Ik deed het graag. Een snel bezoekje tijdens mijn pauze. Vaak kwam ik na betaling weer naar buiten met een bevredigd gevoel. Een enkele keer niet helemaal voldaan, soms zelfs wat katterig omdat het niet was gegaan zoals ik had gewild. Geen hoogtepunt. Voordat er een misverstand ontstaat – ik bezocht geen prostituée maar een platenzaak. Blij met een nieuwe aankoop, minder blij als ik niks kon vinden. Je kon vroeger bij meerdere zaken terecht in de stad. Ik noem er enkele die ik in de loop der jaren bezocht: Manus, Super Tracks, Elpee, Moonlight Records, La La Land, Plato. Die laatste had een tijd zelfs twee zaken in het centrum van Den Haag. Het leuke was het dwalen door de platenbakken – altijd even de ‘nieuw’ bak checken – en, als het onbekend was, even luisteren.
Ergens in 2004 liep ik de Plato in de Schoolstraat binnen. Ik had iets gelezen en wilde weten wat het was: DeVotchKa. Moest je vroeger de platenboer vragen om de plaat van jouw keuze op een van de draaitafels te leggen zodat je ‘m, als je wilde, helemaal kon luisteren, van voor naar achter, nu was het geëvolueerd tot zelfbediening. Met een digitaal systeem scande je zelf de CD en vervolgens kreeg je afgepast – een minuut lang – stukjes van alle nummers. Zo had je binnen enkele minuten een indruk van het hele album. Ik luisterde How It Ends van DeVotchKa en werd blij van de fragmenten Balkan-Folkrock, maar bij het zesde nummer maakte mijn muzikale hart echt een driedubbele salto. Een walsje! Op de accordeon! Na drie maten rekende ik de CD in gedachten al af.
Vol van dit hoogtepunt fladderde ik terug naar m’n werk, de CD in mijn hand, het walsje herhalend in mijn hoofd. Charlotte Mittnacht (The Fabulous Destiny Of…) heette het. Het duurde even voordat het kwartje viel, of beter de Franc. Les Fabuleux Destins d’Amelie Poulain! Yann Tiersen. De Breton die op zijn geheel eigen manier actuele klassieke muziek maakt, het wanstaltige atonale piep-knor-niveau van de vorige eeuw ver voorbij, meer een mix van Frederique Chopin en Eric Satie. Fris en springerig, én dat in een warme melancholieke jas. Geweldige muziek bij een geweldige film, waarin Amelie met kleine gestes anderen gelukkig maakt. Verhaal, film én muziek zijn één grote blijmaker.
Etymologisch gezien komt DeVotchKa voort van het Russische devochka = meisje. De band is alles behalve Russisch. De leden komen uit Denver, Colorado, en maken met trompet, accordeon, viool, bouzouki en sousafoon hun volkse muziek. Charlotte Mittnacht is geen regelrechte een-op-een cover van La Valse d’Amelie, maar meer een volledig vrije adaptatie, geïnspireerd als de band is en was door de muziek van Yann Tiersen. Beide nummers zijn me even lief, maar met het mes op de keel zou ik toch kiezen voor het Franse meisje van Tiersen, die ik zag bij Royal Park Live op het veld voor Paleis Soestdijk. Immers, zonder hem was dat Russische meisje uit Denver, luisterend naar de naam Charlotte Mittnacht, er nooit geweest.
Yann Tiersen beperkt zich overigens niet tot één genre. Hij laat horen dat je met Amelie ook genadeloos kunt rocken. En zo leidt zij je, op z’n Frans, op onstuimige wijze naar een intens hoogtepunt.
