Vandaag is het National Apology Day; in 2008 ontstaan toen PM Kevin Rudd van Australië zich namens de natie verontschuldigde aan de oorspronkelijke bewoners voor het uit huis plaatsen van kinderen. De zogenaamde Stolen Generations. Sindsdien is het een jaarlijkse dag om stil te staan bij deze misstanden. Herkenbaar, want anno 2023 worden in Nederland nog steeds kinderen onterecht uit huis geplaatst. De ouders voelen zich berutteld.
Maar er zijn (helaas) veel meer zaken waar een welgemeend excuus van toepassing is. Voorbeelden te over. Overigens verontschuldigen we ons bij Ondergewaardeerde Liedjes niet voor onze smaak in muziek, maar hebben we wel een aantal mea culpa’s op een rij gezet.
Keuze Lido Schuffelers-Bron: Brenda Lee – I’m Sorry (1960)
Spanning
Met een beetje gevoel voor Hitparade kun je zeggen dat Brenda Lee de eerste nieuwe binnenkomer ooit was in de Nederlandse Top 40. Tijdens de tweede uitgave van de lijst kwam Ich Will Immer Auf Dich Warten van de toen 20 jarige Brenda nieuw binnen op nummer 38, het blijkt haar enige Nederlandse Top 40 hit. Voornamelijk omdat in de jaren ervoor de Top 40 dus nog niet bestond, want al op 12 jarige leeftijd bracht Brenda Mae Tarpley haar eerste Hitsingles uit. Sterker nog, zes jaar voor deze singles won ze al diverse talentenjachten en werd ze langzaam maar zeker de kostwinnaar voor haar gezin wat verder niet veel te besteden had.
Ondertussen kent de wereld haar vooral van Rockin’ Around the Christmas Tree een single uit 1958 die zelfs de afgelopen vier jaar in de Amerikaanse Billboard Hot 100 nog elk jaar de Top 3 behaald tijdens de Holiday Season en ook op Spotify met extreme voorsprong haar meest gestreamde plaat is.
De haren op mijn armen slaan echter altijd aan bij I’m Sorry een plaat die ik al jaren op verzamel cassettes, gedownloade CD’s en Playlists plaats. Vaak niet helemaal binnen het genre maar de plaat heeft iets wat me niet los laat.
In Maart 1960 stond de op dat moment 15-jarige Brenda Lee in de studio om enkele liedjes op te nemen. Een daarvan was I’m Sorry, de platenmaatschappij had echter twijfels over het thema van de plaat en of een 15-jarige wel op deze manier over de liefde kon zingen. Na enkele maanden werd besloten om I’m Sorry als B-kant uit te brengen van een ander nummer wat ook die zelfde dag in Maart was opgenomen. Die plaat That’s All You Gotta Do werd een hit, maar steeds meer radiozenders begonnen uiteindelijk de B-kant te draaien dus toen uiteindelijk de single in Europa uitkwam werd besloten om kant A en kant B om te draaien.
Door de violen, het Doo-Wop achtergrondkoortje en de manier van zingen wordt de plaat vaak genoemd als een van de eerste voorbeelden van de Nashville Sound. Voor mij is het vooral de manier van zingen en de opbouw daarvan wat de liefde voor deze plaat zo groot maakt. Hoe je steeds het gevoel hebt dat het groter gaat worden dat er opgebouwd wordt naar een climax als ze in het begin van de plaat na de eerste twee keer I’m Sorry laat horen wat ze kan door That I’m such a fool aan te zetten maar daarna direct weer terug gaat. In het tweede gedeelte zelfs helemaal niet meer zingt, maar gewoon rechtstreeks tegen je begint te praten. En dan na het derde stuk is het na iets meer dan twee en een halve minuut klaar. De spanning die wordt opgebouwd wordt behouden het achtergrondkoortje zucht nog I’m Sorry.
De enige juiste beslissing is om de plaat weer opnieuw aan te zetten; ik heb geen excuses nodig ik wil gewoon meer.
