George Clinton (inmiddels bijna 81!) mag dan wel een legendarische status hebben door het brein te zijn achter Funkadelic, Parliament en natuurlijk zijn solowerk en daarmee de eretitel van godfather of funk verdiend te hebben, maar het allerbeste nummer is eentje waar hij zelf amper in beeld is. Sorry George. Het komt doordat het ruim tien minuten durende Maggot Brain een nagenoeg instrumentaal nummer is, waarbij de extreem lange gitaarsolo van Eddie Hazel het nummer tot grote en emotionele hoogten stuwt.
Achter de schermen speelt Clinton desalniettemin hier nog wel een grote rol in. Het verhaal erachter is dat hij tegen Hazel bij de opnames (mogelijkerwijs onder invloed van het een of ander) gezegd zou hebben dat hij de solo moest spelen alsof hij net gehoord had dat zijn moeder overleden was. En dat is te merken. Hazel bespeelt de gitaar hierin alsof hij demonen moet verslaan in de onderwereld. Hier geen guitar die gently weept, nee hij laat zijn gitaar krijsen en janken, onrustig jammeren, laat haar bedaren om rap weer hysterisch te worden en weer verder te laten krijsen. Dan dooft het nummer uit.
De dan 20 of 21-jarige Hazel speelt virtuoos en de solo is naar verluid in een take opgenomen en door Clinton later van wat effecten voorzien. Je hoort de solo in het nummer dan ook (denk ik) niet voor niets een beetje heen en weer gaan in volume. Ik weet niet of dat voor mij had gehoeven, want het verdriet dat geëtaleerd wordt in de gitaarsolo spreekt voor mij voor zich. Buiten dit gemuggenzift en dus eigenlijk een verkapt pleidooi dat Clinton zelf beter even bij de knoppen weg had kunnen blijven wellicht, kan ik geen enkel nadeel bedenken aan dit nummer. Behalve dat de die oh zo emotionele solo na tien minuten toch een keer eindigt.
Dit is het. Punt.