Een bezoek aan het Museum van de Twintigste Eeuw te Hoorn roept zowel nostalgie als verbijstering op. Dat laatste treedt vooral op wanneer je apparatuur tegenkomt die je vroeger in je bezit had, maar om een of andere reden destijds bij het grof vuil gezet hebt. Zo sloeg ik mezelf (spreekwoordelijk) voor mijn kop toen ik mijn oude Philips midisetje in het museum zag staan. Hoe heb ik dat ooit weg kunnen gooien? Het bracht mij even terug naar halverwege de jaren ’80. Al vroeg bij de opkomst van de compact disc had ik een dat specifieke setje in huis. Hiermee kon ik die futuristische schijfjes afspelen. Tevens kon je er nog cassettebandjes mee afdraaien en opnemen. Omdat vrijwel al het geld dat ik met bollenrapen had verdient in dat setje zat, was er niet veel pecunia meer over om de nodige bijbehorende CD’s te kopen, waardoor ik afhankelijk was van wat de plaatselijke bibliotheek te bieden had. Die had niet al te grote voorraad. Dit gegeven zorgde ervoor dat ik wel eens een CD meenam die totaal niet overeenstemde met mijn smaak van die tijd. Zo kwam ik bij Sade terecht, een naam die eigenlijk heel slecht past in het rijtje Saxon, Anthrax en Iron Maiden.
De bieb had Diamond Life liggen, een CD die al snel door mijn CD-speler werd opgeslokt. We hebben het hier over het type muzikale experimenten waar sinds de overkill aan keuzes die programma’s als Spotify te bieden heeft, vreemd genoeg een stuk minder geworden is. Het album Diamond Life heb ik als 15 à 16-jarig pubertje intensief beluisterd. Nu was dat album ook weer niet geheel een willekeurige keuze. Op de leeftijd dat je tot de ontdekking komt dat je met je sergeant-majoor meer kan doen dan alleen plassen kijk je ook naar andere zaken. Sade bijvoorbeeld. Dat vond (en vind) ik een prachtige vrouw. Leuke bijkomstigheid is dat het geleende album ook nog eens in zijn geheel goed was. Na twee weken kon ik ‘m woordelijk meezingen. Deels fonetisch, want mijn Engels liet – zeker in die tijd – behoorlijk te wensen over. Op Diamond Life waren populaire nummers te vinden als Smooth Operator, When I Am I Going To Make A Living, Your Love Is King en Hang On To Your Love, allemaal erg tof, maar niet mijn favoriet van het album. Dat was namelijk Frankie’s First Affair. Ik zag het door mij veronderstelde verhaal over Frankie helemaal voor mij. Frankie mocht op een oude fiets trappen. Stiekem fantaseerde ik dat ik Frankie was en Sade met haar zwoele stem mijn ‘first affair’ bezong. Dromen mag.
Later, toen mijn Engels iets beter werd, ontdekte ik dat Frankie toch niet zo bleu was als ik eerder veronderstelt had. Frankie bleek een player te zijn; iemand die voor zijn eigen lol misbruik maakt van de liefde. Een thema dat eveneens is terug te horen in Smooth Operator. Had Sade issues op dat gebied? Frankie’s First Affair blijft evengoed wel een mooi nummer; niettemin ben ik wel van het idee af dat het liedje eventueel op de puberende Marco slaat. En dat vind ik helemaal niet erg.