Keuze Klaas Kloosterman: Bob Dylan – If You See Her, Say Hello (1975)
Het sorry van Bob Dylan
Sorry zeggen en Bob Dylan zijn twee entiteiten die je misschien niet gelijk aan elkaar verbindt. Niks is de meester echter vreemd. En als er één lied is waarin spijt, gemiste kansen en veronachtzaamde liefde samenkomen, is het wel If You See Her, Say Hello.
Sorry van Bob Dylan is niet het sorry bedoeld voor een ander die je pijn hebt gedaan, maar sorry voor iets dat uit je handen is geglipt. Sorry voor misgelopen geluk, gestoeld op onkunde, op misplaatste trots. Sorry als reactie op onvermogen.
Dylan is buitengewoon openhartig hier en spaart zichzelf niet. Toch is hij wel de partij die wat minder sympathiek naar voren komt. Hij is degene die ondanks praatjes als Always have respected her, for doin’ what she did and gettin’ free en Oh, whatever makes her happy, I won’t stand in the way, tegelijkertijd moet opbiechten dat the bitter taste still lingers on, from the night I tried to make her stay.
Het ergste is natuurlijk dat Dylan hier wel een potje zit te janken, maar zelf tot weinig komt. Iemand anders moet de kastanjes uit het vuur halen zo te zeggen. Die titel alleen al: If You See Her, Say Hello.
Say for me that I’m all right
Though things get kind of slow
She might think that I’ve forgotten her
Don’t tell her it isn’t so
En hoewel Bob wel een idee heeft waar zijn ex uithangt, komt hij zelf niet in actie. Je wacht op het moment dat Bob eindelijk zijn gitaar in de hoek smijt, zijn zonnebril opzet, zijn leren jack aantrekt en zijn motor start: op weg naar Tangier (She’s living there I hear).
Dat hij daarna verstoken van water en proviand na drie dagen onafgebroken cruisend op zijn Harley zijn geliefde treft aan de rand van de woestijn, vergezeld door een aantal woest aantrekkelijke woestijnnomaden, net op tijd om haar te behoeden voor een maandenlange woestijntrip. Zo ver komt het niet, Bob mijmert nog even door:
Sundown, yellow moon
I replay the past
I know every scene by heart
They all went by so fast
Hij heeft nog net de puf om aan iedereen die die kant wel opgaat mee te geven dat…
If she’s passin’ back this way
I’m not that hard to find
Tell her she can look me up
If she’s got the time
Ach, misschien neem ik het allemaal wat te letterlijk. Ik hoop dat ik niet teveel Dylan fans tegen de schenen schop. Dat zou onterecht zijn. Types die zich na allerlei ontberingen voor de voeten van hun eeuwige liefde werpen hebben we al genoeg. Nee, weifelaar Dylan laat ons een van de mooiste liefdesliedjes aller tijden na. Op een van zijn beste albums ooit. Alles voor de kunst.
Keuze Marco Groen: R.E.M. – So. Central Rain (I’m Sorry) (1984)
It’s raining excuses
Sorry zeggen, we doen het vaak en niet zelden nodeloos. Je liep bijna tegen iemand op en mompelt sorry. Dat is natuurlijk helemaal geen echte sorry, hooguit een vorm van overdreven beleefdheid. De Engelsen zijn er gek op. Sommige sorry’s zijn belachelijk, terwijl ze ondertussen als doodgewoon worden beschouwd. Neem nu bijvoorbeeld het afzeggen van een verjaardag omdat jij je been gebroken hebt. De kans is groot dat je tijdens het bijbehorende telefoongesprek een paar keer sorry zegt. Waanzin. Diezelfde onzin zit ook verwerkt in het eerste hitje dat de Amerikaanse band R.E.M. ooit had.
