In 1994 ben ik negen jaar en is mijn muzikale wereld voornamelijk nog wat mijn ouders mij laten horen. De band Yes is dan al 26 jaar actief. Voor mij is de eerste kennismaking met de band het album Talk waarop ook The Calling staat. Wat mij meteen opviel (toen al), is het puike drumwerk van wijlen Alan White, lees ook het eerbetoon van mede-blogger Marcel hier.
Yes is natuurlijk niet ondergewaardeerd, kijk alleen maar naar de populaire beginjaren rond 1970, waar ze onder andere Close To The Edge uitbrachten. Wat wel ondergewaardeerd is, is The Calling. Dit nummer is opgebouwd door het stevige gitaarwerk van Trevor Rabin en eerdere genoemde White die hier bovenaardse drumpartijen laat horen, mijns inziens. Rabin, geboren in Johannesburg, Zuid-Afrika, komt begin jaren ’80 naar L.A. waar hij Rick Wakeman en Jon Anderson ontmoet. Anderson is dan bezig met zijn solocarrière en staat op het punt terug te keren naar de band. Rabin is in eerste instantie terughoudend, omdat Anderson bekend staat om moeilijke samenwerkingen als het gaat om songwriting. Maar toch is het Rabin die verantwoordelijk is voor het hoogst commerciële succes van de band, met onder andere Owner Of A Lonely Heart.
Nu is Talk niet het album waar de band om bekend staat, sterker nog, toen het uitkwam werd het volledig afgebrand door Rolling Stone en andere criticasters. Waarom is mij onbekend. Luister naar het album en je wordt vanzelf overtuigd door het solide geluid wat de band hier laat horen. Oké, misschien zijn de teksten wat overdadig op zoek naar positiviteit en een betere wereld voor iedereen, en klinkt de misschien iets teveel geproduceerd. Het blijft wat mij betreft daardoor een fijn album om te luisteren.
The Calling opent knallend en zo gaat het met vele tempo wisselingen als een achtbaan door naar het einde waar White zijn professionaliteit laat horen. Voor mij is dit nummer het startschot geweest om zelf ook te gaan drummen. Weliswaar niet zo verdienstelijk als hier te horen is, maar wel dezelfde passie voor dit instrument.
