Sparks – This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us

Wanneer je een liedje voor de eerste keer hoort kun je het meestal niet direct plaatsen. In zoverre, kop, staart en middenstuk moeten nog indalen. Ook de brug, mits aanwezig, moet nog worden herkend en verkend. Hetzelfde geldt voor een eventuele solo. Bij een nieuwe band is het vaak nog lastiger. Andere instrumentatie, andere klankkleur, andere zang; de onbekende stem en manier van zingen. Toen ik 48 jaar geleden voor de eerste keer This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us hoorde had ik dan ook geen flauw idee wat me overkwam. Wat is dat voor theatrale troel? zal door mijn hoofd zijn gegaan, al vond ik het wel lekker klinken, vooral door de stevige gitaarpartij.

Om de band te kunnen zien, was er niet veel meer dan het wekelijkse TopPop, waar Ad Visser de playbackende artiesten of het showballet van Penny de Jager aan elkaar sprak. Ik was geen vaste kijker, dus ik weet niet meer of door het popprogramma duidelijk werd dat er geen troel was. Het verhaal van de band ging al gauw over de Amerikaanse gebroeders Mael, Ron en Russell. Ron was de onbewogen toetsenist met de psychopathische blik en het foute snorretje en Russell bleek die extraverte androgyn ogende zanger met de hoge feminiene uithalen.

De band, althans de broertjes Mael, begon in ’68 al onder de naam Halfnelson, vernoemd naar een worstelgreep. Niemand minder dan Todd Rundgren pikte ze op en produceerde hun debuutplaat. Todd was geen garantie voor succes. De verkoop was hooguit matig te noemen. Nadat de band tot Sparks was omgedoopt werd hij opnieuw uitgebracht met helaas hetzelfde resultaat, al werd de toegevoegde single Wonder Girl een kleine hit in de V.S. En, groot genoeg om door te mogen gaan. De tweede plaat zorgde voor aandacht in Europa en met nieuwe Britse begeleiders werkten ze vanuit London aan hun derde album, Kimono My House.

Opener This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us, klonk voor thuisland de V.S. vermoedelijk te Europees. Bij ons reikte hij tot #4 en in de UK zelfs #2. Oorspronkelijk zou het Too Hard To Handle gaan heten, met na elke couplet een filmquote. Uiteindelijk bleef alleen This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us over, ook als titel. Het stevige en letterlijk knallende glamrocknummer werd hun grootste hit. Ik was dan ook volkomen verbaasd toen ik het recent bij Pinguin Radio hoorde als tip voor de Snob 2000. Huh, staat dat dan niet in die andere lijst!?

Toch, welgeteld zestien keer stond hij in de Top2000, met als piek #683 in 2000. Sinds 2015 niet meer. Er viel niet langer op te boksen tegen een overdaad van hetzelfde van de Kensingtons, de Coldplays en de Bløfs. De lijst was naast hen en veel andere meuk niet groot genoeg voor Sparks. Gelukkig zijn de Maels bij de hand genomen en verhuisd naar de Snob 2000 waar zij dit jaar een plekje zullen vinden. Nu kijken of ze zich hier wel kunnen handhaven of dat weer een shoot out volgt. Maar dan? Naar (ten onrechte) afgeschreven liedjes?