Hoe ouder je wordt, hoe meer je over vroeger nadenkt. Tenminste, dat zei een tijd geleden iemand tegen mij. Wellicht waar, en alhoewel ik inmiddels voorbij de 50 ben en denk dat ik nog steeds naar de toekomst kijk, betrap ik mij er op dat ik ook al een heel verleden met mij meedraag. Ook muzikaal gezien.
Ik ken nog de tijd van Hilversum 3, met de TROS op donderdag en de AVRO op maandag en met het enige horizontaal geprogrammeerde radioprogramma De Avondspits van Frits Spits tussen 18:00-19:00 wat ik altijd luisterde. Nog steeds denk ik dat het enthousiasme van Frits over de gedraaide platen mijn liefde voor de muziek stevig heeft aangewakkerd.
Een programma wat mij ook liefde voor ‘andere’ muziek bijbracht was de LP Show van Wim van Putten op donderdagavond. Hij draaide de nummers helemaal en dus perfect voor mij om op te nemen op een cassettebandje. Maar soms had je pas halverwege een nummer door dat het goed was en dan was je dus te laat met tapen. Dit gebeurde mij ook toen Wim een aankondiging van een project maakte. En vervolgens hoorde ik Eye In The Sky van Alan Parsons Project en ik was verkocht, maar helaas wel te laat met opnemen.
Ik zat net op de middelbare school en tussen de middag fietsten we vaak naar het winkelcentrum en daar zat ook de plaatselijke platenshop. In de etalage hing daar het album Eye In The Sky, een geheimzinnige hoes van het project. Het geld om een LP te kopen moest ik echt sparen, dus dat zat er nog even niet in. Het bleef een tijdje bij kijken, totdat een vriendje van school mij kon verblijden met een cassettebandje waarop dit album stond, zijn broer had het album gekocht.
Dat cassettebandje heb ik echt grijs gedraaid, totdat het album uiteindelijk ook in mijn collectie kwam. Inmiddels had ik ook wat andere muziek gehoord van deze band, die dus bestond uit Alan Parsons en Eric Woolfson. Achteraf was Eye In The Sky (met het machtige Sirius, het uitstekende titelnummer en een bijna perfecte A kant) het hoogtepunt van The Project, wat zijn einde kreeg met Freudiana in 1990. Het handelsmerk van de band, was de secuur uitgewerkte licht symfonische popsongs, zeker in de eerste jaren ook nog met orkest uitgevoerd. Alan Parsons en Eric Woolfson gingen uiteindelijk uit elkaar en wat zo vaak het geval is, solo een stuk minder succesvol.
Parsons probeerde het met enkele solo-albums, die per album minder relevant werden, terwijl Woolfson zich met musicals ging bezighouden, de ene keer met meer succes dan de andere keer. Uiteindelijk overleed Woolfson in 2009 aan kanker.
Alan Parsons was vanaf eind jaren ’60 engineer in de Abbey Road studio in Londen en werkte mee aan albums van The Beatles en Pink Floyd. Vanaf 1976 begon hij samen met Eric Woolfson platen te maken onder de naam Alan Parsons Project. Met name de beginplaten (tot en met Eye In The Sky) staan nog steeds hoog aangeschreven. Waarbij Woolfson een belangrijke rol speelde in de keuze voor de onderwerpen en songteksten. Na het stoppen van The Project ging Alan Parsons uiteindelijk met een band ook touren en kwamen de nummers ook live tot leven, waarbij Parsons vaak wel een hommage aan Woolfson bracht.
In 2022 bracht Parsons weer een album uit, en de eerste geluiden waren verrassend. Na een aantal zouteloze albums waren de verwachtingen niet hoog. Maar uiteindelijk is het grotendeels een plaat geworden die teruggrijpt op de rijke historie van Alan Parsons Project, zeker de eerste drie nummers. Helaas staan er nog steeds een aantal missers op, maar ik wil het hebben over het eerste nummer van plaat: Fare Thee Well.
Een echte hommage van Parsons aan het adres van Woolfson. Een nummer over gemis, het recht doen aan de relevantie van Woolfson en het oeuvre van de man. Tekstueel gelardeerd met referenties aan nummers van het Project en referenties naar zijn naam, komt ook de muziek terug zoals die in de hoogtijdagen van de band gemaakt wordt. Met orkest en al. Waarbij de secure producershand van Parsons duidelijk hoorbaar is. Dus niet alleen tekstueel interessant, maar ook muzikaal.
In a dream within a dream, we saw beyond the sky
And drew a constellation in the shape of Gemini
We turned our sails into the wind
And climbed up to the heights
Raised a glass and made a toast and wrote our name in lightsForever and ever
Children of the moon
In the lap of the godsFare thee well
Fare thee well
Fare thee well
Fare thee wellEchoes and effigies whispering your name
Drifting farther from your voice
Silenced with so much left to say
And the space that you left behind cannot be disguised
Raise a glass and make a toast to one in paradise
