de zanger van Malfunkshun, is in 1990 overleden en de band was toen al een tijdje uit elkaar. Tegenwoordig speelt alleen de gitarist, Kevin Wood, broer van Andrew, nog in de band. Andrew Wood was ook bekend van de band Mother Love Bone, waarin hij speelde met een aantal leden van Malfunkshun en andere opkomende artiesten. Misschien ken je Mother Love Bone van de nummers Chloe Dancer en Crown Of Thorns. Toen Andrew Wood overleed, waren de band en goede vriend Chris Cornell daar zo verdrietig over dat ze, samen met Eddie Vedder, de band Temple Of The Dog oprichtten. De oud-leden van Mother Love Bone vormden daarna een van de grootste grungebands, namelijk Pearl Jam.
Malfunkshun wordt samen met bands als Melvins beschouwd als de oorsprong van de grungemuziek. Naar mijn mening is het onterecht dat Malfunkshun niet de erkenning krijgt die ze verdienen. Hun geweldige gitaarspel gecombineerd met de unieke stem van Andrew Wood zorgt voor een bijzonder geluid. In hun muziek vind je het rauwe punkgevoel dat ook bands als Nirvana probeerden vast te houden. Malfunkshun was invloedrijk en totaal onbekend, en daarmee ontzettend ondergewaardeerd.
Malfunkshun was niet alleen belangrijk voor de grungemuziek, maar ook voor de muziekgeschiedenis in het algemeen. Hun geluid was anders dan wat toen gangbaar was en heeft de muziekwereld voor altijd veranderd. Het is daarom belangrijk dat we hun bijdrage aan de muziek erkennen en waarderen.
Job Smith (2009) is de zoon van blogger Remco Smith
Keuze Maarten van der Molen: Neutral Milk Hotel – In The Aeroplane Over The Sea (1998)
Emotioneel, surreëel en melancholiek
Een tijdje geleden, waarschijnlijk rond de tijd dat ik in de derde klas zat, kreeg ik door een vriend van me een nummer aangeraden: Gast, luister naar Holland, 1945 van Neutral Milk Hotel. Dus dat deed ik. Wat mijn koptelefoon uit kwam spoelen was een grove, korrelige gitaar met een overversterkte bas als begeleiding voor een stem die kogelvrij glas zou doen spatten. Om eerlijk te zijn was het nogal overweldigend en daarmee niet de meest laagdrempelige instapper voor het album waar het op stond. Desondanks ben ik (na enige dwang van mijn vrienden) het album toch gaan beluisteren. Wat ik ontdekte was een album met ongelooflijk veel emotie, overdonderend veel passie en geweldig veel karakter.
Jeff Mangum, hoofd-liedjesschrijver, hoofd-dramaticus en tevens frontman van de band besloot op een dag het dagboek van Anne Frank te kopen. In zo’n twee of drie dagen heeft hij het hele boek verslonden. Toen hij aan het einde van het boek terecht kwam en Anne Frank werd afgevoerd naar een concentratiekamp sloeg Mangum de bladzijden om, verwachtend dat er een nieuw hoofdstuk zou beginnen waar Anne terug zou zijn gekomen uit het kamp (hoe zou ze anders het boek hebben uitgebracht?). Dat hoofdstuk kwam niet. Anne Frank was dood. Mangum was compleet overstuur. Hij sloot zichzelf huilend dagenlang op. Hij kon het niet hebben dat zo’n jong en onschuldig meisje aan zo’n nare dood moest komen.
Dit hele voorval was een grote inspiratiebron voor Mangum tijdens het maken van het album In the Aeroplane Over the Sea. Overal hoor je verwijzingen naar Anne Frank en hoe kapot Mangum over haar dood was. De titelsong, het derde nummer op het album, wil ik graag aan u introduceren. Het begint simpel. Een akoestische gitaar speelt een veelvoorkomend akkoordenschema. Dan begint Mangum iets té versterkt met zingen. Steeds meer instrumenten volgen. Tegelijkertijd komen drums en, geloof het of niet, zingende zaag naar voren. Geloof me wanneer ik zeg dat de zingende zaag een fantastische bijdrage levert aan dit album, en al helemaal aan dit nummer. De tekst is dromerig, surreëel zelfs. Desondanks sleept het je mee. Optimistischere zinnen als What a beautiful face, I have found in this place, that is circling all round the sun worden afgewisseld met melancholieke, surreële zinnen als And one day we will die, and our ashes will fly, from the aeroplane over the sea.
Naast de teksten zijn ook de melodieën uitermate fantastisch. Vol met swing en syncopatie, maar toch ook met de meest majestueuze en melancholieke uithalen die je maar zelden zo mooi hoort. Mangum blinkt niet alleen uit als dromerige tekstschrijver, maar al helemaal als melodieschrijver. Met de tegenmelodieën die door de trompettist Scott Spillane worden verzorgd blijft het nummer iedere keer een lust voor het oor. Door de combinatie van de emotioneel geladen tekst en de melancholieke melodieën weet het nummer zowel blijdschap als droevigheid enorm goed vast te grijpen. Om zo de luisteraar onder te dompelen in de gevoelswereld van de warrige romanticus die Jeff Mangum heet.
Al met al is In the Aeroplane Over the Sea een fantastisch geschreven nummer met surreële maar toch emotioneel geladen teksten, en prachtig melancholieke melodieën waar ieder ook maar licht snobistisch mens warm van wordt.
