Marillion – Scirpt For A Jester’s Tear

Op de avond van woensdag 9 december 1987 werd ik opgeschrikt door een telefoontje van mijn zus dat Sietse plotseling héél erg ziek was. Hoewel opgeschrikt….als 14-jarige kon ik niet zo heel veel met deze informatie en dacht ik dat het wel zou meevallen. Het viel niet mee, want donderdag 10 december overleed mijn 15-jarige vriend aan hersenvliesontsteking en nog steeds drong deze rauwe werkelijkheid niet tot mij door. Dat besef kwam pas weken later, ik had tot op dat moment ook nog nooit echt te maken gehad met grote verliezen in mijn leven. Ja die van opa en oma, maar dat hoorde dan toch enigszins bij de cyclus van het leven, maar dit? Dit niet! Dit mag natuurlijk nooit gebeuren; zo’n aardige, energieke en lieve jongen van 15 met wie ik heel veel muziekliefde deelde en met wie ik vooral ook heel veel kon lachen. Het is vandaag precies 35 jaar geleden dat hij overleed en nog steeds krijg ik op zijn minst een brok in mijn keel bij het horen van zijn lievelingsmuziek Marillion en specifiek bij de nummers Childhoods End en Script For A Jesters Tear. Ieder jaar luister ik deze nummers en meer van Marillion op 10 december.

Nog geen jaar later in september 1988 namen Fish en Marillion afscheid van elkaar. Steve Hogarth is ongetwijfeld een begenadigde zanger, maar Fish en Marillion zijn voor mij de herinnering aan mijn vriend en vandaar dat ik studioalbum 5 t/m 20 met Hogarth links heb laten liggen, als ware het verraad om deze hoogstaande muziek te beluisteren. De eerste vijf studioalbums daarentegen hebben allemaal een extra lading gekregen. De emotie, de schreeuw en de snik in de stem van Fish brengen mij bij de diepe emotie om het verlies van mijn vriend en daar kan Hogarth op geen enkele manier tegenop zingen. Script For A Jester’s Tear gaat over verlies. Het gaat om het verlies van een geliefde, maar voor mij gaat het gewoon om verlies van een hele fijne vriend en schreeuw ik mee met Fish:

An epitaph to a broken dream
To exercise this silent scream
A scream that’s born from sorrow

The game is over

Script For A Jester’s Tear eindigt doorgaans als hoogste notering van Marillion in de Snob 2000 en dat zal waarschijnlijk dit jaar ook gebeuren…en terecht! Voor mij houdt het nummer een herinnering wakker en geeft het vooral aan hoe belangrijk muziek is in vreugde en verdriet.