Morgen mogen we weer stemmen. Inmiddels een vorm van schijndemocratie met her en der een Noord-Koreaans luchtje, want wat betekent jouw stem wanneer de gekozen partijen toch gewoon lekker doen waar ze zelf zin in hebben of geen actieve herinnering aan beslissingen meer hebben. In mijn optiek zijn de meeste politici continu bezig hun eigen fouten te herstellen, en dan meestal nog laks en zonder veel introspectie of verantwoordelijkheid. Voorbeelden te over. En het gaat ook maar door, maar waar in een commercieel bedrijf vaak besloten wordt het opnieuw te doen blijven de politici (en ambtenaren) aanpassingen doorvoeren en het geheel nodeloos ingewikkeld maken ten kosten van de burger. Letterlijk en figuurlijk. In een realiteit waren ze allang failliet geweest of op staande voet ontslagen. En dat verkwanselen van belastinggelden is ook een gebed zonder einde. Wederom voorbeelden te over. Overigens stem ik wel, want anders heb ik geen grond tot klagen. Politici, denk toch eens na. Gebruik de Kis(s)-methode (Keep It Simple (Stupid)) en vooral: stop met partijpolitiek.
Ook in jaren zeventig had men de buik al vol van de politiek, want het linkse gedachtegoed bleek plaats te moeten maken voor de rechtse realiteitszin (dat ontbreekt anno 2023 overigens totaal). De economie viel terug, de werkeloosheid steeg en de inflatie was vrijwel hetzelfde als nu. Het varieerde van 4,1% tot 10,2%. Tevens is er goed vergelijk met de huidige brandstofcrisis, want in 1973 draaiden de Arabieren de oliekraan dicht. De regering reageerde (voorbarig) met autoloze zondagen en ander onaangenaam overheidsingrijpen, maar men wist het zeker: de tijd van de oliecrisis komt nooit meer terug! Regeren is vooruitzien.
Twee Hagenezen (F. Jacobse en T. van Es) waren het niet eens met de politiek en richtten een partij op: de Tegenpartij was dé partij voor alle Nederlanders die niet meer tegen Nederland kenne. Met het partijprogramma Rug Op ’81 en een paar klassieke uitspraken zoals geen gezeik, iedereen rijk en samen voor ons eigen begon de stemmenwerving. Er werden zelfs Kamervragen gesteld of men bezig was de vrije jongens de nek om te draaien. Deze satire was voornamelijk gericht tegen het rechtse geluid van de toenmalige Centrumpartij, maar ze werden zo populair dat de realistische verwachting was dat ze een aantal zetels zouden kunnen bemachtigen. De heersende partijen in de Tweede Kamer waren op een gegeven moment echt bezorgd dat deze fictie realiteit zou worden. De kijker lag simpelweg in een deuk. De Tegenpartij werd uiteindelijk net voor de verkiezingen ‘ontbonden’, doordat de beide heren op het Binnenhof tijdens een couppoging werden neergeschoten. Een illusie want de mannen vluchtten naar Zuid-Amerika om daar als vrije jongens verder te kunnen.
Het lijflied van de partij ging over het feit dat de politiek het de hardwerkende burger te moeilijk maakte een lekkere boterham te verdienen en dat de belastingdruk verlaagd diende te worden. Er is veertig jaar later weinig veranderd en ook nu weer is de kiezer op zoek naar een geluid dat bij hen past. Het vertrouwen in de politiek staat op een dieptepunt en waar Rutte wil doen geloven dat de verkiezingen over het groene gevaar gaat is de landelijke pers ervan overtuigd dat het tussen de Randstad en het platteland zou gaan. Mogen wij even overgeven?