Het geval wil dat de band in 1983 te Los Angeles in het voorprogramma van The Human League stond. Los Angeles ligt in Californië, wat een heel eind verwijderd is van Georgia, de thuisstaat van de band. In Georgia regende het. Wat heet: de staat werd getroffen door een storm die dusdanig heftig was dat als gevolg van overstromingen alle telefoonlijnen waren uitgevallen. Precies op het moment dat gitarist Peter Buck het idee had opgevat om even met het thuisfront te gaan bellen om te horen of alles okee was. South Central rain, all the lines are down, was volgens Buck de boodschap van de weerman die avond. Een tekst was geboren en de band had een ludieke manier gevonden om sorry te zeggen tegen hun familie. Gevalletje Force Majeur, wat de sorry volkomen onnodig maakte, maar op het gebied van sorry zeggen zijn Amerikanen net Engelsen.
In een andere versie van het verhaal, waarbij een sorry wél een relevante rol speelt, was het Michael Stipe die een telefoontje verwachte van zijn verloofde in die tijd. Zij belde niet (want er was immers een storm in Georgia die alle telefoonlijnen plat had gegooid). Hieruit trok Stipe de conclusie dat hij wellicht iets verkeerds had gedaan of gezegd, waarop hij een sorry-liedje componeerde. So. Central Rain (I’m Sorry) geheten. Dat hij zelf ook wel weet dat zijn gedachten drijfzand zijn en hij voornamelijk zaken invult blijkt wel uit het eerste couplet:
Did you never call? I waited for your call
These rivers of suggestion are driving me away
The trees will bend, the cities wash away
The city on the river there is a girl without a dream
Stipe’s gedachten voeren hem ver weg. Zelfs zover dat hij besluit om niet met zijn verloofde in het huwelijksbootje te stappen. Dat vertelt hij tenminste zelf in een ander couplet:
Eastern to Mountain, third party call, the lines are down
The wise man built his words upon the rocks
But I’m not bound to follow suit
Nogal rigide. Vind je zelf niet, Michael? Het brengt mij wel op een pracht van een what if…? Wat als het niet zo heftig geregend had in Georgia en meneer Stipe ‘gewoon’ zijn vriendin aan de lijn had gehad? Zou R.E.M. dan een obscuur bandje uit Athens, Georgia zijn gebleven? In ieder geval biedt Stipe uitgebreid zijn excuses aan via dit liedje, want na de frase Go build yourself another dream, this choice isn’t mine blijft hij I’m sorry! zeggen. Wellicht gemeend. In ieder geval groeide So. Central Rain uit tot het ultieme excuses-liedje en zo is de regen toch nog ergens goed voor geweest.
Keuze Remco Smith: Hothouse Flowers – I’m Sorry (1988)
Lastig parket
Op maandag, rond een uur of 4 valt bij de vaste bloggers van dit onvolprezen forum het mailtje in de box. Het onderwerp voor de battle van een week later wordt bekend. Hoe werkt dat nou bij vele bloggers, in ieder geval bij mij? Soms zie ik het onderwerp, heb ik het juiste liedje in de kop en met een beetje mazzel ook een verhaal waar ik het aan ga ophangen. Soms laat ik bewust een battle lopen; niet ieder onderwerp spreekt op dezelfde wijze aan. Soms is een onderwerp werken: duwen en trekken om te komen tot het juiste liedje met het juiste verhaal.
Voor de battle over excuusjes betreed ik een geheel nieuw terrein. Het juiste liedje viel meteen in: I’m Sorry van Hothouse Flowers. Meteen gemeld aan de administratie zodat voorkomen wordt dat iemand anders er al met het liedje vandoor gaat. Pas toen realiseerde ik me dat ik eigenlijk heel weinig met het liedje heb. Geen situatie, geen concertherinnering, geen meisje van vroeger die met het liedje opeens mijn herinnering in gleed. Helemaal niets. De band zelf heb ik niet eens bewust veel naar geluisterd, alhoewel ik niet uitsluit dat ik bij een eventuele toekomstige battle over regen de prachtplaat Songs From The Rain opentrek.
