Geboren in Londen op 24 juni 1944. Zoals zovelen startend in een van de vele jeugdkoren die bij de kerk hoorde. En ook als zovelen in die tijd op de radio echte R&Bb muziek hoorde. Let wel: het gaat hier om ‘vuige’ Rhythm & Blues zoals uitgevoerd door Les Paul (jawel, van die beroemde gitaren) en B.B. King. Al snel pikt hij de gitaar op en begint te spelen en te imiteren. In zijn tienerjaren raakt hij ook bevriend met Jimmy Page, die toch ook niet een onverdienstelijke loopbaan zou krijgen in de rockgeschiedenis.
Zijn ongelofelijke talent voor het snaarinstrument raakte in beeld bij vele beginnende bands uit de stad. Zo ook bij Ian Stewart die hem wel bij zijn nieuwe bandje (The Rolling Stones) wilde. Beck had alleen andere interesses en kwam terecht in een Buddy Holly cover band. Stewart werd uiteindelijk ook zijn eigen band geknikkerd, and the rest is history.
De loopbaan van Jeff Beck is een bijzondere, waar een ieder dacht dat hij the next big thing binnen de rock zou worden, de nieuwe supergitarist bleef hij eigenlijk altijd een beetje in de schaduw. En ondanks dat hij in de voetsporen mocht treden van Eric Clapton binnen The Yardbirds, bleef een groot wereldsucces uit. Zelf moet ik ook toegeven dat mijn interesse in zijn muziek pas later kwam, nadat ik hem gehoord had als leadgitarist op de plaat van Roger Waters, Amused To Death. Waarbij ik bij mezelf dacht, wie is toch die geniale snarenberoerder.
Met terugwerkende kracht blijkt dat ik dit vaker heb gedacht bij platen als Blaze Of Glory van Bon Jovi, You’re The One van Kate Bush of Steel Claw van Tina Turner. Op de meeste platen waarop hij te horen is, gebruikt hij vaak fuzz of wah-wah pedalen. Waardoor er een soort continue echo in zijn spel te horen is. Erg kenmerken dus. Mede door dit kenmerk en zijn terughoudendheid om zelf in de spotlights te staan is de echte wereldster er nooit echt geweest. Bij het grote publiek dan.
Bij collega artiesten en muzikanten (zowel op professioneel vlak als in het hobby-circuit) was er ontzettend veel respect voor de begaafde gitaartovenaar. Dit blijkt ook uit de vele samenwerkingen met Page, Clapton, tributes voor Hendrix, Johnny Depp, maar ook bijvoorbeeld Stevie Wonder. Laat die laatste nou een nummer ter beschikking hebben gesteld voor Beck zijn plaat Blow By Blow uit 1975. Hierop gunt Wonder de funky sound waarmee hijzelf bekend werd in die tijd aan Jeff Beck. Deze laat het nummer spreken zonder zang. De snaren worden beroerd als of de zanger ook in het instrument zit. Met een uiterst gevoel van precisie en samenspel komt er een ware symfonie uit.
A true legend is gone. A guitar player for the guitar players.
Foto: Simon Fernandez