Maarten van der Molen (2004) is de zoon van blogger Marèse Peters
Keuze Heleen Rebergen: Guus Meeuwis – Hé Zon (2003)
Doen wie het hardst kan stralen
De zon zorgt bij veel mensen voor een stukje geluk. Alles is net wat positiever, minder erg of mooier met de zon. Je merkt het nu het weer lente is, mensen genieten op hun eigen plek van de eerste zonnestralen. Ze kruipen weer hun huis uit en zijn meer buiten. De speeltuinen en speelveldjes lopen vol en je hoort de mensen weer in de tuin. Een heerlijke tijd, die lente en zomer!
Hé Zon gaat over iemand met een langdurige (chronische) ziekte die op een dag wakker wordt, de zon ziet en ondanks de ziekte weer voor positiviteit wil gaan. Daarom daagt die de zon uit om te kijken wie het hardst kan stralen.
Het nummer is speciaal geschreven voor de Bart Foundation, waar Meeuwis ambassadeur van is. De stichting is opgericht door familie van de overleden televisiepresentator en BNN-voorzitter Bart de Graaff. De Bart Foundation biedt jonge mensen met een ingrijpende ziekte de kans hun ambitie waar te maken. Hoewel het nummer niet de Top 40 haalde, werd het wel een radiohit in Nederland.
Nou zon, kom maar op, we zijn er klaar voor!
Heleen Rebergen is de vrouw van blogger Erwin Herkelman
Keuze Quin Nieuwendijk: Linkin Park – The Little Things Give You Away (2007)
Six feet onder water
Toen ik te horen kreeg dat ik een stukje mocht schrijven voor Ondergewaarde Liedjes, kwam stiekem toch wel een kleine droom uit. Toen het moment kwam om te gaan schrijven, bleek het toch wel uitdagend te zijn om überhaupt een nummer te kiezen. Ik heb getwijfeld over een drum-and-bass-nummer, een hyperpop-nummer en vele andere nummers. Vervolgens moet je er dan ook nog daadwerkelijk iets over schrijven. Hierdoor heb ik veel respect gekregen voor de Ondergewaarde Liedjes schrijvers, die dit zo vaak weten te doen. Daarom heb ik een nummer gekozen, waarvan ik denk dat die onder hen gewaardeerd zal worden.
Veel vrienden en huisgenoten komen naar mij toe, om te vragen van welk genre een bepaald nummer is. Dit komt door mijn passie om veel te leren over verschillende (obscure) genres. De scheiding van genres neem ik niet heel serieus, het is leuk wanneer dat subjectief blijft. Ik probeer die vrienden of huisgenoten vaak aan te sporen om uit te vogelen wat ze precies leuk vinden aan een nummer, zodat ze dat in andere nummers kunnen herkennen. Op die manier maakte ik kennis met mijn eerste liefde, Linkin Park. Deze band is zeker niet ondergewaardeerd, maar het nummer dat ik koos wel. The Little Things Give You Away is de closing track van hun derde album en hun poging tot een Stairway to Child November Rain in Time Heaven-achtig nummer.
Veel bands hebben wel een StCNRiTH-achtig nummer. Niet al die pogingen zijn een succes, maar deze van Linkin Park (vind ik) wel. Onorthodox voor Linkin Park in die tijd, schreeuwt Chester Bennington niet en rapt Mike Shinoda niet op dit nummer. Met dit album en de albums die volgden, liet Linkin Park dan ook zien dat ze meer waren dan een hele effectieve one trick pony. Er is ook een StCNRiTH-achtig Linkin Park nummer waarin Chester wel schreeuwt, A Line In The Sand. Ook een mooi nummer, maar ik vind de lyrics van The Little Things Give You Away actueler.
Chester Bennington en Mike Shinoda uiten hun onvrede over de reactie van de overheid en president Bush op orkaan Katrina en de slachtoffers daarvan. Met teksten zoals:
All you’ve ever wanted
Was someone to truly look up to you
And six feet underwater, I do
vertellen ze Bush en hun overheid dat ze nu wel naar hen moeten opkijken, omdat ze ‘six feet’ onder water staan. Dit is voor mij actueel als student van de pechgeneratie, omdat ik nu ‘six feet’ onder studieschulden op moet kijken naar kabinet Rutte. De titel slaat daar dan ook op; de kleine scheurtjes in de zorgvuldig geformuleerde monologen van de overheid, die hen verraden. Kleine fouten zoals wij die ook bij Mark Rutte en zijn kabinet hebben gezien. Foutjes zoals geheugenverlies, liegen, etc.
Dit allemaal terzijde. Ook als je de tekst achterwege laat, blijft dit nummer overeind door de subtiele climax. Die is voor een StCNRiTH-achtig nummer namelijk net iets ingetogen en dat waardeer ik.
Helaas gaan we Chester niet meer horen zingen, want op 20 juli 2017 pleegde hij zelfmoord en werd hij een Kurt Cobain voor een hele nieuwe generatie, ook al was hij geen 27 toen hij stierf. Ik weet nog toen mijn kleine zusje me dat vertelde op vakantie. Ik geloofde haar toen niet omdat zij nog een peuter was, maar helaas had ze gelijk.