Dat brengt mij in een lastig parket. Waarover te bloggen? Gelukkig bracht YouTube uitkomst: de clip erbij gezocht, zien dat zanger Liam Ó Maonlaí over een prachtige bos Michael Hutchence-haar beschikte en me maar eens ondergedompeld in het liedje. En meteen ben ik meegevoerd in een echt geweldig liedje. Dat pianootje, het parlando in het eerste couplet, die prachtige achtergrondzangeressen die een grote dosis soul meebrengen en een killer refrein. Dat maakt de battle zo leuk, dat je vanwege een onderwerp al voor de vierde keer in een uurtje meegevoerd wordt in een liedje waar ik al zeker een jaar of 30+ geen actieve herinnering aan had.
Keuze Annemarie Broek: Cher – If I Could Turn Back Time (1998)
Suggestief
Ik was 15, beetje braaf meisje, en ik had een heel korte verkering (ongeveer drie weken) met ene Tom. In de weekends gingen we dansen in het café en doordeweeks gingen we op donderdag altijd bij vrienden plaatjes luisteren. Iedereen bracht een paar singletjes mee waar we dan naar gingen luisteren. Dat was mijn kennismaking met I Got You Babe van ene Sonny & Cher. Ik heb heel lang gedacht dat ik begreep dat die mooie, zwoele, donkere stem van de man was. Sonny. Het gekraai van die andere stem moest dus wel van een vrouw zijn. Zo dacht je in die jaren; we wisten niet beter.
Cher was in 1962 een zestien jaar jonge drop-out die droomde van een muzikale carrière toen Sonny Bono haar ontmoette in een koffieshop. Hij was al wat ouder en werkte onder andere als producer voor Phil Spector. Daar kon Cher ook aan de slag als achtergrondzangeres. Ze is te horen in opnames van The Righteous Brothers, The Ronettes en een handvol andere opnamen uit dezelfde studio. Ze raakte dik bevriend met Ronnie Spector, een vriendschap die zou duren tot de dood van Ronnie begin vorig jaar.
Cher en Sonny konden het goed met elkaar vinden en zo ontstond het idee om samen plaatjes op te nemen. Na een mislukte start als Caesar & Cleo (met één elpee) kregen ze met Sonny & Cher wel succes. Het begon met I Got You Babe, later kwamen er nog titels bij als Baby Don’t Go, Little Man (#1 in Nederland) en The Beat Goes On. Ondertussen hadden ze verkering gekregen en waren ze getrouwd. Maar het huwelijk liep na een aantal jaren spaak zoals zovele muzikale verbintenissen.
Samenwerken zat er ook niet meer in en zo startte Cher vanaf 1974 haar solocarrière, afgewisseld met rollen in films als The Witches of Eastwick, Mamma Mia en Moonstruck. Voor de laatste film ontving ze in 1988 overigens een Oscar voor beste actrice. Grote successen uit die periode: Dark Lady, Believe (eerste ludieke gebruik van de autotune) en If I Could Turn Back Time.
De video voor If I Could Turn Back Time was in 1998 opgenomen op een oorlogsschip propvol joelende matrozen, waarbij Cher niet veel meer droeg dan een kettinkje en een vrijwel overal doorzichtige maillot met grote gaten. Dat ze – hoe suggestief -bovenop een kanon ging zitten zingen, maakte het voor die dagen in het preutse Amerika tot een zeer gewaagde clip. Er kwam dan ook een gekuiste versie van. Wat het zo’n goed nummer of zorgde de gewaagde entourage voor de miljoenenverkoop? Wie het weet mag het zeggen!
Over haar (naar verluidt) talloze lichaamsverbouwingen wil ik het hier niet hebben. Ze staan los van haar formidabele zangstem en bovendien is het haar eigen lichaam. Mag ze mee doen wat ze zelf wil!
