Muziek schept een band. Tussen klasgenoten, studievrienden, dienstmakkers, collega’s of natuurlijk tussen (toekomstige) geliefden. Hoe ‘ons liedje’ ontstaat en waarom het zo’n band schept, daar heeft iedere blogger zo zijn eigen verhaal bij.
Keuze Marco Groen: Ben E. King – Stand By Me (1961)
The Goonies, maar dan anders
De meesten van ons waren net geen kind meer, maar ook nog lang geen man. Toch was het systeem destijds dat je na een bepaalde leeftijd en een bepaalde keuring als naïef jochie uit de polder in het leger terecht kon komen. Iets dat vooral in die tijd (tegen het eind van de Perestrojka) volkomen zinloos leek. Ondergetekende kwam in een vreemd, ver land terecht (Duitsland) samen met leeftijdgenoten die in hetzelfde schuitje zaten. Dat schept een band. Qua kameraadschap is er maar weinig dat op kan tegen militaire dienstplicht. Althans, dat is mijn ervaring. Het was de plek waar ik in contact kwam met mensen die totaal anders waren dan ik. Mensen die andere muziek luisterden en een volkomen andere levenswandel hadden. Ons peloton was dan ook een grote brij van meningen en verschillende levensvisies. We vonden elkaar in de gedeelde opgelegde situatie. Achteraf een leerzame periode, waarin ik leerde omgaan mensen die niet per se hetzelfde denkraam als ik hadden.
We vonden elkaar voor een groot deel in de muziek. Zo kwam ik in militaire dienst in contact met de geluiden van Lenny Kravitz, lijzige Reggea en (vooral) de muziek die werd gebruikt in de serie Tour of Duty. Een drama-serie over Amerikaanse jongens die op vergelijkbare wijze daadwerkelijk in een vreemd, ver land (Vietnam) waren beland en wiens kameraadschap werd gevormd door een daadwerkelijke oorlogssituatie. Onvergelijkbaar met hoe wij erbij zaten in het noorden van Duitsland, maar om een of andere reden voelden we ons toch verbonden. De bijbehorende muziek ging erin als zoete koek. Nu wil het geval dat een van de lieden van het groepje waarmee ik een rupsvoertuig deelde, serieus goed kon zingen, en dat ook graag deed. Qua zanggeluid zette hij de rest volkomen in de schaduw, zodat wij ons vocaal gingen richten op andere ‘instrumenten’: sommige deden de drums, anderen de achterliggende melodie en een enkeling richtte zich op de baspartij. Een a capella-koor was geboren. We waren voornamelijk gespecialiseerd in een specifiek nummer: Stand By Me van Ben E. King.
Het groeide uit tot ‘ons liedje’. Voor zover mij bekend is zijn er (gelukkig) geen opnames van, maar in mijn beleving destijds brachten wij de perfecte uitvoering. Beter dan het origineel (schreef hij, terwijl hij niet werd gehinderd door iets als zelfkennis en/of objectiviteit). De tekst sloot ook goed aan bij de momenten dat we ons vereenzaamd op een Duitse of Deense vlakte bevonden. Je zou het lied kunnen interpreteren als een uiting van onvoorwaardelijke trouw en vriendschap, hoewel wij natuurlijk veel te stoer waren om dat openlijk toe te geven. Het nummer is altijd blijven hangen en roept altijd weer die gevoelsmatig ambivalente tijd op.
Overigens hebben wij het als jonge ventjes het helemaal niet zo slecht gedaan tijdens onze ‘duty’ bij de Oosterburen. Want in de tijd dat wij ons bekwaamden in het opblazen van bruggen en het leren van liedjes uit de tijd van onze grootouders, zijn de Russen West-Europa niet binnengevallen. Maar wellicht zegt dat meer over onze zang- dan onze militaire kwaliteiten.
Keuze Willem Kamps: Buckingham Nicks – Long Distance Winner (1973)
Mosterd
Het is dat Fleetwood Mac van Fleetwood Mac mij zo goed beviel, anders had ik Buckingham Nicks van Buckingham Nicks waarschijnlijk nooit aan mijn verzameling toegevoegd. Maar luister je naar hun enige album onder hun eigen naam, dan weet je waar de nieuwe Fleetwood Mac de mosterd heeft gehaald. De mosterd die hen groter dan groot heeft gemaakt, met heel andere ingrediënten dan de originele Fleetwood Mac. Alleen de ritmesectie was behouden, waaronder de naamgever. Het tweede album van die nieuwe Mac staat in de Top 10 van meest verkochte platen ooit: circa 40 miljoen.
