Het is 1987 wanneer The Smiths een beetje aan het uit elkaar vallen is. Er worden nog wat nummers opgenomen, die later op een verzamelaar terechtkomen. Wat mij betreft het beste nummer wat daarvan over is gebleven is Half A Person. Morrissey draagt dit nummer dan al heel wat jaren bij zich, want hij schrijft dit nummer over een gebeurtenis toen hij zestien was. Hij kwam in Londen aan, meldde zich bij het Y.M.C.A. en ontmoette daar een vrouw, waar hij niets tegen durfde te zeggen. En in dit liedje draait hij die gebeurtenis om, zodat het lijkt alsof de vrouw een brief aan hem schrijft.
Zes jaar later is hij succesvol en de vrouw schrijft eigenlijk dat ze hem leuker vond toen hij arm was. Een beetje het verhaal van zijn leven. Ongelukkig in de liefde.
Call me morbid, call me pale
I’ve spent six years on your trail
Six long years on your trail
Call me morbid, call me pale
I’ve spent six years on your trail
Six full years of my life on your trailAnd if you have five seconds to spare
Then I’ll tell you the story of my lifeSixteen, clumsy and shy
I went to London and I
I booked myself in at the Y.W.C.A
I said “I like it here, can I stay?
I like it here, can I stay?
Do you have a vacancy for a back-scrubber?
Wat mij betreft een hoogtepunt qua schrijven van Morrissey. Hij heeft heel wat geschreven, maar dit nummer geeft een goed beeld en je voelt de emotie in zijn woorden en de manier waarop hij zingt. Nooit een grote hit geweest, nooit veel gespeeld en dus ook echt te laat om op een Smiths album terecht te komen, maar gewoon heerlijk.
Eerlijk gezegd schrijf ik nooit zoveel coverstories, omdat ik vaak een origineel beter vindt klinken. Dat is ook hoe de artiest en schrijver het vaak heeft uitgewerkt. Maar soms (en het gebeurt mij steeds vaker) bevalt een cover mij beter. Ook in dit geval. Het betreft de band The Welcome Wagon. In 2008 kwam hun debuutplaat Welcome To The Welcome Wagon uit en ik kwam op dit album door de muziek van Sufjan Stevens. Dit album kwam ook uit op zijn label Ashmatic Kitty. Wanneer je dit album beluistert, dan lijkt het wel of Sufjan de leadzang ook voor zijn rekening neemt, en ook muzikaal zou het zo een album van hem kunnen zijn. Maar dat is het niet.
De band is gevormd rondom de presbyteriaanse pastor Vito Aiuto en zijn vrouw Monique Aiuto. En het is een heerlijk album. Vanaf de eerste tonen bevalt mij het speelplezier, de nummers en de achtergrondzang. Yep, het is een album met een Christelijke achtergrond, maar dat kennen we min of meer van Sufjan ook wel. Ik kan er prima mee uit de voeten en het klinkt heerlijk.
Aan het eind van het album (wat een beetje folky overkomt, maar hier en daar flink swingt) staan een aantal covers, waaronder Half A Person. Ik zal eerder zeggen: ik sta versteld, de studio opname is sneller, rijker, dieper en de stemmen van Vito en Monique klinken heerlijk, je zou het origineel bijna vergeten. Wellicht mist het de emotie van Morrissey, maar het nieuwe arrangement met achtergrondzang klinkt verbluffend goed. Op YouTube vond ik een live-opname, maar wil je de band echt goed kunnen horen, luister dan maar eens maar het album en laat je verrassen.
Waar dit nummer voor mij het einde van The Smiths een beetje markeert, is dit dus het begin van The Welcome Wagon. Dit album leidde tot een paar andere albums, waar de invloed van Sufjan minder was en het is specifieke muziek, maar deze cover is echt heerlijk.
Foto: Mustafa Ezz
