De babybattle

Vandaag is het babydag. Althans dat stelt een Amerikaanse website dat het allemaal bijhoudt. Ze roepen op om vrienden met babies te bezoeken of een boek over opvoeding te lezen of je aan te melden als hulp bij een baby/kinderdagverblijf. Hieruit blijkt dat het in andere landen dan Nederland heel anders toegaat en je niet voor elk wissewasje een diploma moet kunnen overleggen.

De term ‘baby’ is bijzonder veelzijdig in de muziek. Vaak gebruikt als liefkoosnaampje voor een vriend(innet)je, maar natuurlijk ook vanwege het ouderschap. Een selectie.

Keuze Tricky Dicky: The Hollies – The Baby (1973)

Oeps

Het gebeurt zelden, maar ik had in eerste instantie geen idee welk lied dit thema moest dragen. Even surfen en een veelvoud aan baby-liedjes komen voorbij; veelal zoetsappig over hoe geweldig het eigenlijk allemaal is. Af en toe een lied over de mindere kanten van ouderschap en niet als laatsten meerdere liedjes over vrouwen die het verschrikkelijk vinden dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Geheel terzijde van het onderwerp snap ik hen niet; er zijn zoveel wezen die op zoek zijn naar een warm nest, maar kennelijk is het spiegelbeeld belangrijker dan het ouderschap. Bovendien wordt er nog steeds vreemd gekeken en geoordeeld wanneer je een bewuste kinderloze keuze maakt. Dan ben je ineens een egoïst, terwijl er vele goede argumenten zijn (los van het ‘gevoel’) geen nakomelingen op de wereld te zetten.

De meest stupide vraag over ouderschap kreeg ik ooit van een notaris met betrekking tot het nalatenschap van mijn (half)broer, die 17 jaar ouder was. De banden in mijn familie zijn eufemistisch ‘los’ te noemen; wanneer we elkaar zien is het dikke mik, maar even gemakkelijk zien we elkaar een decennium niet. In het geval van mijn broer had ik hem pas 35 jaar niet gezien en moet ik erbij vertellen dat hij in een ander land een bestaan had opgebouwd. Afijn, ik vond dat ik geen recht op de erfenis had, omdat we elkaar nooit zagen en vond het prettiger wanneer mijn deel aan zijn moeder toekwam. De notaris was nogal hardnekkig, want een simpel ‘nee’ bleek onvoldoende en ik moest maar bewijzen dat ik geen kinderen had want die kwamen anders in aanmerking. Op mijn vraag hoe ik kon bewijzen géén kinderen te hebben werd het stil. Tegelijkertijd zet zo’n vraag je toch aan het denken, want ik had in mijn jonge jaren behoorlijk wat korte contacten. Het is niet onmogelijk dat eentje een stille kinderwens had en slechts een donatie wilde in plaats van een leven samen.

Muziek. Eind 1971 maakt Alan Clarke in navolging (een aantal jaren eerder) van Graham Nash bekend dat hij zijn geesteskind The Hollies zou gaan verlaten op zoek naar een solocarrière. De Zweed  Mikael Rickfors is zijn vervanger en in die constellatie nemen ze twee albums op die commercieel gezien zeer matig zouden verkopen. Wel hebben twee singles redelijk succes: Magic Woman Touch en The Baby worden in Nederland twee Top 10 hits maar in de rest van de wereld was het een stuk minder. Extra zuur voor de vervanger is dat een oude single met Alan Clarke (Long Cool Woman) een megahit werd. Eind ’73 komt Clarke terug op het oude nest en moet Rickfors het veld ruimen. De twee daaropvolgende albums scoren weer als vanouds met vele (grote hits als The Air That I Breathe, The Day That Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee, Falling Calling, 4th of July, Asbury Park (Sandy) en I’m Down. Maar daarna is de koek op en zullen alle muzikale nakomelingen nog slechts gerommel in de marge blijken.

Persoonlijk heb ik The Baby altijd een van hun beste liedjes uit de jaren ’70 gevonden vanwege de tempowisselingen en het aparte gitaargebruik. De tekst over een ongelukje spreekt voor zichzelf.

Keuze Alex van der Heiden: Emerson, Lake & Palmer – Watching Over You (1977)

Een echte lullaby

Ik weet dat het te veel gevraagd is om tussen alle medebloggers precies te weten wat ieders voorkeuren zijn. Mijn favoriete zanger aller tijden is Greg Lake en het lied Watching Over You staat al langere tijd op de nominatie om over te schrijven. Ik wilde het eigenlijk als individuele bijdrage indienen, maar omdat het zo mooi bij dit thema past; bij dezen!