Lindsay Buckingham en Stevie Nicks kenden elkaar van High School, waar ze tijdens een buitenschoolse activiteit samen muziek maakten. Wat ze precies deden, daar zijn de meningen over verdeeld. Volgens Stevie was het California Dreaming, volgens anderen iets van The Beach Boys. In elk geval goed genoeg voor Lindsay om haar een paar jaar later te bellen of zij wilde zingen in Fritz, de band waarin hij toen baste. En zo zat folkie Stevie ineens in de rock ’n roll en stond zij in het voorprogramma van Jefferson Airplane, Janis Joplin en Jimi Hendrix; geen verkeerde leerschool.
Toen Buckingham werd gevraagd de vertrokken Bob Welch op te volgen bij Fleetwood Mac, deed hij dat onder de voorwaarde dat Stevie, inmiddels zijn partner, ook mee mocht doen. Een package deal die goud is gebleken. Ondanks de successen was het bandleven niet bevorderlijk voor alle relaties. Mick Fleetwood scheidde, John en Christine McVie gingen uit elkaar. Uitentreuren verteld en bezongen op die megaplaat Rumours. Ook Lindsay spuit in Go Your Own Way zijn ongenoegen over de breuk met Stevie; haar schuld, packing up, shacking up. Nicks, op haar beurt, deed haar verhaal in Dreams: Now here you go again, you say you want your freedom.
Op Buckingham Nicks was het voor Buckingham en Nicks allemaal nog koek en ei: Sunflowers and your face fascinate me, maar ook voor hen gold uiteindelijk de wetmatigheid van de kunstenaar in de virtuele goot; ellende leidt tot de grootste prestaties. Buckingham Nicks, met daarop al het later door Fleetwood Mac opgenomen Crystal, deed commercieel niet veel, ondanks dezelfde ingrediënten – Stevies wat raspende stem en melodieën en Lindsays frisse getokkel afgewisseld met stevige solo’s – die de opeenvolgende uiterst succesvolle Fleetwood Mac-albums zo kenmerkten dankzij dat sindsdien vermaarde, maar al lang niet meer bestaande duo.
Keuze Tricky Dicky: Hall & Oates – Kiss On My List (1980)
Liefde zit in de kleine dingen
Toen mijn vrouw haar vijftigste levensjaar bereikte heb ik een CD’tje samengesteld aan de hand van bepaalde belangrijke dingen tijdens haar leven en een favoriet lied uit dat jaar. Bij de CD had ik een boekje gemaakt met humoristische teksten. Simpel, maar het viel in de smaak. Voor de goede orde, mijn vrouw houdt meer van de bekende liedjes en dus had ik gekozen voor onder andere Rare Earth, Barry Manilow, Bruce Springsteen, Lionel Richie, Michael Bolton, U2 en Soulsister.
Toen ik haar leerde kennen heb ik haar een van mijn favoriete Hall & Oates-elpees gegeven: Voices. Dat bleek een schot in de roos, want tot op de dag van vandaag brullen we de liedjes mee: Kiss On My List, Every Time You Go Away, You Make My Dreams en You’ve Lost That Loving Feeling. De laatste is natuurlijk een cover, maar zeker van hetzelfde niveau als het origineel van The Righteous Brothers.
De keuze viel natuurlijk op Kiss On My List. Duh.
Keuze Jeroen Mirck: Tina Turner & David Bowie – Tonight (1985)
Optelsom
Mijn vriendin Juliette en ik gaan in augustus trouwen. Daar zijn we al anderhalf jaar mee bezig en bijna alles is al geregeld. Over veel waren we het ook direct eens, maar de keuze van de juiste muziek voor de bruiloft was een uitdaging. Onze muzikale voorkeuren kunnen namelijk flink uiteenlopen.