Ik heb de laatste decennia geen liefdesverdriet meer meegemaakt, maar na een verbroken verloving had ik ik zomaar eindeloos kunnen snikken bij de mooie, volle, gedragen stem van Cher met de hartbrekende woorden
If I could turn back time
If I could find a way
I’d take back those words that have hurt you
And you’d stay
Keuze Willem Kamps: John Martyn – Excuse Me Mister (1998)
Dure lul
Hij zegt het als de sloeber tegen de veel beter bemiddelde heer, de notabele ofwel de loonslaaf die zich richt tot de dure lul. Voorzichtig, het hoofd gebogen, met een timide toon, zich bij voorbaat verontschuldigend voor zijn gedrag en uitspraken, zegt hij netjes mijnheer, maar vervolgens, met iets meer ondertoon, komen de verwijten, terechte verwijten. En, erger, die zogenaamde heer verdient het helemaal niet als zodanig te worden aangesproken. Hij zou zich moeten schamen, diep moeten schamen om zijn gedrag en zelfzucht, alleen maar denkend aan z’n portemonnee. Dat het milieu wordt verpest, dieren uitsterven en kinderen creperen zal hem worst wezen.
Excuse me Mister is een aanklacht tegen de multinationals, grootverdieners en vervuilers. Zíj zouden juist hun excuses moeten aanbieden voor alles wat ze de wereld en de mensheid hebben aangedaan en nog steeds aandoen. Goedbedoelde doelen die al die rare regeringsleiders ondertussen bedenken voor 2030 en 2050, maar er moet natuurlijk wel geld worden verdiend, dus als we al die plannen op een of andere manier kunnen traineren, dan doen we dat. Voor je het weet krijg je ontevreden aandeelhouders op je dak. Dan de heleboel maar naar de ratsmodee; winst is heilig.
De aanklacht dateert alweer van 1995, en ook al hebben we dan wel wat stappen gezet, heel veel veranderd is er nog niet. Het lied is dus nog steeds actueel. In tegenstelling tot wat ik aanvankelijk dacht komt de aanklacht uit de koker van Ben Harper en niet die van singer-songwriter John Martyn. Martyn heeft het gecoverd. Omdat hij de oudere van de twee was, dacht ik net andersom, Harper covert Martyn. Toch klinkt de versie van de in 2009 overleden John Martyn een stuk doorleefder en daarmee overtuigender dan die van Harper. Martyn zingt het alsof hij inmiddels tot aan z’n middel in het water staat. Berustend in het noodlot, wrijft hij het die mee verzuipende dure lul toch nog even onder de opgehaalde neus. Op geld kun je niet drijven.
Van oorsprong was de Schot John Martyn folkzanger, maar hier spoelen de intense jazz en blues de (letterlijk) geoliede uitvoering van Harper volledig weg. Sorry Ben.
Keuze Jan-Dick den Das: The Black Crowes – Just Say You’re Sorry (1998)
Eerst jij
Excuses; ze zijn niet al heel gemakkelijk te maken. Soms omdat je weet dat je fout zit en dat is niet fijn en soms omdat de ander wellicht gelijk had. Het heeft altijd toch iets pijnlijks maar…… kan de lucht ook weer klaren. The Black Crowes pakken het wat mij betreft heel goed aan. Als jij nou sorry zegt, dan zeg ik dat ik fout zat. En dat allemaal verpakt in een heerlijke hoekige rocksong, piano, slideguitar het komt allemaal voorbij, Wat een heerlijke manier om je excuses te maken als zij maar de eerste stap zet dan volg ik ook.
You suggested that we bury the boneRemember this reminder when you start to get coldYou think you’ll only mindJust wait until you’re oldJust say you’re sorryAnd I’ll say I’m wrongJust say you’re sorryAnd I’ll say I’m wrong
Dit juweeltje staat op het album Three Snakes And One Charm wat in 1996 werd uitgebracht. Op die versie staat het nummer nog niet, maar in 1998 wordt er een box (Sho’ Nuff) uitgebracht met alle albums van The Black Crowes en daar komt het nummer ineens als bonustrack voorbij. En wat mij betreft hoeven de broers Robinson hier geen excuses voor te maken: het is namelijk een cadeautje zo’n bonustrack.
