Well f*ck. I mean now that my lawsuit’s over I guess I can sing that song anytime I want, right? De woorden van Lana Del Rey na een schitterende liveversie van Get Free, waarin ze nog een klein eerbetoon aan Amy Winehouse en Whitney Houston doet. Radiohead vond dat er gelijkenissen tussen Get Free en Creep waren en spande een rechtszaak aan, aldus Lana. Volgens Radiohead’s muziekuitgeverij was er geen rechtszaak, maar hebben ze wel verzocht om samen met Lana, Rick Nowels en Kieron Menzies als liedjesschrijvers te worden aangemerkt. Het hele verhaal speelde in 2018 en is kennelijk met een sisser afgelopen. De kwestie lijkt als een nachtkaars uit te zijn gegaan en de heren van Radiohead worden niet genoemd als medeschrijvers van Get Free. Lana Del Rey heeft aangegeven dat Get Free niet is geïnspireerd door Creep. Zelf heb ik ook nooit aan Creep gedacht toen ik naar Get Free luisterde, totdat ik las over de kwestie.
Als ik de nummers in hun geheel luister kan ik weinig schokkende gelijkenissen ontdekken, behalve dat ze allebei beklemmend en spookachtig klinken. De gelijkenis zit hem vooral in de progressie van de akkoorden: wanneer Lana this is my commitment, my modern manifesto zingt, klinkt het wel als I’m a creep, I’m a weirdo. Verder vind ik de nummers toch wel behoorlijk van elkaar verschillen, zeker in het refrein. Ook tekstueel is er geen enkele gelijkenis. Ik hoor meer gelijkenissen tussen Creep en The Air That I Breathe van The Hollies, zij het ook beperkt. Songwriters Albert Hammond en Mike Hazelwood spanden een proces voor plagiaat aan en ontvingen een niet nader genoemd percentage van de publicatierechten en royalty’s in een buitengerechtelijke schikking, en worden tot op de dag van vandaag genoemd als co-schrijvers van het nummer.
Uiteindelijk moet ik wel concluderen dat alle nummers dezelfde basis hebben maar een sterke eigen identiteit. Ik denk dat Radiohead wel een klein beetje teveel heeft weggeven in de schikking. Voor mij zijn het drie verschillende nummers, uit drie verschillende tijdperken van drie verschillende artiesten. Drie hele mooie nummers. Radiohead en Lana Del Rey hadden de ‘voorganger’ naar mijn mening niet in hun hoofd toen ze bezig waren met Creep en Get Free.
Terug naar Get Free dan. Lana heeft desgevraagd uitgelegd dat het nummer gaat over mensen die hun volledige potentieel niet kunnen bereiken omdat ze zich door controlerende mensen laten weerhouden om vrij te zijn.
This is my commitment, my modern manifesto
I’m doing it for all of us who never got the chance
For… and for… (shut up, shut up)
And all my birds of paradise (shut up, shut up)
Who never got to fly at night (shut up, shut up)
‘Cause they were caught up in the dance
Op de puntjes horen de namen Amy (Winehouse) en Whitney (Houston) te staan, zoals je nog een klein beetje kunt horen als je het nummer luistert. I wanna move out of the black, into the blue.
Black staat voor negatieve gedachten en blue staat voor de natuur, de oceaan. Het nummer sluit dan ook af met geluiden van de zee en het strand. Maar ook stelt Lana zich de lucht voor, als een nieuwe horizon, iets frisser. Volgens Lana is de sleutel om vrij te worden de wetenschap dat je je eigen deuropening bent naar antwoorden en dat je niet opzoek bent naar antwoorden bij andere mensen.
