Van de dingen waar je niet bij bent geweest maar wel bij had willen zijn: de opkomst van de grungescene in Seattle, de opkomst van de N.Y. hardcore scene eind jaren ’80 (zie hier) en om de Top 3 te completeren: de Madchester jaren tussen grofweg 1978 en 1992 (interessant dat ze alle drie redelijk in het zelfde tijdvak vallen). Die periode is tijdloos samengevat in de biopic 24-hour Party People, maar daar komen The Stone Roses een beetje bekaaid vanaf. Ondanks die beperkte aandacht is het debuutalbum later ongelooflijk hoog aangeschreven met nummers als I Am The Resurrection, She Bangs The Drums en natuurlijk de in Nederland waarschijnlijk bekendste track: Fools Gold (ooit nog een paar keer in die andere lijst gestaan).
I Wanna Be Adored ken ik vooral als de schitterende openingstrack van het album. Eerlijk is eerlijk, ik moest er een paar keer aan wennen. Het nummer opent enorm traag met een soort van lange fade-in (als tegenhanger van de besluiteloze fade-out) en is zeker geen standaard opener van een album, laat staan van een debuut plaat. Het getuigt van lef als je 30-40 seconden lang bij een debuut je album super traag laat starten. Maar dan komt er een nummer op dat maar weinig mensen kunnen maken. Zo’n nummer waarin eenvoud de toon slaat, maar toch ongeëvenaard. De basloop is aanstekelijk en minimalistisch, net als de gitaar, maar vervelen nooit. Sterker nog het gecombineerd minimalisme is geweldig. Het bestaat uit wat licks en riffjes die afgewisseld worden met akkoorden en akoestische klanken. Het wordt halverwege even onderbroken voor een break, maar dat was het.
Minstens zo minimalistisch is de tekst die feitelijk maar een paar regels lang is en wat variaties kent en naar verluid een apologetisch gebaar is naar de fans over het tekenen bij een groot label. Ik heb dat persoonlijk nooit zo goed begrepen, omdat het label waar ze het uitbrachten (Silvertone) bij mijn weten niet heel groot was, maar daar kan ik me in vergissen (feel free to comment!). De aantrekkelijke duister van de tekst zit natuurlijk in de zin I don’t have need to sell my soul, he’s already in me: alsof je altijd al bezeten kan zijn van de duivel of van (erf)zonde. Al helemaal natuurlijk omdat I Wanna Be Adored kan worden opgevat als een narcistische wens of uitroep van ijdelheid. Iets wat op zich wel kan passen bij Ian Brown (zie ook het nummer I Am The Resurrection natuurlijk), maar ook heeft het een serieuzere ondertoon. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat het herhaald zingen dat je geadoreerd wilt worden niet ook ergens iets diepers Freudiaans aan zou kunnen stippen.
Maar dit is geen column of medium waar het over psychologie van de koude grond gaat, maar waar het om de muziek gaat. En die is kneitergoed. Afgelopen jaar stond het nummer op 228 in de Snob 2000 en wat mij betreft moet deze diep de Top 100 in.