Keuze Der Webmeister: The Decemberists – Apology Song (2001)
Een hartverscheurende fietsdiefstal
Wanneer je als serieus artiest een nummer schrijft over spijt, dan gaat dat natuurlijk over de grote dingen des levens. Die levensbepalende verkeerde afslagen die je genomen hebt, en hoe het leven er compleet anders uit had gezien, als, als, als…..
Wie The Decemberists-frontman Colin Meloy z’n oeuvre kent weet dat de man grossiert in tragikomische en subtiele pareltjes die alles behalve de gebaande paden in slaan. En wanneer Meloy een hartverscheurend nummer over spijt zingt, gaat dat uiteraard over iets alledaags als een Fietsdiefstal. Wat ook een thema is dat ons Nederlanders uiteraard enorm aanspreekt. Tragikomisch is trouwens nog zachtjes uitgedrukt, een betere omschrijving is ‘hilarisch-verdrietig’.
Meloy had de fiets een tijdje van zijn vriend Steven had geleend, en tijdens een moment van onoplettendheid werd de fiets dus gestolen. Het schijnt dat Meloy dit nummer voor het eerst speelde op het antwoordapparaat van vriend Steven, in een ultieme poging om vergeving te vragen. De songtekst bevat lokatie-aanduidingen die verwijzen naar Coley’s studententijd, aan de Universiteit in Missoula, Montana.
I’m really sorry, Steven
But your bicycle’s been stolen
I was watching it for you ’til you came back in the fall
Guess I didn’t do a good job after all [..]
So I wrote you this song
In the hopes that you’d forgive me even though it was wrong
Coley zou Coley niet zijn als hij niet een absurde draai aan het nummer zou geven. In dit geval doet hij dit door de fiets halverwege het lied een vrouwennaam te geven, Madeleine, om vervolgens te vertellen hoe liefdevol hij toch wel niet met Madeleinde, de fiets dus, was omgegaan.
Keuze Marcel Klein: Sylvan – Human Apologies (2002)
Donkere wolk
Dat we een zooitje van deze wereld maken met elkaar snapt iedereen langzamerhand wel een beetje. Wij lijken aardig in staat om de aarde beetje bij beetje te vernietigen. En acties om dit terug te draaien stuiten vaak op politiek, economie en leefbaarheid. Soms gaat het uiteindelijk langzaam beter. Want ook moeder Aarde laat onvermoede krachten zien. Zo is de ozonlaag zich bijvoorbeeld aardig aan het herstellen en lijken wij daar als mens met acties toch iets te kunnen betekenen. Maar het feit dat wij alle ingezette plannen om de aarde en het milieu te sparen wel heel lastig vinden om bovenop de politieke en economische agenda te zetten, houdt in dat wij lang niet onze prioriteiten kennen.
Aan de andere kant. Onze aarde is niet van suiker en heeft al heel wat meegemaakt en het herstelvermogen is groot. Denk maar eens aan het feit dat er nieuwe biodiversiteit ontstaat na hevige bosbranden bijvoorbeeld. Maar de andere kant is dat door ons geklungel met kernenergie er ook gewoon hele gebieden de komende eeuwen niet meer bewoonbaar zijn. Alle plussen en missen opgeteld en afgetrokken. We maken er een zooitje van.
En daarover gaat exact dit nummer. Maar eerst de band. Sylvan is een progrock band uit Duitsland. En om met goed nieuws te beginnen. De zang klinkt eigenlijk best goed. Het Engels is van goed niveau, dus dat zit wel snor. En als je denkt: progrock, laat maar zitten. Geeft dit dan toch maar een kans. Want het gaat hier niet om zeven verschillende maatsoorten in een minuut en dat 20 minuten lang. Nee, zeker niet. Bijtende teksten, stuwende gitaren, pittige drums. De band heeft het allemaal. Dit is een album uit hun begintijd en het klinkt fris en stevig.
Human Apologies gaat juist over het hierboven beschrevene. En nog wel meer, het album handelt over Arificial Intelligence. Dus ook daar kan de mens een zooitje van maken. We hebben het nu allemaal over ChatGTP en ook daar klinkt in dit nummer al een waarschuwing over. Een soort donkere wolk over ons bestaan als het ware.
