Fatoumata Diawara komt uit hetzelfde land als mijn vrouw en haar familie. Ben zelf meerdere malen in Mali geweest, maar sinds de eerste coup van het leger om de regering te verstoten in 2011 is het land erg onrustig en daardoor eigenlijk onmogelijk om als ‘toerist’ er naar toe te reizen. En dat terwijl het land sinds de jaren ’90 van de vorige eeuw een van de weinige echt democratische en stabiele landen was op het continent tot aan dat moment. Diawara zelf is geboren uit Malinese ouders in buurland Ivoorkust, maar opgegroeid in de hoofdstad Bamako. Na rondwervingen in het plaatsen van voormalig kolonisator Frankrijk, komt ze uiteindelijk weer terug in Mali. En wordt daar de eerste vrouwelijke elektrisch gitarist die doorbreekt, zowel nationaal als internationaal.
Door de connectie met Mali ben ik me meer en meer gaan verdiepen in al het moois wat het land en eigenlijk heel West-Afrika muzikaal te bieden heeft. Wellicht zeggen de namen Salif Keita, Habib Koite, Amadou & Mariam u wat. Zo niet, dan kan het geen kwaad om hier eens in te duiken. Zo ben ik ook gestuit op de prachtige zangstem van Diawara en haar heerlijke gitaarspel gecombineerd met de eigen taal en instrument-gebruik.
Door haar netwerk opgebouwd in Parijs kennen vele muzikanten en producers haar daar ook, dit heeft dan ook geleid tot de samenwerking met Disclosure. De gebroeders Lawrence staan bekend om hun low-fi disco dance-vibes. De stijl van Diawara die ook laid-back muziek maakt is dan ook een gouden combi. Bambara is een taal die zich uitstekend leent voor zomerse en wereldse dansmuziek. Dit met de grooves van de heren uit Engeland maakt dit een garantie tot zomerhits. Zo blijkt ook uit bijvoorbeeld het nummer Ultimatum.
Het mooie van Douha (uitgebracht in 2020) is dat Diawara zingt over hoe mooi haar eigen land is, dat er ondanks de covidpandemie veel goeds gebeurd. Het land lijkt stabiel slecht te blijven. Het leger bezet al enige tijd vele gebieden in het land, en er is zelfs een regering aangesteld die toch 1 en ander voor elkaar begint te krijgen. Maar niets was minder waar. Het treurige is wel dat een week na het uitbrengen van Douha het land weer geteisterd werd door aanvallen door extremistische solisten en/of groepen die hele stammen uitmoorden, gewoon voor de lol. Ondanks deze verschrikkingen blijft men, blijven we, hopen dat er ooit weer een dag komt dat het land weer de rust krijgt die het verdient.
Vrij vertaald uit het Bambara: There is unity, there is harmony and love, there is brotherhood in my home-country.
