Ik was afgelopen week op de rugby training van mijn zoon, een routine zou je kunnen zeggen en altijd gezellig samen met de andere ouders. Eén van de ouders had twee onbekende jongens meegenomen. Dat gebeurt wel vaker om andere kinderen kennis te laten maken met deze mooie sport, maar deze kinderen gedroegen zich anders dat kon je zien. Al snel bleek dat het om twee Oekraïense jongens ging. Wat geweldig mooi dat deze ouders onderdak bieden aan moeder, grootmoeder en deze twee jongens. Twee doodgewone jongens, zoals mijn eigen zoon. En toch… je zag ze worstelen. Worstelen met de taal in de eerste plaats, maar ook worstelen met de situatie dat ze zomaar ineens in een groep met Nederlandse kinderen zaten die dat uiteraard ook bijzonder vinden. Het was mooi om te zien hoe de trainers de jongens met liefde en geduld betrokken in het spel. En eerlijk; mijn hart breekt op zo’n moment. Enerzijds om zoveel liefde van het gastgezin en de vrijwilligers eromheen zoals scholen die meewerken, maar anderzijds om de ontheemde blik van de jongens voor wie alles vreemd is wat ze meemaken. Ik heb het niet gevraagd, maar het ligt voor de hand dat hun vader achter is gebleven om te vechten. Verschrikkelijk! Gevlucht uit een horror waar niemand om gevraagd had.
Dat er tegen deze achtergrond nog steeds mensen zijn die het nodig vinden om met Jodensterren en Russische vlaggen te protesteren kan ik niet begrijpen. Je zal er maar tussen lopen met je zielige gele parapluutje. Het is om boos van te worden, maar misschien meer nog verdrietig. Of het feit dat er volksmenners in de Nederlandse politiek zitten die deze oorlog bagatelliseren of zelfs de daders goedpraten, ook dat maakt me verdrietig. Daarnaast zijn het vaak ook nog degenen die deze slachtoffers de toegang tot ons land willen ontzeggen. Ik weet dat het een smaldeel betreft en ik weet dat dit geen politiek platform is, maar deze alinea moest me even van het hart.
Een uur na de training legde ik mijn zoon op bed en schoot er een liedje door mijn hoofd van Ric Ocasek:
Goodnight Little One
When you pass to sleep
The world is rushing on the run
Someone’s waiting with a gun
So sleep till the morning
Tomorrow is a gift
Tegen het licht van voorgaande mogen we zo ongelofelijk blij zijn met onze vrijheid en staan we tegelijk zo machteloos tegenover het onrecht dat deze twee jongens is overkomen. En tegenover het onrecht dat een compleet land overkomt: wie zingt dan Tomorrow Is A Gift voor zijn kind? Denkend aan deze jongens die dan hier in ieder geval veilig zijn, moet ik ook denken aan al die kinderen die niet konden vluchten… En dan het geluk dat ik heb met mijn zoon die een nachtkus mag geven, Goodnight Little One.
Het nummer Goodnight Little One staat op een verzamelelpee voor Romanian Angel Appeal, een goed doel voor Roemeense weeskinderen dat geïnitieerd was door de vrouw van George Harrison in 1990. Het album draagt de titel van één van de bekendste nummers van het album, namelijk Nobody’s Child van The Traveling Wilbury’s en de kenners weten dat dit de ‘supergroep’ was waar Harrison deel van uitmaakte. Een ander bekend nummer van het album is Civil War van Guns ’N Roses. De warme stem van Ric Ocasek, die onder andere bekend is van The Cars was voor mij een welkome aanvulling op dit album, want ik kende hem (destijds) niet echt als solo artiest. Hij is drie jaar terug op 75-jarige leeftijd overleden.
