Van sommige stemmen krijg je kippenvel, iedere keer als je die hoort. Stemmen die tot tranen kunnen roeren, die emotioneren. Voor mij gold dat voor Mimi Parker, zang en drum bij Low. Helaas zwijgt zij voortaan. Haar man Alan Sparhawk heeft op 6 november 2022 via de Socials laten weten: Friends, it’s hard to put the universe into language and into a short message, but she passed away last night, surrounded by family and love, including yours. Keep her name close and sacred. Share this moment with someone who needs you. Love is indeed the most important thing.
Low had de afgelopen maanden al concerten geannuleerd vanwege de behandelingen tegen eierstokkanker; de ziekte waarvoor Parker in december 2020 de diagnose had gekregen. De behandelingen hebben niet mogen baten. Parker is 55 geworden.
In 1993 hebben Parker en haar echtgenoot Alan Sparhawk Low opgericht. Low had een volstrekt uniek en eigen geluid in de alternatieve muziek. Slowcore werd het wel genoemd, maar zo’n labeltje doet nooit recht aan het bijzondere en emotionele dat muziek kan meebrengen. Het omschrijven van de muziek evenmin, woorden schieten soms te kort. Toch een poging: Low maakte zeker in het begin dragende, pastorale muziek. Muziek als de pas in een processie. Het kost even moeite om er in te komen, om de muziek van Low te aanvaarden, juist omdat het tempo net uit de pas lijkt te lopen. Maar als je je hebt ondergedompeld in de schoonheid van de muziek, je hart er voor hebt geopend, is er weinig mooier dan de muziek van Low.
Over Low heb ik recentelijk al twee keer geschreven: hier en hier. Aanleiding was de koerswijziging vanaf 2018. Double Negative uit 2018 en Hey What uit 2021 waren volkomen compromisloos. Elektronisch, hard. Liedjes leken soms niet meer dan schetsen. Geluiden alsof er een storing was in de installatie. Een koerswijziging als deze leidt nog wel eens tot afhakende fans van het oude uur. Bij Low was dat niet te merken: de platen eindigden hoog in de eindlijsten. Het concert in Paradiso in mei 2022, waar ik gelukkig bij was, was zelfs uitverkocht. De oude liedjes (zoals Sunflower van Things We Lost In The Fire uit 2001) en nieuwe liedjes (zoals Dissaray van Double Negative, 2018) bleken wonderwel bij elkaar te passen, de stem van Parker bracht alles samen. Het zal wel het laatste concert zijn geweest in Nederland: Low zonder Mimi Parker is ondenkbaar.
Parker en Sparhawk waren altijd de kern van Low. Meermalen hebben zij zich laten bijstaan door een bassist, door een toetsenist, maar voor de muziek deden die wisselingen er niet toe. Parker en Sparhawk bepaalden immers de muzikale koers. Low was de wat snerpende stem van Sparhawk tezamen met de extreem rudimentaire drum (alleen een snaredrum en een hihat) van Parker, veelal bespeeld met kwastjes. En dan vooral haar engelenstem. De stem van Parker is voor mij betoverend. Als de stem van een engel die zich opeens openbaart, zich toont en je leidt naar een andere wereld. Een stem om mee te ontsnappen uit het alledaagse, het gewone. Een prachtig voorbeeld van het bezwerende van de muziek van Low en de prachtige stem van Mimi Parker is Shame, van de plaat Long Division uit 1995. Shame, hoe toepasselijk.