Dat Chester een nieuwe Kurt Cobain is, blijkt op het internet. Alles wat met Linkin Park te maken heeft staat vol met reacties over hem, zoals: I miss Chester. Ik heb persoonlijk een hekel aan de romantisering van zelfmoord die dit met zich meebrengt, een fenomeen dat beschreven is in het nummer Neon Graves van Twenty One Pilots.
Enkele weken geleden kwam Linkin Park met een niet eerder uitgebracht nummer, als teaser voor de viering van het twintigjarig bestaan van een deluxe editie van hun tweede album. Met vocals van Chester over de standaard Linkin Park-onderwerpen, zoals frustraties en depressie. Onderwerpen waar hij veel over zong in zijn carrière. Erg sneu om ernaar te luisteren met het idee dat deze man zoveel mensen heeft geholpen met zijn teksten, maar niet zichzelf. Vele fans waren dan ook verbaasd. Ikzelf iets minder, omdat het wel duidelijk was dat Chester met mentale problemen kampte, doordat hij er zo open over zong. The Little Things Gave Him Away.
Ik mis hem.
Quin Nieuwendijk (2000) is de zoon van blogger Hans Dautzenberg
Keuze Juliette Glavimans-Mirck: Francis Cabrel – Des Hommes Pareils (2008)
Tijdloze Franse troubadour
Toen mijn man me vertelde dat ik een podium kreeg om mijn favoriete muziek te bewieroken, liet ik me dat geen twee keer zeggen! De keuze voor de muzikant was snel gemaakt. Via het programma van de inmiddels verguisde Matthijs van Nieuwkerk is door Rob Kemps ook in Nederland aandacht gekomen voor Renaud, maar mijn andere held is hier nog altijd onbelicht.
Dat terwijl hij al sinds de jaren ’70 in Frankrijk een beroemdheid is. Toen nog met snor en de hele hippielook, maar inmiddels een man van respectabele leeftijd, die – god verhoede – steeds vaker openlijk speelt met het idee van pensionering. Sinds het album Samedi soir sur la terre uit 1994 ben ik fan en smeek ik hem bij elk concert om toch ook eens Nederland aan te doen… Ik heb het natuurlijk over Francis Cabrel; de moderne Franse troubadour en al jaren mijn meest beluisterde artiest op Spotify.
Hij zingt poëtische teksten over liefde, familie en maatschappelijke onderwerpen, hij heeft jarenlang steeds een Franstalige cover van Bob Dylan op zijn albums gezet en heeft er zelfs een album vol van gemaakt. Combineer dat met een mooie stem met Zuid-Frans accent en een sierlijke bescheidenheid, wars van schandalen, wilde feesten of andere sterallures en je hebt mijn hart gewonnen!
Nou, nou, Juliette: overdrijf je niet een beetje met je troubadour-omschrijving? Nee! De man schrijft prachtige zoete liefdesliedjes, die in het Frans nooit over het randje gaan (alleen als je gaat vertalen: Nederlands is niet de beste taal voor de liefde). Niet voor niks koos ik het lieflijke Depuis Toujours om als bruid de rode loper mee af te lopen.
Maar een echte troubadour doet meer dan mooie liefdesliedjes zingen. Een echte troubadour zet je aan het denken over het stadse leven, over stierenvechten, over ongelijkheid, racisme, onverschilligheid en armoede. Zijn laatste tour heette niet voor niets de Trobador Tour, met een mooie ode aan zijn voorgangers: rocksterren uit de Middeleeuwen. Want naast zoet en lieflijk zingen, kan de man ook lekker rocken!
Cabrel doet je soms wanhopen over de staat waarin de wereld verkeert, maar dan weer dromen over hoe mooi die kan zijn. Ik vind er voor elk humeur mijn gading.
De keus voor Cabrel was snel gemaakt, maar het nummer was moeilijker kiezen. Zo vreselijk veel te kiezen in een oeuvre van bijna zestig jaar. Zijn grootste hits misschien? Shakira heeft er een gecoverd. Deze familieblog is bij uitstek de gelegenheid om een van Cabrels nummers over familie te becommentariëren. Te Ressembler bijvoorbeeld. Over zijn vader, waarin het eenzame geluid van de trompet de herinnering aan zijn vader evoceert. Maar nee: ik ben uiteindelijk fan geworden door zijn engagement. Een geëngageerd nummer dus. Een nummer dat weergeeft hoe Cabrel en ik in het leven staan en over de medemens denken. We zijn allemaal gelijk, ondanks onze verschillen. Uiteindelijk maakt onze afstand tot de zon niet uit: we lijken tot in het kleinste atoom op elkaar. Dat zouden ze op school moeten onderwijzen!
Voor wie een beetje Frans begrijpt: lees zijn teksten eens! Je krijgt er geen spijt van. En voor wie Cabrel live wil zien: hij komt in november voor het allereerst naar Nederland voor twee concerten. Ongeacht hoe je hem (beter) gaat leren kennen: bonne découverte!