Greg Lake heeft net zoals ik één dochter. Bij hem is het daarbij gebleven en ik heb er nog een prachtige zoon bijgekregen. Het lied Watching Over You is een echte lullaby om je kleine kind/baby toe te zingen en je zou het naast al het progressieve geweld van King Crimson en ELP een wat zoetsappig lied kunnen vinden. Ik niet in ieder geval, sterker nog; ik vind het prachtig in al zijn eenvoud. Het verwoordt precies het vader-kind gevoel dat ik heb bij mijn kinderen en wat ik ze mee wil geven vóór het slapen gaan. Lake heeft ooit in een interview gezegd dat hij het voor zijn dochter Natasha heeft geschreven met terugwerkende kracht naar haar babytijd. Ze was toen hij het schreef waarschijnlijk een jaar of zeven.

Er is nog een bijzonder, maar ook bijzonder verdrietig verhaal rondom dit nummer, dat Greg Lake heeft gedeeld in zijn tour Songs Of A Lifetime. Er was een radiodeejay die het verzoek kreeg van een luisteraar om dit nummer te spelen, omdat zijn dochter op sterven lag. Het was een kort telefoongesprekje en uiteraard gaf de deejay gehoor aan zijn verzoek. De deejay had er niets over gezegd op de radio, maar alleen het nummer afgespeeld.  Een paar uur later belde de man terug om de deejay te bedanken voor het draaien en vertelde dat zijn dochter tijdens het nummer heen was gegaan.

Keuze Jeroen Mirck: John Lennon – Beautiful Boy (Darling Boy) (1980)

Schrale troost

Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Weinig quotes van John Lennon zijn zo bekend als deze scherpe levenswijsheid. En dan te bedenken dat het citaat van origine stamt uit Reader’s Digest. Het zou een mooie quizvraag zijn: uit welk liedje komt deze befaamde zin? Uit Beautiful Boy dus, het lieflijke slaapliedje van Lennons laatste album Double Fantasy, dat slechts drie weken voor zijn tragische dood verscheen.

Je kunt je bijna niet voorstellen dat iemand de man wilde doodschieten die net dit prachtige kinderliedje had uitgebracht voor zijn zoon Sean, op dat moment vijf jaar oud. Het is een uitzonderlijk intiem inkijkje in de liefde van een vader voor zijn kind, zeker als je bedenkt dat Lennon muzikaal ook flink van zich af kon schoppen. Al waarschuwt papa wel voor de gevaren buiten:

Close your eyes, have no fear
The monster’s gone, he’s on the run
And your daddy’s here

De simpele zinnen uit de tekst van Beautiful Boy (Darling Boy) zijn vertederend, maar hebben door het plotse overlijden van Lennon een diepere betekenis gekregen. Niet alleen de andere plannen die door het leven doorkruist kunnen worden, maar ook de tragiek dat Lennon zo graag zegt te willen zien opgroeien.

Out on the ocean sailing away
I can hardly wait
To see you come of age
But I guess we’ll both
Just have to be patient

Vanaf het moment dat ik zelf vader werd, raakt deze gefnuikte wens van Lennon me telkens weer in het hart als ik dit nummer draai. Kinderen mogen hun ouders niet verliezen als ze nog zo jong zijn. Toch is er gelukkig ook nog dit liedje, waarin we Lennon die intense liefde voor zijn kind tot in lengte van dagen horen bezingen. Een schrale troost.

Keuze Alex van der Meer: Pulp – Babies (1992)

Ondergeschoven kindje

Pulp was als band geen kleintje, dat moge duidelijk zijn. Voordat de band van frontman Jarvis Cocker met Common People in 1994 een megastatus bereikte in Engeland waren er ook al andere epische tracks. In 1992 kwam Babies ter wereld. Het werd niet direct een hit, maar de track werd door critici zeker niet met het badwater weggegooid. Het nummer is één van de meest catchy tracks van de band. O wee, dus, als het een beetje een ondergeschoven kindje dreigt te worden binnen Pulp’s discografie!

Waar gaat het nummer over? Als je denkt dat het over baby’s gaat dan kom je hier wat bedrogen uit. Het gaat meer om het verlangen om de zuigelingen te gaan produceren. Het nummer is zwanger van de hormonale invloeden; Jarvis Cocker in zijn puberjaren beleeft een avontuurtje met de oudere zus van een vriendin, nadat hij haar al eerder vanuit haar kledingkast had geobserveerd. Maar zijn ware liefde is toch de jongere zus.

Oh, listen
We were on the bed when you came home
I heard you stop outside the door
I know you won’t believe it’s true
I only went with her ‘coz she looks like you
My God!

