De liefde voor geschiedenis is er bij mij al bij jongs af aan ingeslopen. Of het kwam door de mooi gebrachte verhalen op de lagere school, of de inspirerende leerkracht op de middelbare school, ik weet het niet precies, maar geschiedenis vond en vind ik nog steeds heel erg interessant. Wat ik mij nog weet te herinneren van de lagere school waren de spannende verhalen die (met name door meesters) met verve werden verteld. Later kwam er in die verhalen wel wat nuance en bleek dat veel verhalen ook wel eenzijdig werden gebracht, maar toch blijf ik het leuk vinden om af en toe in het verleden te duiken en te kijken hoe dat liep. Of het nu honderden jaren geleden is of slechts een generatie. En zelfs vandaag wordt geschiedenis geschreven. En de vraag is of wij daar altijd van leren of dat wij oog en oor hebben voor verschillende facetten van hetzelfde verhaal.
Uiteraard is dan voor mij vaak een mooie koppeling de geschiedenis in de muziek. Over veel onderwerpen is geschreven en ik kan het vaak niet laten dan ook nog wat over de gebeurtenis zelf op te zoeken. Vaak ken ik die internationale gebeurtenissen en verhalen niet of nauwelijks en dan besef je ook hoeveel geschiedenis er op deze aardbol is en hoeveel verschillende kanten er van hetzelfde verhaal zijn. Iemand die meester is in het vervlechten van muziek en geschiedenis is singer-songwriter Al Stewart.
Al Stewart kennen we natuurlijk van het door Alan Parsons geproduceerde Year Of The Cat. Een bekend album en nummer wat overigens (in mijn bescheiden mening) nog steeds een mooi nummer is. Zijn commerciële hoogtepunt bereikte hij ook met dit album en met de albums daar omheen eind zeventiger jaren.
Onlangs stond ik in de platenbakken te snuffelen bij de Plaatboef in Rotterdam. Ik kan het niet laten om dan toch weer wat mee te nemen en bij het stapeltje platen wat mee terug ging naar Huize Klein zat ook een live album van Al Stewart. En na het beluisteren van dit prima album, besloot ik eens door de discografie van de beste man te luisteren. En daarin werd ik niet teleurgesteld want de hoeveelheid geschiedenisverhalen in zijn muziek heeft grote vormen aangenomen.
In een interview met hem las ik dat hij iets wil vertellen in zijn teksten en dat nietszeggende liefdesliedjes of algemene nietszeggende teksten niet iets voor hem zijn. En dat laat hij tekstueel ook elke keer weer zien, alhoewel zijn albums in de jaren ’80 echt ook tekstueel wel minder zijn, commercieel succes heeft dan toch ook een prijs. Maar over het algemeen zijn de teksten van Stewart doordacht en zit er ook iets achter. Ik zou er zo een aantal kunnen benoemen, zeker waar ik ook iets van heb geleerd, maar ik kan er maar eentje echt in het voetlicht plaatsen hier, dus dan kies in voor Roads To Moscow.
Stewart heeft in interviews aangegeven dat hij misschien wel 40 of 50 boeken heeft gelezen, voordat hij dit nummer heeft geschreven en dat het gebaseerd is op de Russische dissident Aleksandr Solzhenitsyn. Het nummer gaat over de Duitse inval in Rusland (1941) gezien door de ogen van een Russische soldaat. Elk vers in het nummer gaat over een andere periode van deze inval. Beeldend beschrijft hij de initiële inval van de Duitsers, het terugvechten van de Russen, het vallen van steden en uiteindelijk het gevecht om Berlijn. Om uiteindelijk terug te keren naar de hoofdpersoon van dit nummer, die bij terugkomst in Rusland niet het heldenonthaal krijgt wat hij verwacht, maar doordat hij een dag in Duitse gevangenschap heeft gezeten naar de Goelag wordt gezonden. Zo eindigt het nummer ook.
Voor velen het hoogtepunt van Al Stewart, buiten het al eerder genoemde Year Of The Cat. Voor mij een mooi nummer wat een mooi begin is om het historisch oeuvre van hem eens door te nemen. Er zitten nog meer juweeltjes tussen. Zeker de albums vanaf Past, Present And Future tot aan het eind van de zeventiger jaren en zijn latere albums Between The Wars en A Beach Full Of Shells” zijn de moeite waard.