Zonder een tipje van de bruidssluier op te lichten, kan ik wel alvast wat gemeenschappelijke muzikale liefdes delen. In de eerste plaats The Beatles. Hun muziek is zo rijk en breed, dat we er allebei eindeloos naar kunnen luisteren. The Fab Four werden dan ook de soundtrack van onze recente verhuizing. Niet meer dan logisch dus dat we afgelopen woensdag in het Concertgebouw aanwezig waren bij het eerbetoon aan de 80-jarige Paul McCartney, waar artiesten als Roel van Velzen, Bertolf, Anne Soldaat en Eric Vloeimans de gedistingeerde Sir Macca lieten klinken als vanouds.
Juliette is half-Frans en verrijkte mijn leven met veel héros locals uit Frankrijk, zoals Renaud en Francis Cabrel. Het liefdeslied dat ons bindt is onmiskenbaar La Vie En Rose van Edith Piaf uit 1946, dat nog altijd staat als een huis. Ik pest mijn aanstaande vrouw nog wel eens door te zeggen dat ik vooral hou van de theatrale coverversie van Grace Jones – die zij intens haat. Grappig genoeg heeft zij wel weer waardering voor de cover die Iggy Pop in 2012 opnam, nota bene in het Frans.
Iggy Pop brengt me bij het nummer dat vanwege de muzikale contrasten misschien wel het best kan worden gezien als ons liedje: het mede door hem geschreven nummer Tonight, maar dan in de live-versie van Tina Turner en David Bowie tijdens de Private Dancer Tour in 1985. Ik ben een echte Bowie-adept, terwijl Juliette zich geen krachtiger concert kan herinneren dan van de ‘Queen of Rock ‘n’ Roll’ op leeftijd.
Samen tillen Turner en Bowie het op zichzelf nogal zwaarmoedige nummer van Iggy Pop op tot een inspirerende klassieker die thuishoort in de pophemel. Net zoals een huwelijk de optelsom is van twee individuen tot een veel groter gezamenlijk geheel.
Keuze Freek Janssen: Skunk Anansie – Brazen (Weep) (1996)
Onze ‘greatest hit’ (op het podium)
I called you brazen
Called you whore right to your face
Dit is niet de tekst die je zou verwachten in deze battle. Brazen (Weep) is dan ook geen ‘ons-liedje’ in de zin van ‘deze songtekst beschrijft precies wat ik voor je voel’; nee, dit nummer is onze podiumknaller.
Dat zit zo. We komen nog wel eens terecht op gelegenheden waarin er wat muziek gemaakt wordt. Zij heeft een klassieke achtergrond, ik ben van het type akoestische gitaar bij het kampvuur. En, het zal je niet verbazen, mijn repertoire zit wat meer in de hoek van de alternatieve rock.
Wat er in het midden van de jaren ’90 uitkwam, zoals Pearl Jam, Rage en Skunk Anansie, daar vaart mijn wederhelft ook prima bij. En zo kwamen we er ook achter dat zij Brazen (Weep) prachtig vocaal kon vertolken, waar ik haar op de gitaar bij begeleid. Het is zeker niet het enige lied dat we samen spelen, maar wel onze ‘greatest hit’.
Ondanks de tekst, zullen we maar zeggen.
Keuze Martijn Vet: Gorki – Wij Slapen Aan De Lopende Band (1998)
Awkward?
‘Ons liedje!’ Ik hoor het mezelf zeggen en denk er direct achteraan: bah, wat awkward. Maar ja, het is nu eenmaal wel een momentje, als tijdens een concert dan eindelijk de gezamenlijke favoriet wordt gespeeld. Dat degene met wie ik de liefde voor het liedje deel niet een wederhelft is, maar gewoon een studievriend, maakt die opmerking misschien nog wel extra awkward.
Wij Slapen Aan De Lopende Band is ongetwijfeld niet het beste liedje van Gorki, maar in 1998 konden we er geen genoeg van krijgen. Zoals zo veel nummers van deze band, bevat het bovendien voldoende tekstflarden die je te pas en te onpas kunt citeren. Wat we dan ook niet nalieten.
De sector heeft het moeilijk en de prijzen blijven stijgen
…
Wij zien wel hoe het afloopt.
