Goddank is er een nieuw album van Otoboke Beaver. Er gaat wel eens wat mis. Niet alleen de dagelijkse ergernissen als niet plakkende plakstrippen en vragen stellende theezakjes teisteren je bestaan. Laten we eerlijk zijn, qua wereld zitten we behoorlijk in de shit. Fascisme is weer mainstream, om maar eens wat te noemen. Verder is het klimaat flink naar de kloten; alleen vrouwenrechten smelten wereldwijd nog sneller dan de ijskappen. Voor minder zou je eens kwaad kunnen worden. Als individu sta je vrij machteloos. Daar sta je dan met je goede gedrag je bijdragen te leveren: met het keurige scheiden der afval, met je zonnepanelen, en je regelmatige giro 555 donatie. Terwijl over het paard getilde biljonairs lachend met geld smijten om een tripje naar de ruimte te maken. Het is toch om gek van te worden? Dus wat te doen met je machteloze frustratie? Muziek wil wel eens helpen. Je kunt je onderdompelen in drank en drugs en vergetelheid, maar zo nu en dan een shot muzikale adrenaline van Otoboke Beaver, dat is ook probaat middel om je gedachten te verzetten. Het is de gezonde keuze zelfs. Ik kan het eenieder aanraden.
Op het nieuwe album Super Champon knallen de riot grrrl-noiserockers uit Kyoto (Japan) als vanouds. Super Champon is super, en net zo lekker en noodzakelijk als voorganger Itekoma Hits uit 2019, één van dé albums van dat jaar. Accorinrin, Yoyoyoshie, Hiro-Chan en Kaho Kiss maken een soort van punk-garagerock waarvan je regelmatig van buiten adem raakt. Het is intens, hard, en meer dan dat. Openingstrack van het nieuwe album is I Am Not Maternal. Het is zowat de meest relaxte track van het album en toch word je al knalhard wakker gebeukt. Snoozen gaat verder niet meer lukken. Op de plaat staan korte nummers en nummers die nog korter zijn. Al met al achttien tracks in twintig minuten. Super Champon is super intens.
Uit eerste hand kan ik verklaren dat deze riot grrrls ook live een sensatie zijn. Ik heb ze zien optreden. En ik zal dat nooit vergeten. Het optreden van 13 februari 2020 in Vera (Groningen) voelde als het einde van alles. Niet alleen begon de Covid-dreiging zich aan te dienen. Ook was er een ander soort van aftellen omdat ik wist dat mijn vader zeer spoedig zou komen te overlijden, een kwestie van dagen. Het was een bizarre avond. Maar al met al was het even fijn om daar te zijn, zo in het oog van de storm. Otoboke Beaver was de juiste band op de juiste plek, voor dat niet juiste moment. De virtuositeit en het vakvrouwschap van de band was evident, de beheersing van de instrumenten fenomenaal. Het tempo van het plaatwerk werd moeiteloos op het podium gereproduceerd, met zelfs nog dat stukje meer. Harde garagepunk in zeer bekwame handen is een steun van jewelste, bleek toen heel duidelijk. De muziek van Otoboke Beaver kwam als geroepen. En dat doet het dus nog steeds.
