Bij het doorakkeren van die andere lijst, zag ik opeens een naam die mij niet zo één-twee-drie bekend voorkwam. Volbeat. Een band waarvan ík in ieder geval nog nooit had gehoord. Maar vele anderen wel, getuige de toch best wel hoge notering van het liedje Lola Montez. Ze stonden zelfs op het punt om de Top 100 te betreden. Maar hee… je kunt niet álle liedjes kennen. En het zou ongetwijfeld wel weer iets alternatiefs zijn. Een deel van het muzikale spectrum waar ik niet thuis in was en op dat moment ook niet per se in thuis wilde zijn.
Niet veel later sloop de Deense band echter opnieuw mijn leven binnen, tijdens een popquiz. Want het bleek óók tot de parate kennis te behoren van twee van mijn teamgenoten. Schaapachtig keek ik ze aan maar noteerde, terwijl ik meewarig werd aangekeken, braaf in het vakje ‘artiest’: V-O-L-B-E-A-T.
Het was duidelijk: dit was een band die ik beter moest leren kennen. Het kon natuurlijk niet zo zijn dat ik werkelijk geen idee had wat dit voor muziek was. De twee bekendste platen leken mij een goed startpunt. En wat ik hoorde beviel mij eigenlijk wel! Groots en meeslepend, een béétje over de top, maar wel met een goede gitaar en een razend tempo.
De reis door het oeuvre van de band werd voortgezet toen ik een jaar later tijdens het vele thuiswerken door corona wat vaker Kink opzette. En daar kwam Lonesome Rider voorbij. Een duet tussen de heren van Volbeat en Sarah Blackwood. Een Canadese zangeres die hier samen met Walk off the Earth in 2012 heel eventjes de hitparades aantikte met een bijzondere cover van Somebody That I Used To Know.
Haar stem is een prachtige tegenhanger van het volle, donkere stemgeluid van Michael Poulsen terwijl ze er geen moment voor onder doet. En dat gaf het nummer nét dat beetje extra. Helaas heb ik Lonesome Rider daarná nooit meer gehoord op de radio. Maar het komt gelukkig nog regelmatig voorbij in mijn favorietenlijstje. En elke keer ga ik er weer heerlijk op los.