Awkward of niet, bij het intro deden we een high-five. Daarna zongen we mee en genoten we van óns liedje.
Keuze Remco Smith: Macy Gray – Do Something (1999)
Met dank aan Casper
Eigenlijk best een cheesy onderwerp. ‘Ons liedje’. Met een beetje pech of mazzel kom je achter kennis over bloggers die is te kwalificeren als too much info.
Laat ik het verhaal van Do Something toch maar vertellen. Christina, de vriendin van mijn toenmalige kantoorgenoot en goede vriend Peter, studeerde af op 22 februari 2003 en ik was uitgenodigd. Ik zat al op de fiets onderweg naar Café De Plak in Nijmegen (het feestje vond plaats onder De Plak) toen Peter mij belde. Of ik mijn CD’s wilde meenemen, want er was een geluidinstallatie maar er was nog geen muziek. Ik sputterde nog tegen: Ja maar dan moet er wel iemand bij de geluidinstallatie staan die ik kan vertrouwen. Als DJ, zeg maar. Anders liggen al mijn CD’s op de grond met de kapotte hoesjes ernaast. Daar had Peter over nagedacht en hij vond mij de aangewezen persoon. Dus zo was ik voor de eerste keer in mijn leven DJ. Dat bleek overigens niet eenvoudig: je kunt wel denken dat Give It Away één van de betere springliedjes is, maar als de gasten van het feest daar anders over denken, blijft de dansvloer toch vrij leeg.
Al vrij vroeg in de avond viel iemand met een strakke donkerblauwe spijkerbroek en een wit overhemd mij op. Navraag leerde dat zij de huisgenote van Christina was. Ik zat vast aan de muziekinstallatie en de opdracht om het op de dansvloer gaande te houden, dus veel vorderingen kon ik niet maken. Daarnaast liep er doorlopend een jongen om haar heen: Casper. Helemaal aan het einde van de avond stond zij opeens bij het DJ-hoekje, verzuchtend dat zij op allerlei manieren Casper van zich af probeerde te houden maar zonder succes. Ze had al met iedereen een praatje proberen te maken maar Casper liet zich niet afschepen. Tegen haar zin bleef Casper aan haar plakken als klittenband. Daarom kwam ze maar even met een DJ een praatje maken, wie weet zou dat hem afschrikken. Of ik een leuk liedje wilde draaien, iets van Macy Gray ofzo. Die had ik toevallig bij me. Inmiddels was Casper afgetaaid. En vieren we komende februari ons twintig jaar jubileum.
Keuze Erwin Herkelman: Guus Meeuwis – Dat Komt Door Jou (2009)
Eerste vakantie samen
Het is 2009 en we rijden richting het zuiden. Het is onze eerste vakantie samen en door de speakers van mijn Up! van de zaak klinkt het nieuwste album van Guus Meeuwis. De zanger was met zijn gevolg speciaal naar Londen gevlogen om daar in een van de meest legendarische studio’s de opname van dit album te voltooien. Het resultaat was NW8, vernoemd naar de postcode van die historische plek: de Abbey Road Studios.
Het bleek een succes, want al in de eerste week verkocht het goud. En dat was mede te danken aan mijn vriendin – groot fan van de Brabander – die het al in de voorverkoop aanschafte. De lange rit naar Oostduinkerke in België was bij uitstek geschikt om het album eens af te luisteren in al zijn facetten. En in die auto ontstond ‘ons liedje’: Dat Komt Door Jou.
Een prachtig liefdesliedje dat zijn oorsprong vindt in Zuid Europa. Lorenzo Cherubini, beter bekend als Jovanotti, schreef het Italiaanse origineel. Het is een van de meest succesvolle artiesten uit dat land die in Nederland vooral bekend is van opzwepende nummers als Libera L’Annima en L’Ombelico Del Mundo. Maar hij heeft dus zeker ook een gevoelige kant.
Op 11 juni van dit jaar, inmiddels een fijn plekje op de Veluwe samen en een prachtige dochter verder, konden we weer even terug naar dat moment toen het door de speakers van het Philips Stadion klonk. Een moederdagcadeautje: Groots met een zachte ‘G’. En het is dan wel geen Snob 2000-materiaal – het staat ook hoog in die Andere Lijst – maar wel ‘Ons Liedje’.