Het woord Babies komt in de tekst niet voor. Dat is dan ook wel opmerkelijk. Maar geen probleem verder. Babies bevalt meer dan uitstekend. Met kinderlijk gemak één van de leukste tracks van de jaren negentig.

Keuze Willem Kamps: Baby Bird – Bad Blood (1995)

Het komt (bijna altijd) goed

Zijn eerste vruchten wierp hij af in ’95. Geen twee- of andere meerling, nee, drie afzonderlijke worpen in een halfjaar tijd: juli, oktober en december. In ’96 nog eens gevolgd door een in april en eentje in mei. Vijf albums met in totaal ruim tachtig nummers in nog geen jaar tijd. Ga er maar eens aanstaan. Het lijken geen zware bevallingen te zijn geweest, maar toch een uitputtingsslag. Bij elkaar vormen ze de Circle Of Life (album één: I Was Born A Man tot en met vijf: Dying Happy). Stephen Jones a.k.a. Baby Bird is een veelschrijver en doet het liefst alles zelf, thuis. Pas vanaf album zes (oktober ’96!) is er sprake van een band: Babybird, zonder spatie.

Getriggerd door zijn aankondiging – hij wist vooraf dat hij zwanger was van vijf platen en van alle vijf in een jaar tijd zou bevallen, een ongekende productie – luisterde ik naar Fatherhood, zijn derde kindje. Ik kon er niet omheen – wat een heerlijke plaat was dat. Twintig lo-fi nummers, heel basic, eenvoudig geïnstrumenteerd: een gitaar, een ritmebox en soms wat toetsen als basis voor zijn zang. Stuk voor stuk prachtige miniatuurtjes. Alleen al de opener, het tekstloze slaapliedje No Children, laat je opveren en maakt nieuwsgierig. Slapen? Klaarwakker voor de volgende negentien tracks! En No Children op een plaat getiteld vaderschap; yep, ironie is Jones niet vreemd.

Eerder blogde ik hier al over het onvolprezen I Was Never Here, maar er staat zoveel moois op en dat allemaal zonder poespas of uitgekiende productie. Dit keer aandacht voor Bad Blood. Een liedje over de liefde als tegengif tegen het bloed dat maar kruipt en kruipt waar het niet gaan kan. Jones is er niet bang voor. Aan het eind, dankzij de liefde, pakt het goed uit. Je moet alleen geduld hebben. Zo zal het ook met de verwachtingen bij het opgroeien van die gillende broekenpoeper gaan, die met zijn komst je leven voorgoed heeft veranderd: hoop, gedoe, getob, teleurstelling, onmacht, tegenslag en kommer en kwel, maar het blijft geen hel, het komt (bijna altijd) goed. Prachtig daarom ook de melodica ter afsluiting van het nummer, als een melancholiek open eind: Je mag zelf, voorzichtigjes, de uitkomst invullen, good or bad.

Keuze Marco Groen: Korn – Seed (1998)

Droef

Laatst kwam ik tijdens een van mijn dagelijkse ontdekkingsreizen op het internet de volgende meme tegen.

Three Stages of Life:
1 – Birth
2 – WTF?
3 – Death

De hoeveelheid ‘WTF’ zal per persoon verschillend zijn, maar in grote lijnen klopt het natuurlijk wel. Na fase 1 start het gedonder al. Het begint allemaal onbevangen en onschuldig, maar gedurende fase 2 zijn we uiteindelijk allemaal zichzelf overschattende mensapen die het niet alleen hun soortgenoten, maar ook andere dieren het leven zuur maken. Fase 3 maakt daar een abrupt einde aan.

Soms is het, wanneer je over de helft zit van fase 2, confronterend om terug te kijken naar het moment nét na fase 1. Wat dat betreft kan je baby’s zien als een spiegel voor hoe wij ooit zelf waren: onbevangen en onschuldig. Uit wat voor nest je ook komt.

Het was de band Korn die op het idee kwam hier een liedje over te schrijven. Om precies te zijn: frontman Jonathan Davis keek in de ogen van zijn pasgeborene en zag hierin een reflectie van zichzelf. Elke keer wanneer ik in die ogen kijk, dan zie ik hoe ik ooit was. Onschuldig en volkomen vrij van stress. Daar ben ik wel een beetje jaloers op. Het steekt. Ooit was ik zelf ook zo. Daar zou ik aan moeten werken. Ik ben een stresskip geworden, terwijl er eten op tafel moet komen voor mijn kind. Steeds wanneer ik in die ogen kijk dan zie ik mezelf lachen naar mij. Ik was zorgeloos, onschuldig als kind. Dat klinkt raar en dat is het ook. Dat wurmpje heeft ook nog eens exact dezelfde ogen als ik. Wanneer ik naar hem kijk zie ik letterlijk mezelf. Ik word er droevig van, aldus de nog altijd aangeslagen Jonathan.