Juliette Glavimans-Mirck is de vrouw van blogger Jeroen Mirck
Keuze Maartje: Maximo Park – Leave This Island (2014)
Iemand die dwars door je heen kijkt
Zou jij je laten verleiden door je drie huisgenoten wanneer ze je vragen ook eens een blog te schrijven? Ook wanneer je beroepsmatig altijd teksten voor anderen schrijft, maar nooit voor jezelf? Ken je die zoektocht die volgt? En op welk liedje kwam je uit? Dat nummer dat al tijden als een soort van soundtrack door je hoofd spookt? Ik wel…
Dat – in ieder geval door mij – ondergewaardeerde lied is Leave This Island van Maximo Park. Een band die, anders dan veel Britse tijdgenoten, altijd een beetje aan mij voorbij is gegaan. Nou ja, op die Mark Ronson bewerking van Maximo Parks Apply Some Pressure na dan. Die wil nog wel eens opduiken tijdens een lange autorit naar een vakantieadres. Alleen voelde ik daardoor nooit enige aanvechting mij te verdiepen in het oeuvre van deze band.
Dankzij de algoritmes van Spotify dook Leave This Island tijdens een druilerige herfstdag toch nog op als suggestie voor mijn playlist. Het was de vooravond van een trip naar het grootste eiland van Europa. Waarom spookt nou juist dit nummer tijdens de reis, het verblijf op dat eiland en de maanden daarna door mijn hoofd? Is het de tekst, die als een vreemdsoortig kruisverhoor start en daarmee de aandacht trekt? De voortstuwende melodie die maakt dat het lied onder je huid gaat zitten? Of toch de enigszins monotone stem van zanger Paul Smith die rechtstreeks tot je lijkt te spreken? Zijn het de beelden die in je hoofd ontstaan en op een of andere manier resoneren? Of toch vooral het gevoel te willen ontsnappen?
Ken je dat? Dat iemand je iets doet vertellen dat je nog nooit of al heel lang niet meer met iemand deelde? Ken je zo iemand? Die dwars door je heen kijkt en vragen stelt die in geen jaren aan je gesteld zijn, omdat niemand door de zorgvuldig opgetrokken muren durft te breken? Herken je die betovering die je ervaart in de vertrouwdheid? Het verlangen waarvan je niet wist dat je het had, dat gevoel en verstand stevig met elkaar overhoop doet liggen?
Zeg nou eens eerlijk, wie zou nou niet dromen van de man in dit lied die zich opwerpt als semafoor? Zich daarmee aanbiedend als je gids naar een veilige haven, die zijn mening deelt en ook nog eens voor je wil opkomen totdat hij the last man standing is. Daar zou ik in ieder geval wel eens mee op een eiland willen zitten, of samen naar het wassende water willen kijken vanuit zo’n Schots hotel. Of is dat, net als de titel van het album waar dit nummer op staat, Too Much Information?
Maartje is de vrouw van blogger Remco Smith
Keuze Ties Janssen: Thank You Scientist – Mr. Invisible (2016)
Drie leuke genres
Een bekend fenomeen voor velen van jullie denk ik: je bent door je recommended albums heen aan het luisteren op Spotify, en dan plots kom je een gouden vondst tegen. Zo ook gebeurde dat voor mij met Thank You Scientist. Het eerste liedje wat ik van hen hoorde was ook meteen het liedje waar ik vandaag over schrijf, Mr. Invisible. Meteen toen het liedje begon trok het mijn aandacht met de interessante combinatie van gitaar en blazers. Een maat later kwam de drum erbij. Niet een drum die je per se verwacht bij een jazz-nummer, waar het toch wel erg op leek. Het kabbelde een beetje voort, tot de stem erbij kwam. Zeker een mooie stem, maar eentje die ik niet echt kon plaatsen. En toen kwam het refrein.
Het refrein beantwoordde een aantal vragen die ik had bij het liedje en de sounds waarvoor de band was gegaan. Het werd nu duidelijk dat het een HEEL gaaf uitgevoerde fusion tussen jazz en rock en zelfs een beetje metal is. Nou moet ik zeggen, dat zijn wel meteen drie erg leuke genres. 😉
De keus voor dit nummer was een moeilijke overweging tussen heel veel opties die ik in gedachten had. Ik ben uiteindelijk gestrand op Thank You Scientist, aangezien het misschien wel het meest in de smaak valt bij de meeste bloggers hier, en echt veel meer aandacht verdient dan dat het nu krijgt. Desalniettemin wil ik toch nog even een lijst met honorable mentions meegeven, in de vorm van een Spotify-playlist. Een aantal hiervan pik ik er even uit: Tool bijvoorbeeld.
Tool is een geweldige band met en nog geweldigere drummer (een persoonlijke bias natuurlijk, zelf drummer zijnde), en een aantal van jullie kennen ze misschien al, al dan niet van horen zeggen. Mijn aanrader is om een heel album te pakken, oortjes in te doen, shuffle uit te zetten (belangrijk) en goed de tijd te nemen om te luisteren. Mijn persoonlijke favorieten zijn de albums 10,000 Days en Lateralus.
De volgende band die ik erin heb gezet heet An Endless Sporadic. Nou zal ik alvast een disclaimer geven: deze muziek is zeker niet voor iedereen, en dat is ook de grootste reden waarom ik ze niet heb gekozen uiteindelijk. Maar voor degenen die niet meteen hun oren eruit willen rukken als ze bijvoorbeeld naar de Dance of Eternity van Dream Theater luisteren is deze band zeker een must know! De manier waarop alles in elkaar past en een heuse achtbaan aan muzikaal wonder creëert is er een die je niet gauw tegenkomt.
