Het rijke leven van vedette Corry Brokken (1932 – 2016)
In mijn jeugd stond bij ons thuis altijd wel de radio aan. Mijn ouders waren allebei zeer muzikaal en luisterden met overgave naar de muzikale programma’s van die tijd, in de periode tussen 1953 en 1968. Daarna ging de TV iedere avond aan en was er geen ruimte meer voor de muziek. Maar sinds ik Bird Dog van The Everly Brothers op de radio hoorde, begon mijn eigen muzikale smaak zich meer richting ‘beatmuziek’ te bewegen. Dolblij was ik met mijn eerste kleine transistorradiootje waarmee ik de echte tienerprogramma’s kon beluisteren en de uitzendingen van Radio Luxemburg, Caroline, Radio London en Veronica. Toch pikte ik nog heel wat mee van de meer traditionele muziek die mijn ouders mooi vonden en zo komt het dat ik van bijvoorbeeld Corry Brokken nog hele lappen tekst uit mijn hoofd kan meezingen.
Corry Brokken had zich in 1952 schuchter op de radio gepresenteerd met de standard I Apologise, een lied dat een groot aantal vertolkers heeft gekend (zoals in 1965 de excentrieke zanger P.J. Proby), maar vanaf 1954 tot 1968 zou zij met grote regelmaat singles en elpees op de markt brengen.
Een merkwaardig record
Haar grootste roem heeft zij te danken aan een bijzonder record: in 1957 won zij het Eurovisiesongfestival (waar toen slechts negen landen aan meededen) met het liedje Net Als Toen; in 1958 werd zij laatste met Heel De Wereld. Nog één keer deed ze mee in de nationale voorronde, ze werd op overtuigende wijze verslagen door het lied Een Beetje, gezongen door Teddy Scholten. Met deze uitslag werd Corry door het publiek danig getreiterd; maar ze was gehard door een moeilijke jeugd met een aan de drank verslaafde ex-NSB’er als vader en zo kon ze deze crisis het hoofd bieden.
Vanaf 1958 richtte zij zich voornamelijk op uit het Frans vertaalde chansons als Milord (gewaagde tekst!), Nooit Krijg Ik Spijt (Non, Rien De Rien), maar ook uit het Engels en Duits vertaalde teksten. Haar ambitie was eigenlijk om in en cabaret op te treden. Maar gezien haar grote populariteit durfden de cabaretgroepen niet met haar in zee te gaan. Maar het verklaart wel haar keuze voor liedjes met teksten die niet doorsnee waren voor die tijd en haar de kans boden haar dramatische kwaliteiten tentoon te spreiden.
Eén seizoen draaide zij mee in de Sleeswijk Revue (Snip en Snap); dat was haar ambitie helemaal niet en daar hield ze niets aan over dan een huwelijk met echtscheiding van producent René Sleeswijk en twee gedwongen abortussen.
Betekenis
Zij was in feite de eerste vertolker van ‘het serieuze lied’; door haar populariteit kwam er een grote stroom op gang van uit het Frans vertaalde chansons. Navolging kreeg zij door Conny Vandenbos, Liesbeth List en andere vertolksters van het serieuze Nederlandstalige lied.
Een nieuwe wending
Na een aantal TV-klussen hield ze de muziekwereld voor gezien. Ze stortte zich in 1974 op een rechtenstudie (strafrecht en familierecht), ontmoette daar haar latere echtgenoot Jan Meijerink, en startte samen met hem na het afstuderen een advocatenkantoor in Laren. Corry bleef zich ontwikkelen en bereikte via de positie van waarnemend griffier de hoge post van rechter.
Maar in 1996 maakte ze haar comeback in de muziekwereld met een aantal CD’s en kreeg en passant nog een ere-Edison uitgereikt.
Acteur en auteur
Daarna, je houdt het niet voor mogelijk, schreef ze haar memoires onder de titel Wat mij betreft. Het boek werd een groot succes. In 2001 werd ze als acteur uitgenodigd voor een geruchtmakende toneelproductie onder de titel De Vaginamonologen. Als kers op de taart mocht ze als gastcabaretier een seizoen meewerken aan het programma van cabaretgezelschap Purper.
Vanaf 2006 ging het met haar gezondheid steeds verder achteruit. Toch vond zij de energie om nog een tweede boek over haar leven te schrijven: Toegift, waarin Brokken vertelt hoe het haar na het jaar 2000 is vergaan. Haar laatste jaren leefde ze zeer teruggetrokken met haar echtgenoot Jan Meijerink in Laren. Zij overleed op 31 mei 2016. Haar echtgenoot, toch flink wat jonger dan zijzelf, overleed twee jaar later, in april 2018. Haar naam leeft voort in de bands van jazzgitariste Corry van Binsbergen, die ze naar haar vernoemde: Corry & De Brokken; in een uitgebreide versie Corry en de Grote Brokken.
Op dit overzicht een keuze uit haar bekendste nummers. Interessant is het om te zien welke Nederlandse (merendeels inmiddels vergeten) tekstdichters en componisten haar voorzagen van goede en zinvolle teksten.
| Corry Brokken’s bekendste nummers | |||
| Titel | Componist/Tekstdichter | Vertaald door | Jaar |
| Net Als Toen | Willy van Hemert | 1957 | |
| De Messenwerper | Pi Scheffer en Alexander Pola | 1957 | |
| Heel De Wereld | Benny Vreden | 1958 | |
| Mijn Hart En Ik | Jan Mol (gitarist) | 1959 | |
| Milord | Georges Moustaki | Willy van Hemert | 1960 |
| Nooit Krijg Ik Spijt | Charles Dumont en Michel Vaucaire | Plantinga (niet verder bekend) | 1960 |
| Mijn Ideaal | Charles Aznavour | Jac. van Tol (Jip Feldman) | 1962 |
| La Mama | Charles Aznavour | Gerrit den Braber | 1964 |
| Zo Gaat Het Met Meisjes Altijd | Mike Douglas | Pieter Goemans | 1966 |