Hij goot deze emotie in het nummer Seed, wat te vinden is op het album Follow The Leader, het op een na beste album van de band. Hierop is ook Got The Life en Freak On A Leash te vinden. Naar mijn inschatting is Seed het meest persoonlijke nummer dat erop te vinden is.

Keuze Jeroen Mirck: The Mountain Goats – No Children (2002)

Fictief

Alleen al vanwege de titel vond ik dat dit nummer niet mocht ontbreken in deze babybattle. Lieve liedjes over vers nageslacht zijn er te over, maar de werkelijkheid is vaak minder idyllisch dan de muzikale overlevering. Zulke relativering is een kolfje naar de hand van John Darnielle, de cynische voorman van The Mountain Goats. In No Children trekt hij hard van leer tegen een fictief echtpaar dat maar beter geen kinderen kan krijgen.

In 2002 tekende Darnielle voor het eerst bij een groot platenlabel (4AD) en bracht hij daar na zes productieve studiodagen het conceptalbum Tallahassee uit. Een plaat over twee echtelieden die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ze staan te boek als ‘the Alpha couple’ en in dit nummer horen we de man tekeergaan tegen zijn vrouw.

I am drowning
There is no sign of land
You are coming down with me
Hand in unlovable hand
And I hope you die
I hope we both die

Het gekke van de titel is dat het nummer totaal niet over kinderen gaat. Het gaat over twee mensen die samen zijn, maar elkaar intens haten. Feitelijk wil Darnielle met de titel zeggen: Goddank dat dit echtpaar kinderloos is gebleven!

Keuze Henk Tijdink: Ivan & Alyosha – Don’t Lose Your Love (2014)

Drie is scheepsrecht

‘Bezwangeren’. Dat was toch wel een mooi woord, maar ik moest er maar eens mee ophouden vond Freek. Het was immers de reden dat ik niet naar de Snob 2000 Kick-off van 2017 kon. Met drie kinderen vond ik het ook wel welletjes en heb zijn woorden ter harte genomen.

In oktober van dat jaar is mijn derde kind geboren. Een heel lief mannetje. Volgens goed gebruik heb ik zelf een geboortekaartje gemaakt. En waar geboortekaartjes vaak vol staan met rijmpjes en clichés (inderdaad: kinderen hebben 10 vingers en 10 teentjes), vond ik het leuk om een hertaling van een liedtekst als boodschap aan mijn kind mee te geven.

Well Henry is my baby boy and everyone he meets he gives a wave
And a smile
And somewhere long ago I lost the light that is only found in the heart
Of a child

Don’t ever lose your innocence
Don’t you lose that heart
Don’t lose your confidence
Oh, but most of all
Don’t lose your love

Ivan & Alyosha, een indie/folk/rock band uit Seattle, weet het kwetsbare en weekhartige gevoel dat iedere vader heeft (toch?) goed te pakken met Don’t Lose Your Love. Een liedje waarin een vader vooral hoopt dat zijn kind de liefde nooit zal verliezen, want uiteindelijk maakt, kunst, muziek, literatuur en liefde de wereld mooier.

Keuze Jan-Dick den Das: Brandi Carlile – The Mother (2018)

Engel op aarde

Een battle over baby’s, het was even zoeken, liever gezegd het was behoorlijk zoeken. En toch gevonden een liedje van een vrouw gezegend met een prachtige stem. Zonder moeders geen baby’s. Eerlijk gezegd ben ik gek op baby’s, vooral pasgeboren ruiken ze heerlijk. De onschuld, het nieuwe leven het ontroerd toch weer iedere keer. De vrouw met de prachtige stem is Brandi Carlile die een mooie liedje schreef over haar dochter Evangeline, een dochter als een engel.

De tekst van het liedje moet iedere moeder, maar ook vader herkennen, de trots, de vermoeidheid, er onvoorwaardelijk voor je baby, jouw kind zijn. Er is niets mooiers en groters dan jouw kind.

You’re nothing short of magical and beautiful to me
I would never hit the big time without you
So they can keep their treasure and their ties to the machine
Cause I am the mother of Evangeline

Een prachtig simpel liedje over het grootste geluk wat er kan zijn. Woorden zijn maar woorden maar Carlile weet de juiste wel te vinden. En wat er ook gebeurd het maakt niet uit want ze is toch maar mooi de moeder van Evangeline, haar engel op aarde.