Dan gaan we vervolgens een hele andere kant op. De volgende die op de lijst staat is Toby Fox. Toby Fox is voornamelijk bekend als de maker van het spel Undertale en de Deltarune spellen. Niet alleen heeft hij zelf bijna alle visuele en technische aspecten van deze spellen ontwikkeld, maar hij heeft ook nog eens alle muziek gemaakt. En geloof me als ik zeg dat zijn muziek geweldig is. Het is moeilijk om de pracht van de muziek volledig over te brengen zonder de context van de spellen waarin het afspeelt, maar ik hoop toch dat jullie er iets in horen.
Nog twee andere artiesten voor game-muziek die ik in de lijst heb gezet zijn Lena Raine en Christopher Larkin. Lena Raine is vooral bekend om haar muziek voor Celeste en de nieuwere muziek van Minecraft. Ze is een meester in het uitbouwen van hele simpele concepten tot iets wat je compleet overweldigt in pracht. Ook is ze een meester in het ondersteunen van het diep emotionele verhaal wat Celeste met zich meebrengt, terwijl ze ook juist voor een spel met een complete afwezigheid van verhaal muzikaal kan ondersteunen, zoals ze voor Minecraft doet.
De volgende artiest is Christopher Larkin, voornamelijk bekend van zijn muziek voor het spel Hollow Knight. Het meest inspirerend aan Larkin’s muziek vind ik de manier waarop hij een wereld zoals Hallownest (waar Hollow Knight zich in afspeelt) compleet maakt met zijn muziek. En dit doet hij, de Grimm Troupe-uitbreiding daargelaten, puur en alleen met orkestmuziek.
Dan heb ik ook nog en aantal liedjes van de AD:PIANO albums; een reeks waarin elk jaar een nieuw album uitkomt, met pianomuziek van een vaste selectie artiesten. Ik vind het zelf moeilijk om uit al deze albums nou precies te zeggen welke artiesten of nummers ik nou het leukst vind. Wat ik wel kan zeggen is dat ze veel te weinig aandacht krijgen. Bij elkaar zijn alle albums 15 uur lang, dus denk ik niet dat veel van jullie het allemaal zullen luisteren, maar geef het toch een kans! Ik heb het zelf ontdekt door een spel genaamd Deemo, en sindsdien is het een enorme liefde, en heel makkelijk als iets wat ik altijd op kan zetten, juist omdat het zoveel nummers zijn.
Als laatste dan, voordat ik echt een heel opstel schrijf, een stukje schaamteloze zelfpromotie. Het laatste nummer wat ik erin heb gezet is mijn eigen nummer A Field of Ash and Tears, wat ik nu net iets minder dan een maand op Spotify heb staan. Er komt zeker nog meer aan, maar mijn plan is om als volgende release en vol album te doen, dus duurt het wat langer. Ik hoop dat jullie het enigszins leuk vinden klinken!
Ties Janssen (2007) is de zoon van blogger Freek Janssen
Keuze Mees Kamps: Phuture Noize – Fire (2016)
Kippenvel over m’n hele lijf
Toen ik jong was werd ik opgevoed met muziek van Red Hot Chili Peppers, The Beatles, Muse etc. Tijdens mijn basisschooltijd was ik dan ook gek van Green Day, Linkin Park en de Peppers. Later op de middelbare school werd ik ook voorgesteld aan andere soorten muziek, voornamelijk door één van mijn beste vrienden. Die stelde me eerst voor aan dubstep en later hardstyle.
Voor hardstyle kreeg ik al gauw een liefde, tot afgrijzen van mijn vader. Hij had het gevoel dat zijn opvoeding was mislukt nu ik afdwaalde naar deze tyfusherrie zoals hij zou zeggen. Maar goed, na enige jaren luisteren hoorde ik een nummer van een voor mij op dat moment onbekende hardstyle dj, namelijk Phuture Noize. Het eerste nummer wat ik van hem hoorde, Fire, draaide ik helemaal grijs.
Een jaar later, in 2017, ging ik naar één van de grootste nachtfeesten binnen hardstyle, genaamd Qlimax. Hierbij is er altijd één suprise act waar al van tevoren over wordt gespeculeerd, maar ik wist het dat jaar zeker, het is Phuture noize. Ik kreeg dan ook gelijk en zijn eerste nummer was Fire. Als ik dit terugzie krijg ik nog steeds kippenvel over m’n hele lijf en een glimlach op mijn gezicht.
Hierna ben ik altijd al zijn nieuwe en oude muziek blijven luisteren en komt Phuture Noize elk jaar terug in de welbekende Spotify eindejaars wraplijst. Toen er dan ook een zo geheten Xqlusive Phuture Noize feest kwam, waarbij Phuture Noize wordt geëerd voor wat hij betekent voor de muziek hoefde ik ook geen moment te twijfelen en kreeg ik ook mijn vriendin zover om voor het eerst mee te gaan naar een hardstyle feest. Zij had namelijk haar twijfels over mijn muziek: Alles klinkt hetzelfde.
Die avond 23 april 2022 is ook zij verliefd geworden op hardstyle en helemaal Phuture Noize. De sfeer op dat feest was geweldig, iedereen kon alle nummers meezingen. Phuture Noize startte zijn set dan ook met de bekende klanken van Fire waarbij een zachte vrouwenstem overgaat in een hard dreunende melodie. Betere introductie aan hardstyle kon zij niet krijgen.