Verontschuldigingen of niet. Of we het allemaal goed doen of niet. De aarde zal voorlopig echt nog wel rondjes blijven draaien. Misschien is ze wel sterker dan we allemaal denken.
Keuze Jeroen Mirck: Sufjan Stevens – Chicago (2005)
Eclectisch
Fouten maken we allemaal. Groot of klein, incidenteel of leven veranderend. Erop terugkijken leidt doorgaans tot een mengeling van woede, wroeging, berusting en verdriet. Bij zulke momenten bestaat geen betere soundtrack dan het nummer Chicago van de geniale Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens. Een klassieker uit zijn eclectische oeuvre, maar gek genoeg nooit ontdekt door de massa en dus al sinds jaar en dag ontbrekend in de Top 2000. Een grof schandaal voor een nummer dat tegelijk eigenzinnig, maar toch vooral ook extreem toegankelijk is.
Lang verhaal kort: het nummer Chicago gaat over een man die verliefd wordt op een vrouw en al zijn bezittingen weggeeft om haar te kunnen volgen naar Chicago – een besluit waar hij uiteindelijk enorme spijt van krijgt. Wanneer hij later met een vriend in een busje naar New York rijdt, wordt hij overvallen door vergelijkbaar verdriet. Het nummer eindigt met een engelachtig koor dat herhaaldelijk zinsneden zingt als All Things Go en I Made a Lot of Mistakes.
Melodramatiek is een stijlvorm (of levensvisie?) die als een rode draad door het werk van Stevens loopt. Het album Illinois uit 2005 is daar vermoedelijk het meest excentrieke voorbeeld van. Het is een breed geschakeerde rozenkrans van tweeëntwintig liedjes die allemaal over deze Amerikaanse staat gaan. De orkestratie en complexiteit van de composities is dermate ambitieus dat je dit gerust een hedendaagse equivalent van het Beatles-meesterwerk Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (uit 1967) zou kunnen noemen. Chicago is het prijsnummer van dit noeste stukje ambacht.
Los van het feit dat Illinois muzikaal tot de absolute hoogtepunten behoort van wat er deze eeuw is gecomponeerd, verdient het nummer Chicago ook veel credits voor de intense emoties die Stevens ermee uitdrukt en bij de luisteraar tot leven wekt. Ik kan de track niet horen zonder tranen in mijn ogen te krijgen en na te denken over de fouten die ik zelf op mijn levenspad heb gemaakt. Het paradoxale van dit muziekstuk is dat het je zowel kan opvrolijken als ontnuchteren. Qua gevoelens schiet het alle kanten op – net als het leven zelf. Dit alles verpakken in een lied van zes minuten is niet alleen briljant, maar ook troostrijk. Sorry is heel even niet meer het moeilijkste woord.
Keuze Quint Kik: Ghostpoet Ft. Lucy Rose – Sorry My Love, It’s You Not Me (2015)
Gemiste kans
Op Sorry, maar (…) geldt hier in huis de banvloek. Wanneer er ‘maar’ op volgt, kun je ‘sorry’ net zo goed achterweg laten; dan wilde je je in de eerste plaats eigenlijk helemaal niet verontschuldigen. Sorry Seems To Be The Hardest Word, kweelde Elton John, maar zelf ben ik meer van de Connie Francis-crooner Who’s Sorry Now? Dat nummer figureerde ooit vrij prominent in een aflevering van The Sopranos, nadat Tony weer eens een ongehoorzame capo tot de orde had moeten roepen. Sorry mag meereizen in de kofferbak, om pas ergens aan de rand van de stad te worden uitgeladen.
Sorry, het ligt aan mij is de ergste sorry die je kunt bedenken. Je liefje de bons geven en haar met je misplaatste zelfmedelijden niet eens de kans geven om jou van repliek te dienen. Nee, dan woordkunstenaar Obaro Ejimiwe a.k.a. Ghostpoet: die wond er tenminste geen doekjes om. Sorry My Love, It’s You Not Me is één van de hoogtepunten op Shedding Skin, een spannende plaat op het snijvlak tussen hiphop en indie. Eentje die ik in betere tijden op het spoor kwam via Spotify’s Discover Weekly-playlist (intussen levert het algoritme me alleen nog platgetreden paden).
