Igorr – Au Revoir

Het nummer Au Revoir begint dusdanig sprookjesachtig dat je jezelf in een slappe familiefilm van Disney waant. Zacht pianospel dat zoetgevooisde operaklanken van een ongetwijfeld lieve dame begeleidt. Zelfs de katten kijken nauwelijks op wanneer ik het aanzet, hoewel die moordenaars natuurlijk wel het een en ander gewend zijn in onze gedeelde leefomgeving. Na een minuut of drie zijn we het gezemel eigenlijk wel een beetje zat en sta ik op het punt om op ‘skip’ te drukken.

Maar dan begint de waanzin! Igorrr doet opnieuw waar het magistraal in is: het publiek volkomen desoriënteren met geluiden die je tot voor kort volkomen vreemd waren. Igorrr heeft niets met de waan dat muziek esthetisch verantwoord dient te zijn. De band volgt een volkomen eigen pad en ik kan mij zo voorstellen dat niet iedereen hier direct muziek in zal herkennen, laat staan dat men zich erin laat meezweven. Igorrr is niet bepaald Top 40-fähig. Eigenlijk ook niet erg radiovriendelijk, want welke radiozender gaat het risico nemen dat dankzij Igorrr driekwart van de luisteraars naar een ander station zapt?

Toch het tof. Het is zelfs een prima liveband. Dat is opmerkelijk, want in wezen is Igorrr een eenmansproject van de Franse kunstenaar Gautier Serre. Je kent hem misschien van Whourkr en Corpo-Mente (nee, ik eigenliijk ook niet). Bij meneer Serre zijn de neuronen in zijn hoofd blijkbaar op een unieke manier met elkaar verbonden. Dat moet wel, anders verzin je dit soort dingen niet. Serre, of beter gezegd Igorrr maakt een combinatie van breakcore, black metal, barok, triphop en andere extremiteiten. Dit bestond nog niet, zo laat Serre weten in een interview, dus ging hij het maar zelf maken: What creates the need to make this type of music is that I didn’t find anywhere I wanted to hear. I love baroque music as much as death, black metal, or electronic music, and I want to listen to everything simultaneously.

Het is een verschijnsel dat je nogal eens tegenkomt: mensen die hun muzieksmaak omschrijven als ‘eigenlijk vind ik alles wel leuk’. Het is het type mens dat meteen afhaakt wanneer je ze een grindcoreband laat horen. Bij Serre is dat anders. Hij luistert daadwerkelijk alles. Dit gaat van Cannibal Corpse en Meshuggah naar IDM (intelligent Dance Music) en breakcore via Bach en Chopin. Vanzelfsprekend neemt hij dat allemaal mee in zijn eigen werk, wat volgens hemzelf geen chaos is, doch eerder ‘goed georganiseerde gecomprimeerde muziek’. Ik geloof het meteen.

Elke omschrijving om de muziek van Igorrr te omschrijven zal falen. Een genre ervoor vinden is al helemaal een onmogelijkheid. Meestal wordt het bij metal ingedeeld, dit ondanks Serre’s voorliefde voor synthesizers en andere elektronica. Binnen minstens een deel van de metal-scene rust hier namelijk best wel een taboe op. Niet dat Igorrr zich daar ook maar ene moer van aantrekt, want die neuroverbinding is dan weer net niet gelegd. Er resteert dus slechts de tip met hoe je de muziek van de band het beste kan beluisteren/ondergaan. Daarvoor geeft ik de microfoon over aan Gaultier Serre: Try rolling into the mud while drinking tea and screaming; that would be the best mood to be to give a try!