Inmiddels heb ik met mijn vriendin al de nodige feesten gehad, waar ze nu gewend is geraakt aan nog meer takkeherrie. Bij ons thuis staat ook regelmatig de muziek op standje burenruzie en dreunt de rawstyle en uptempo ook door de voegen van de flat heen. Maar Phuture Noize zal altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Wij kunnen dan ook niet wachten op het nieuwe album dat verschijnt op 13 april.
Mees Kamps (1997) is de zoon van blogger Willem Kamps
Keuze Zahra Kroes: Solange Knowles – Don’t Touch My Hair (2017)
Afro is kunst
Knowles is een vrij beroemde familienaam. Iedereen kent natuurlijk Beyoncé, maar vandaag zet ik de spotlight op Solange. Door onder andere haar unieke haarstijlen kijk je niet zomaar over haar heen en dat is terug te zien in het nummer wat ik vandaag wil voordragen voor deze battle. In het nummer zingt ze over een raciale microagressie* die vaak wordt goedgekeurd in de samenleving en wordt gezien als compliment. Het zit namelijk zo: vaak hebben (voornamelijk witte) mensen de neiging om het afro-haar van iemand aan te raken, zelfs zonder toestemming. Het gebeurt nog steeds te vaak dat mensen van kleur, vooral vrouwen, hierdoor hun respect wordt ontzegd.
Zelf kan ik mij goed inleven in het nummer Don’t Touch My Hair. Door mijn Malinese roots heb ik een prachtige afro waarop ik erg trots ben. Helaas is het vaak voorgekomen dat ik vanwege mijn haar nare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd krijg, of dat men er ongevraagd aan zit. Inmiddels voelt het als gewenning dat dat gebeurt, maar dit hoort uiteraard geen gewenning te zijn.
Eén zin in de lyrics van dit nummer springt er voor mij uit. They don’t understand what it means to me, in die zin kan ik mij vinden. Ik zie mijn haar als een vorm van zelf-expressie en een deel van mijn identiteit. Men heeft vaak niet door wat het effect is van zo’n ‘simpele’ opmerking. De opmerkingen en ongevraagde belangstelling richting mijn haar geven mij vaak een naar gevoel, een gevoel dat velen niet begrijpen. Solange weet dit gevoel perfect te verwoorden in haar song.
In de videoclip van Don’t Touch My Hair is te zien dat Solange haar haar gevlochten is met kralen aan de onderkant. Regelmatig heb ik mijn haar ook in vlechten, oftewel box braids. Dit is een van de meest gedragen haarstijlen door mensen van kleur. Deze verschillende haarstijlen hebben meerdere functies: naast het feit dat het er prachtig uitziet, beschermen de vlechten ook tegen weer en wind. Solange zingt ook over het waarderen van je natuurlijke haar, zonder het te stylen dus. Kroeshaar werd, en wordt waarschijnlijk nog steeds, gezien als onprofessioneel en daardoor bewerkt men het haar met agressieve chemicaliën om het steil te maken. Met het nummer laat Solange weten dat je trots mag zijn op je haar en dat het deel uitmaakt van je identiteit.
De belangrijkste boodschap van haar nummer voor mij en wat ik aan iedereen wil meegeven: Wees trots op wie je bent en verander jezelf niet voor bevestiging van anderen.
En ga Solange haar oeuvre checken, om zo de meest ondergewaardeerde Knowles de waardering te geven die ze verdient.
*microagressie = alledaagse opmerkingen, vragen of handelingen die schadelijk zijn omdat ze negatieve stereotypen in stand houden.
Zahra Kroes (2007) is de dochter van blogger Halbe Kroes
Keuze Edzard van der Molen: Lena Raine – Quiet And Falling (2018)
Trance in de spiegeltempel
Celeste is een geweldige videogame. Het heeft een fenomenale verhaallijn, een excellente esthetiek en, als allerbelangrijkste, prachtige muziek. De soundtrack die Lena Raine voor dit spel gemaakt heeft doet vele emoties opwekken. Zo hoor je de energieke, vastberaden klanken bij First Steps en Reach For The Summit, maar ook de angstige en onnatuurlijke pianoslagen in In The Mirror. Ik raad iedereen aan om deze game een keertje te spelen, of om anders de soundtrack te luisteren (deze is te vinden op onder meer Spotify). Maar goed, ik kan natuurlijk maar één nummer kiezen.
Veel nummers in Celeste zijn gemaakt om in de context van het spel toegepast te worden. Hierom is het soms lastig om zonder kennis van het spel te genieten van de muziek. Een uitzondering hierop is Quiet And Falling. Zelfs zonder enige kennis van de game is dit een prachtig stuk. De rustige herhalende pianomelodie is bijna hypnotiserend. Wanneer ik er naar luister kom ik makkelijk tot rust.
Natuurlijk is Quiet And Falling ook terug te vinden in het spel. Wanneer hoofdpersoon Madeline de spiegeltempel in gaat, begint de piano te spelen. Deze piano vertelt het verhaal van deze tempel. Terwijl Madeline de lege, donkere gangen van de tempel doorgaat, voel je de rustige maar kille sfeer van de tempel. Als speler raak je in een soort trance. Wanneer je dieper de tempel ingaat verandert de melodie naar een collectie gedempte akkoorden. Met andere woorden, dit is een geweldig nummer of je hem hoort in het spel of niet.