Keuze Klaas Kloosterman: Roosbeef – Warum (2012)
Naar de hemel!
Ons liedje. Ja, wij hebben er ook één. Eén van de eerste nacht samen. De liefde bracht me naar Enschede. Het liedje gaat over jonge mensen die een oorlog in worden gerommeld. De Falkland-oorlog. De artiest: Fad Gadget. Niet echt romantische muziek. Wel heel mooi en de liefde overwint alles.
Ik ga het nu over een ander ‘Ons liedje’ hebben: de break up song. Daar zijn ook ‘onze liedjes’ van. Liedjes, vrijwel altijd gezongen vanuit het perspectief van de partij die aan de kant is gezet, gedumpt, de bons heeft gekregen. Deze ‘Onze liedjes’ kennen maar één thema: waarom????? Degene die is afgedankt, is afgezegd, is afgewezen of zijn kwartier is gegeven begrijpt het niet. Hij (vaak hij) kan slechts een verbijsterd: Waarom??? uitbrengen.
Het eerste ‘waarom liedje’ dat ik me herinner, stamt nog uit de tijd dat ik van de liefde weinig kaas had gegeten, slechts de moederliefde kende ik: de enige liefde die nooit wordt afgezegd: je moeder geeft je nooít de bons! De tijd van de kleine Klaas. Desalniettemin: hier even luisteren.
Het klassieke ‘waarom liedje’: Wim van Gennip stelt hier in drie minuten maar liefst vijftien keer de ‘Waarom’-vraag. Dat allemaal in de poëtische stijl die het smartlappentijdperk uit de jaren 60 zo typeerde:
In het begin was jij zo verliefd op mij, m’n schat,
Ik had het gevoel dat jij me maar alleen aanbad!
Als jongetje van het Friesche platteland waren dit soort teksten voor mij een soort hogere wiskunde, die me eerder in verwarring achterlieten dan dat ze een romantisch gemoed losmaakten. In die tijd was het levenslied zeker niet geschikt voor mensen met alleen ambachtsschool, getuige bijvoorbeeld ook de tekst van Brandend Zand van Anneke Grönloh:
Zwarte Dino, jij wou Nina
die met Rocco was verloofd
En toen Rocco werd gevonden
Werd jouw onschuld niet geloofd
Great God Allmighty!!
Maar we dwalen af. Jaren later, we schrijven september 2013, fietsen we op een mooie zondagochtend op Vlieland richting de Bolder: het festival heet Into The Great Wide Open. Op de zaterdag treedt Keaton Henson op in het kerkje in Vlieland-Oost. Zondag doet hij het heel dunnetjes over in de Bolder. Hij doet dat heel mooi.
Er is nóg iemand die een paar nummers speelt. Roos Rebergen die ’s middag nog met De Speeldoos op het hoofdpodium zal staan. Op enig moment zet ze een pijnlijk Warum-liedje in die alle andere Waarom-liedjes overbodig maakt. Na de beginakkoorden verstomt het geroezemoes in de Bolder volledig. Ik zie de ook aanwezige voormalig Christelijk Nationaal Vakverbondsman Doekele Terpstra wit wegtrekken en koffie op z’n overhemd morsen.
Waarom moet het in de avond?
Waarom moet het donker zijn?
Waarom moet het deze avond?
Waarom na zo’n mooie dag?
Ik voelde me zo gelukkig
En ik weet dat je het zag
Ik zit ook wat omzichtig in mijn bekertje te roeren en naar de koffiemelk te staren. Zelden zoveel mensen gezien die tegelijk een brok in de keel proberen weg te werken. En dan volgt de overtreffende trap:
Waarom maak je me aan het huilen, waar mijn vrienden naast staan?
Daar is geen woord Frans bij, de ambachtsschool meer dan toereikend.
Naschrift: ’s Middags staan Roos en Torre met hun band de Tweede Speeldoos op het hoofdpodium. Roos doet een nummer solo. Wat er dan gebeurt zorgt ervoor dat ze me voor de tweede keer binnen één dag doet janken! (dit is géén YouTube filmpje dus zelf even starten op precies 35:00 minuten voor het goede fragment – liedje duurt tot 40:00 minuten).