Ghostpoet’s verontschuldiging, een duet met singer-songwriter Lucy Rose, verdient tien punten voor welgemeendheid. Alleen duurt eerlijk het langst: waar het moederalbum nog veel meer moois herbergt (waaronder het duet X Marks The Spot met Nadine Shah, een zangeres over wie ik hier vorig jaar al eens wat schreef) en Ejimiwe zijn tweede Mercury Prize-nominatie opleverde, wordt er op Pitchfork zelfs na vijf albums nog altijd met geen woord over hem gerept. Sorry, maar dat vind ik nou een gemiste kans, die ik bij deze even wil rechtzetten (laat die ‘maar’ bij nader inzien achterwege).
Keuze Tricky Dicky: Liam Gallagher – For What It’s Worth (2017)
Tweestrijd
Met enige regelmaat in een moment van zelfreflectie overzie ik de (vele) fouten in mijn leven en filosofisch denk ik na over hoe mijn leven er uit zou hebben gezien wanneer ik links in plaats van rechts was afgeslagen. Of die éné stomme fout niet gemaakt had. Tegelijkertijd ken ik ook wel een paar mensen die mij een vet excuus schuldig zijn. Niet dat ze ooit zullen komen; daarvoor is de ‘schuld’ te bejaard, maar in alle gevallen was er daarom toen een moment dat ik rigoureus afscheid genomen heb. Het is geen bagage die ik mee wil zeulen.
Zo heeft mijn broer mij meerdere keren kunstjes geflikt. In moeilijke tijden had hij er voor mij kunnen zijn, maar koos om afzijdig te blijven. Sterker, toen ik na mijn volkomen mislukte eerste huwelijk een korte tijd geen huis, geen slaapplek en geen inkomsten had deed hij doodleuk een ander slot op de deur van mijn moeder’s huis vlak voordat zij op vakantie gingen (en dat terwijl mijn beperkte huisraad en kleding binnen lagen). En toen zij overleed waren er vraagtekens over de financiën en de weinige juwelen zouden op een later tijdstip verdeeld worden. Voor mij was het een test om te zien om hij misschien veranderd was. Ik had beter moeten weten, want hij is er nooit op terug gekomen. Maar toen hij mij kort na de begrafenis opbelde of ik iets voor hém kon doen was de maat vol. Sindsdien probeert hij af en toe via familieleden en kennissen nog wel in contact te komen, terwijl hij mijn onveranderde emailadres al decennia heeft en mijn adres en telefoonnummer via diezelfde familieleden zo kan krijgen. Ik heb dus al dertig jaar geen woord met hem gewisseld of hem gezien.
Wie ook een moeizame relatie met zijn broer heeft is Liam Gallagher. Sinds 1994 hadden de broers (eufemistisch gezegd) meningsverschillen, waarbij met name Liam de aanstichter van de ruzies is. In 2009 is voor Noel de maat vol na het zoveelste incident en stapt hij uit Oasis. It’s with some sadness and great relief to tell you that I quit Oasis tonight. People will write and say what they like, but I simply could not go on working with Liam a day longer. Ook hierna is het zelden rustig en met name Liam weet niet van ophouden en valt via de pers met regelmaat zijn broer aan.
In juni 2017 is er een benefietconcert ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de terroristenaanslag na afloop van een concert van Ariana Grande. Liam beschuldigt zijn broer dat hij er niet was, maar deze was in het buitenland en had alle inkomsten voor Don’t Look Back In Anger gedoneerd. Wellicht in een moment van schuldgevoel neemt hij For What It’s Worth op dat op zijn eerste soloalbum As You Were eind 2017 staat, maar vooralsnog heeft het de broertjes niet nader tot elkaar gebracht.
