De regelmatige lezer van mijn muzikale hersenspinsels weet dat ik graag snuffel. In de bakken van platenzaken dan, want ik heb ooit een verkoopmakelaar afgewezen die vertelde dat hij wel even langs zou komen om aan elkaar te snuffelen. Wat ben ik? Een hond? Hij zal het wel een grappige uitspraak gevonden hebben.
Ergens vorig jaar deed ik weer een ronde langs de platenzaken in de contreien. Meestal laat ik de singlebakken links liggen, maar deze keer nam ik mij voor deze ook maar eens te bekijken al was het alleen maar voor nieuwe indrukken. Ik weet veel van de oude doos, maar natuurlijk bij lange na niet alles. Wat schetste mijn verbazing: ik vond een onbekende single uit 1967 van Bill Fay op het Deram label. Dezelfde Fay die begin jaren zeventig twee mooie albums uitbracht en uitstekende kritieken kreeg, maar die voor geen meter verkochten. Deram ontbond het contract en dit was voor hem het teken zich tijdelijk uit de muziekbusiness terug te trekken. Tijdelijk is een ruim begrip, want pas in 2012 kwam de opvolger. Hij kreeg overigens het contract bij Deram toen ex-Them drummer Terry Noon hem hoorde en het contact met het platenlabel legde.
Thuis gekomen het zwarte schijfje op de platenspeler gelegd. De A-kant (Some Good Advice) was niet slecht, maar viel wat tegen. En omdat ik altijd de achterkant ook beluister was ik benieuwd. Iets meer dan drie minuten later zat ik met een open bek. Wat een vergeten parel, wat een klassieker. Woorden schieten tekort. Een mix van Folk en Jazzrock met een psychedelisch tintje.
Screams In The Ears gaat over een gast op een feestje, die het oeverloze slappe gelul zat is en cynisch blijft zeggen dat het een geweldig feestje is. Herkenbaar, want wie heeft niet wel eens in zo’n situatie rondgelopen waar de rook en slechte adem in het gezicht geblazen werden en niets dan flauwe opmerkingen in je oor geschreeuwd worden omdat de (slechte) muziek te hard staat. Ik heb regelmatig met een biertje op het balkon gestaan.
Ik doe gelijk een oproep, want dit moet in de Snob 2000 komen te staan. Zoveel kwaliteit en klasse en dit tijdsbeeld mag niet genegeerd worden, want dan kunnen we onszelf niet meer Ondergewaardeerde Liedjes en Snobbers noemen. Schreeuw het van de daken (of op een feestje in iemand’s oor); je mag het zelfs jouw ontdekking noemen.
