Wishbone Ash – Blowin’ Free/Warrior

Gek genoeg is er geen woordenboek dat muziek als synoniem of betekenis geeft voor vrijheid. Ook niet andersom. En dat terwijl het luisteren naar muziek het ultieme gevoel van vrijheid is, de totale zorgeloosheid die er is wanneer je opgaat in de klanken, de beats, de lyriek of de power van je favoriete band. Het gevoel dat je bijna implodeert, helemaal opgegaan in die gierende gitaarsolo of dat je uit volle borst en met tranen in de ogen die heerlijk gekozen woorden en bezwerende melodie meezingt. Helaas is dat niet iedereen gegeven. Meest extreme voorbeeld: het Talibanregime. Géén muziek, want dat is bedreigend – het brengt ideeën over. Ideeën die niet matchen met hun radicale uitleg van het islamitische geloof. De mensen mochten eens gaan dansen. Allah verhoede. Alles wat de bevolking doet wordt dan ook met argusogen bekeken en bij de minste twijfel verboden en bestraft.

Of de mannen van Wishbone Ash dit barbaarse regime voor ogen hadden, betwijfel ik. Zij brachten vijftig jaar geleden de klassieker Argus uit, met enkele liedjes over vrijheid. Die bestond toen nog in Afghanistan; kortgerokte vrouwen liepen zoals in elk Westers land zonder begeleider over straat en konden doen en laten wat ze wilden. Geen boerka te zien. Argus gaat deels – vooral kant B – over de Middeleeuwen, de tijd waar Afghanistan zich nu weer in bevindt. Kant A is wat luchtiger, en zeker de voor Wishbone Ash ongebruikelijke dansbare en onbezorgde afsluiter, Blowin’ Free, over en geïnspireerd door de Zweedse vriendin van bassist Martin Turner. Het voor Wishbone Ash typerende, wat fladderende intro, de mooie samenzang en halverwege een downtempo, Shadows-achtige gitaarlijn die vervolgens overgaat in een onvervalste rock ’n rollhook als was het Status Quo zelf.

Dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is wisten Andy Powell, Ted en Martin Turner en Steve Upton ook wel. Er bestaat vrijwel geen land waarin die niet bevochten moest of weer moet worden. Zie Oekraïne, de Palestijnse gebieden en grote delen van Midden-Afrika. Warrior gaat over de ploeg die wordt omgesmolten tot het zwaard en te strijden om weer vrij te kunnen zijn (al hoop ik niet dat het volkomen doorgedraaide deel van onze boeren dit ook gaat doen).

I’ll have to be a warrior
A slave I couldn’t be
A soldier and a conqueror
Fighting to be free

Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat hier, in dat sinds jaar en dag soms kneuterige maar o zo vrijzinnige Nederland (dit jaar het op vier na gelukkigste land ter wereld!) verschillende groepen rondlopen die dreinen over een dictatuur en oproepen tot een burgeroorlog. Echt, ze zijn volkomen geschift. Je kunt hier in alle vrijheid gaan en staan waar je wilt, elke muziek luisteren, naar festivals en theaters, alles lezen, je mening verkondigen en stemmen – van Raads- en Kamerleden tot Top- en Snoblijsten. Wat die laatste betreft, daar komt vreemd genoeg Wishbone Ash slechts één keer in voor: The King Will Come. Ook van dat ijzersterke Argus.

En dat is gek voor een band waarvan zowel Andy Powell als Ted Turner standaard voorkomt op de lijst van meest invloedrijke gitaristen, en die bands als Iron Maiden, Van Halen, Lynyrd Skynyrd, Thin Lizzy, Metallica, en Opeth beïnvloedde. Nog gekker is dat op Ondergewaardeerde Liedjes amper een woord vuil is gemaakt aan de band. Ze waren tot vandaag volledig blogloos. Niet alleen idioot, maar ook ronduit schandalig, medesnobs! Gelukkig kan ik dat hier in alle vrijheid verkondigen, dat dan weer wel. Daar hoef ik geen strijd voor aan te gaan.