Edzard van der Molen (2006) is de zoon van blogger Marèse Peters
Keuze Josja van der Heiden: Emma Bale – Greedy (2021)
Catchy nummer
Voordat Emma Bale bekend was deed ze op haar veertiende mee aan de Voice Kids België onder haar eigen naam Emma Balemans. Hier had ze geen groot succes en ze haalde de finale niet. Toen ze vijftien was haalde ze echter al haar eerste hit, dit was een cover van het liedje All I Want van de Ierse band Kodaline. Daarna heeft ze haar debuutalbum World Untouched uitgebracht. En ze heeft in 2016 samen met Milow het nummer Fortune Cookie gemaakt.
Ik ben al erg lang fan van haar, ik heb haar voor het eerst live gezien op Waterpop in 2018. Omdat het een Belgische zangeres is, heb ik haar nog maar één keer in concert gezien, meestal treedt ze op in België. Ik zou met mijn vader in Amsterdam naar haar concert gaan, maar dit liep helaas in de soep door corona. Ik hoop dat ik nog wel een keer naar een concert van haar zou kunnen gaan.
Greedy van het album Retrospect vind ik het leukste nummer, omdat het een catchy nummer is, en omdat het een lekkere beat heeft. Ik vind ook dat de videoclip erg leuk in elkaar zit, kijk zelf maar.
Josja van der Heiden (2010) is een dochter van blogger Alex van der Heiden
Keuze Lynch Schuffelers: 13SLAVS – Alarm (2022)
Oktober vorig jaar ben ik via Social Media in contact gekomen met Sapriga/13SLAVS waardoor ik zijn muziek heb ontdekt, ik luisterde al veel naar vergelijkbare muziek en de stijl sprak me direct aan. Hij is een vocalist, een componist, een tekstschrijver en ontwerper. Zijn artiestennaam is 13SLAVS, zelf is hij ook Slavic, zoals hij dat beschrijft wil hij de barrière tussen Slavische landen en de wereldwijde gemeenschap doorbreken.
Op het moment dat ik begon te luisteren waren er vijf maandelijkse luisteraars op Spotify dus zeer zeker ondergewaardeerd. Ondertussen staat de teller op 160, het is wel eens meer geweest maar verdient hij er nog veel meer.
Momenteel heeft 13SLAVS vier tracks op Spotify (Iets meer op Soundcloud): Alarm (2022), Hypnobooty (2022), Slav (2022) en zijn nieuwste Too Good (2023). 13SLAVS heeft een depressie (medische aandoening, geen zelf gediagnosticeerde), het maken van muziek is een manier om zichzelf te uiten. Sapriga heeft nu een kleine pauze in het maken van muziek en is alles een beetje aan het uitvogelen. Na de zomer komt er weer muziek aan, en ik kan niet wachten.
Even over ALARM, de eerste track van 13SLAVS. ALARM is een persoonlijk nummer, of zoals de artiest het zelf beschrijft: In de basis gaat het erom elke dag wakker te worden in dezelfde verknipte bui, ergens naartoe racen, terwijl je het gevoel hebt dat je permanent te laat bent. De track gaat over de dagelijkse worstelingen waarmee hij te maken kreeg toen hij met depressie omging. Deze worstelingen waren onder anderen angst, depressie en verslaving.
Toen 13SLAVS de track schreef had hij niet echt een idee hoe hij moest omgaan met zijn depressie zijn dagelijkse routine was vol verslavingen en rituelen. Hij werkte vanaf huis en hij kon alles ’s nachts afmaken, maar dit voelde voor hem alsof hij altijd achter op schema lag. Hij vertelde me dat hij elke dag wakker werd met pijn in zijn longen tot zijn benen. En dat zijn dagen in herhaling begonnen te vallen, elke dag voelde dus hetzelfde als de dag ervoor. Er is een zin in de track waar hij ook een beschrijving van geeft:
I’m not gifted, I’m ill
Brain is seeking
Life meaning is surreal
Zelf denkt hij altijd na. Mensen om hem heen vinden zijn gedachten fantastisch maar zelf ziet hij dit niet zo. Zelf vindt hij het meer een vloek omdat hij nooit rustig is en altijd aan het nadenken is. Of zoals hij tegen me zei: It’s life philosophical type shit is in my head all the time.
Ondertussen gaat het al beter met Sapriga/13SLAVS en zoals ik al zei heeft hij heel wat tracks klaar staan voor zijn fans, dus nu is het afwachten, in smart, op een nieuwe track!
Lynch (2009) is de zoon van blogger Lido Schuffelers-Bron
Keuze Alexis van Elteren: Harriette – Fucking Married (2022)
Ik vind het helemaal slay
Eigenlijk wou ik gaan schrijven over een onbekend nummer van Billie Eilish. Maar toen ging ik vorige week naar het concert van girl in red in Afas Live. In de rij buiten besloot ik wat research te doen naar de support act, want die kende ik nog niet. Toen hoorde ik haar muziek en vond ik het helemaal slay. Ik ben best fan van indie (pop) muziek, vooral wat kleinere artiesten. En toen ik haar muziek hoorde, merkte ik al meteen dat haar vibes anders waren dan bij anderen, op een goeie manier. Ik heb de rest van de uren die ik nog in de rij moest wachten geluisterd naar haar muziek.
Toen ik haar live zag, merkte ik dat Harriette in real life ook wel dezelfde vibe gaf als haar muziek. Ze was ook heel aardig met het publiek, en was bezig met hoe iedereen zich voelde. Op het podium had ze haar bestie meegenomen, die ook meespeelde.
