Met sommige bandjes maak je een valse start. In veel gevallen is het echt lastig om daaroverheen te stappen.
Pinkpop 1994 was mijn eerste grote festival. Ik was al wel een paar keer naar Parkpop geweest maar dat is toch anders. Pinkpop, met voor de eerste keer overnachting. Tot 1993 was Pinkpop een eendaags festival. De editie van 1994 was de 25ste dus 25 bandjes, verspreid over twee dagen. De zondag alleen op het Noordpodium, met een beperkt programma maar wel met Senser, Richard Thompson, Prong en Chris Isaak. Maandag als de traditionele hoofddag. Samen met studievriend Michael dompelde ik mij het hele weekend onder in geweldige muziek. 1994 was namelijk een legendarische editie. Let op: op de maandag onder meer Levellers, Morphine, Therapy?, Urban Dance Squad (met Rudeboy die bij zijn allereerste sprong door zijn enkel ging en de rest van het optreden met een van pijn verwrongen gezicht speelde), de geweldige Afghan Wigs, Smashing Pumpkins, Björk. Een staalkaart van dè muziek uit die tijd.
Na een nacht in een tentje, opgezet op een met grint bedekt kampeerterrein, waren we echt brak. Ik had tenminste nog een luchtbed bij me maar voor Michael, zonder luchtbed, moet het een drama zijn geweest. Rond 12 uur richting festivalterrein en daar stond, op dat hele grote podium, voor dat hele grote veld, Daryll-Ann om de dag af te trappen. Gevalletje goede band op de verkeerde plaats en het verkeerde tijdstip. Saai, staat in mijn geheugen gegrift. Sowieso moest de drie-eenheid Weeps, Happy Traum en Trailer Trails nog komen, het repertoire van Daryll-Ann moest nog groeien. Deze band was niet de kickstart van de dag, die je wenst.
In mijn hoofd was dat een eigen waarheid gaan vormen. Daryll-Ann is saai. Toen ik als beginnend advocaat, in 2000 / 2001, in Nijmegen optrok met advocaat Ivo en zijn vrienden, kwam de naam Daryll-Ann vaker voorbij. Als de makers van de mooiste Nederlandse muziek ooit, werd me verzekerd. Toen bij platenzaak Kroeze Happy Traum voor een appel en een ei in de koopjesbakken stond, heb ik die meegenomen. En geen spijt van gehad. De Beach Boysachtige akkoorden, de samenzang van Anne en Jelle, de monsterlijk goede liedjes, Daryll-Ann is daadwerkelijk één van de beste Nederlandse bands ooit. Voor mij als advocaat meteen met een mooie binnenkomer: “Got me thinking ‘bout the law”. Ik hoop nog eens op een battle over het recht / de wet / the law. Daar zou Surely Justice prachtig in passen. Maar daarop wachten zou zonde zijn: nu al de spotlights op Daryll-Ann. Ik ben blij dat ik over mijn verkeerde overtuiging heen heb kunnen stappen.