Eigenlijk al haar liedjes zijn heel erg leuk, maar omdat ik er één moest kiezen voor dit stukje koos ik degene met de grappigste titel. Ik kan dus aanraden om alle andere liedjes van Hariette ook te gaan luisteren.
Alexis (2008) is de zoon van blogger Stefan Koopmanschap
Keuze Roos Kik: Phantogram – Black Out Days (Sped Up) (2022)
Waarom niet gewoon de normale versie?
Het is nu al een paar weken geleden dat ik een liedje vond, waarnaar ik dagen achter elkaar keer op keer kan luisteren: Phantogram met Black Out Days (Sped Up). Sped up? Hoor ik sommige mensen al denken. Waarom niet gewoon de normale versie? Ik weet het eerlijk gezegd niet helemaal zeker. Op een of andere manier spreekt die sped-up me gewoon meer aan dan de gewone versie en vind ik het, na al die keren dat ik dit liedje opnieuw heb geluisterd, nog steeds niet vervelen. Ik kan hem zo onderhand ook wel helemaal meezingen, haha.Wel
Ik heb natuurlijk ook de normale versie gehoord, maar dat was zoals ik al zei toch niet helemaal mijn ding. Ik hoorde dit liedje voor het eerst toen een vriendin van mij me haar playlist doorstuurde. Ik had hem op shuffle gezet en toen kwam dit liedje voorbij. Ik ging gelijk kijken hoe het heette en voegde het toe aan mijn playlist. Naarmate ik er vaker vaak naar luisterde, vond ik het een steeds beter liedje. Vaak als ik nu muziek ga luisteren, zet ik dit liedje eerst een paar keer in de wachtrij en daarna pas de rest van m’n playlist op shuffle. Terwijl hij dan aanstaat kan ik er dan helemaal op los gaan!
Het einde van het liedje vind ik ook erg sterk:
Black out days
I don’t recognize you anymore
Ik denk ook dat veel mensen dit met me eens zijn, het was namelijk ook erg famous op TikTok (en dan dus ook de sped-up versie). Het komt trouwens vaak voor dat liedjes versneld worden op TikTok: redelijk recente, nieuwe liedjes, maar dus ook oude liedjes. Meestal vind ik daarvan de normale versie wel beter, dus ik vond het wel grappig dat ik van deze de sped-up dus leuker vond. Ik hoop, dat door dit korte blog, ik toch wel een beetje informatie heb kunnen geven van mijn mening over dit liedje en ik hoop natuurlijk ook dat jullie hier even naar gaan luisteren 😉
Roos (2009) is de dochter van blogger Quint Kik
Keuze Olivia Smith: Måneskin – Baby Said (2023)
Oud genoeg
Het was 22 mei 2021. Ik zat op de bank het Eurovisie Songfestival te kijken, wij kijken thuis namelijk altijd de finale. Dit jaar was extra bijzonder, want Duncan Laurence had in 2019 gewonnen en dus was het Eurovisie Songfestival in Nederland. Ik ben geboren in Rotterdam en ik woon er al mijn hele leven. Extra bijzonder voor mij dus dat het songfestival daar werd gehouden. Ik had nog niet echt een favoriet, maar Frankrijk, Finland en Italië vond ik erg goed. Italië won, maar persoonlijk vond ik Frankrijk en Finland beter. Toch ben ik na het songfestival op Spotify gaan kijken of Måneskin ook nog andere leuke muziek had. En ja hoor, dat hadden ze! Ik vond Morirò da Re bijvoorbeeld ook heel leuk. Het album Teatro D’ira – Vol. I was ook al uit gekomen en daar stond ook veel goede muziek op.
Ik begon echt een beetje een Måneskin-fan te worden. Je begrijpt dus vast dat ik superjaloers wat toen mijn ouders met mijn broer naar Pinkpop gingen. Zij zouden daar en Måneskin én Pearl Jam zien. Ik mocht niet mee, want ik was te jong. Je kan vast wel begrijpen dat ik daar niet heel blij mee was… Maar ik ging naar mijn opa en oma en nadat we naar de ijssalon waren geweest was ik ietsje minder jaloers.
Een paar maanden geleden werd ik heel erg blij, Måneskin had een nieuw album uitgebracht. Ik vind Rush! echt een superleuk album. Dit nummer: Baby Said vind ik toch het allerleukste liedje. Ik vind Gossip ook een leuk liedje, maar dat heeft een beetje aparte videoclip. Als iedereen als eerste die videoclip ziet, is dat ook een beetje raar. Je kan het natuurlijk altijd zelf nog opzoeken…
Waarom ik dit nummer zo leuk vind weet ik niet, maar ik vind de bassist Victoria De Angelis heel cool. Ze kan geweldig basgitaar spelen en ze is nog maar 22 jaar oud. Ook hoort Damiano’s stem perfect bij de andere muziek. Sowieso houd ik heel veel van rockmuziek. Voor mij zijn dit genoeg redenen om Baby Said van Måneskin te kiezen voor deze battle.
Mijn ouders vinden me nu gelukkig oud genoeg, dus in juni ga ik met mijn vader, moeder en broer naar Best Kept Secret 😊
Olivia Smith (2012) is de dochter van blogger Remco Smith
