De politiebattle

De politie is je beste vriend, ja nou. Blogger Quint Kik is als 16-jarige aangehouden voor het rijden door rood licht. Op een zaterdagochtend was hij onderweg naar het VVV om in alle vroegte in de rij te gaan staan om kaartjes voor Prince te bemachtigen. Bij het uitschrijven van de bekeuring dacht de dienstdoende bromsnor dat hij in de maling genomen werd: Quint Kik? Hou toch op, zo heet niemand!

We hebben allemaal wel een ontmoeting met de sterke arm der wet gehad, maar laten we de mannen en vrouwen in het blauw niet afrekenen op onze jeugdzondes! Als zij er niet waren, had het bij de corona-rellen vorig jaar in Eindhoven en Rotterdam weleens heel anders kunnen lopen. We hebben een aantal liedjes over de sterke arm der wet bijeen gezocht.

Keuze Tricky Dicky: Dream Police – I’ll Be Home (In A Day Or So) (1970)

Dromenland

Alle respect voor de sterke arm der wet en helemaal voor de problemen waarmee ze door de politiek opgezadeld worden. Bakken met geld gaan er naar zinloze projecten, maar voor controle en veiligheid blijft weinig over. Veel te weinig blijkt, want Nederland is een luilekkerland voor criminele organisaties geworden.

Echter, de parkeerpolitie c.q. controleurs en ik zullen nooit vrienden worden. Gefrustreerde bloedpoepers zijn het (in het algemeen). Een voorbeeld? Ik moest de auto aan de gracht parkeren en een kind weet dat er in Amsterdam geen overvloed aan parkeerplekjes zijn. De meter functioneerde niet, dus uit voorzienigheid vroeg ik een passerende controleur of hij het even kon melden en dat ik er nu stond. Het botte antwoord was dat ik maar ergens anders moest gaan parkeren. Ik zei nog: hallo, dit is Amsterdam. Wijs mij een vrije plek aan! En toen kwam de bloedpoeper boven drijven, want als ik nu maakte dat ik weg ging zou hij even de auto laten wegslepen. Vijf keer heel diep ademhalen. En dan vragen ze zich nog af waarom de agressie toeneemt. Je ontvangt wat je zaait.

In 1970 nam het Schotse Dream Police een van hun drie singletjes op: I’ll Be Home (In A Day Or So) werd geen hit (in Nederland een weekje in de tipparade en in Engeland helemaal niets), maar is voor altijd verweven met de piratenradiostations. Toen radio Noordzee, Mebo II, in maart 1970 verplaatst moest worden voor een betere ontvangst én in een poging de oude tijden van miljoenen luisteraars van stations als Caroline en London te doen herleven werd gedurende de tocht dit lied veelvuldig gedraaid. Dream Police bestond uit leden van The Sensational Alex Harvey Band en Average White Band en de single is ook door The Marmelade opgenomen.

Keuze Willem Kamps: Gong – Perfect Mystery (1974)

Sketchachtig miniatuurtje

De politie staat voor de deur!
Nee joh, hoe kom je erbij?
Er staat politie voor de deur, zeg ik toch!?
Er staat geen politie voor deur

Het is een wat verwarrende dialoog in het mysterie van Daevid Allen cum suis, de geniale muzikale malloten van Gong. Het Brits-Franse hippiegezelschap is dan inmiddels aanbeland in het derde deel van de Radio Gnome Invisible-trilogie. Na Flying Teapot en Angel’s Egg, werd zomer ’74 het schitterende album You opgenomen, een van hun sterkste platen. Daarop schitterende langere spacy en jazzy tracks maar ook enkele sketchachtige miniatuurtjes, waaronder Perfect Mystery. Met een beetje fantasie waan je je zo middenin een avontuur van Inspecteur Vlijmscherp, of een ander Clouseau-achtig type dat voortdurend in raadsels spreekt.

De perfecte moord of de perfecte roof, wie droomt daar nooit eens van? We kennen allemaal wel iemand waarvan we vinden dat ie tussen de wormen onder de grond beter af is, of met betonnen schoenen in de gracht, naast een ouwe fiets, half onder een winkelwagentje en aangevreten door een snoek. Maar ja, hoe doe je dat zonder het risico er een aantal jaar voor te moeten zitten? Beter, de perfecte roof: de rest van je leven geen enkele financiële zorg meer en je schouders ophalend over de snel oplopende inflatie. Hoe krijg je dat voor elkaar? En dan het liefst op een Robin Hood-achtige wijze, bijvoorbeeld door een Russische oligarch leeg te schudden, zodat het enige dat hem nog rest is zijn verdriet te verdrinken in café De laatste Roebel. Laat je inspireren door Gong.

Het mysterie van Gong kent elementen uit de Radio Gnome Invisible-trilogie, zoals het Isle Of Everywhere, Zero (ongetwijfeld dezelfde als Zero The Hero van Flying Teapot), The Octave Doctors en er is een cryptische verwijzing naar die onzichtbaarheid: he lost his eyes in a fruitcake. Met de verwarrende cops at the door, lijkt er sprake te zijn van een gesloten kamermysterie, al verdenk ik de songschrijvers – ongetwijfeld flink onder de invloed van geestverruimende middelen – meer van een gesloten bovenkamermysterie; er is geen touw aan vast te knopen, laat staan chocola van te maken. Kortom, het perfecte mysterie. Ga daar als speurneus maar eens aan staan. Of moet ik zeggen speuroor? Luister, observeer, deduceer en hallucineer. Muziek is geestelijke rijkdom.

Keuze Annemarie Broek: Junior Murvin – Police And Thieves (1976)

Eendagsvlieg met grote invloed

Junior Murvin werd ergens tussen 1946 en 1949 geboren als Marvin Junior Smith, in Port Antonio (Jamaica). Vanaf zijn vroegste jeugd zong hij mee met de platen van Nat King Cole en Sam Cooke, maar Curtis Mayfield was zijn grote held. En Junior oefende net zolang tot hij het hoge stembereik van Curtis zelf ook kon halen.

Als tiener verhuisde hij met zijn familie naar Montego Bay. Daar begon hij regelmatig op te treden bij allerlei gelegenheden. Later trok hij naar het Trenchtown ghetto in Kingston, waar hij al snel aansluiting vond bij de Reggaescene. Hij nam een aantal plaatjes op, maar het succes bleef uit. Zijn brood verdiende hij door op te treden in allerlei clubs met zijn vertolking van Mayfield nummers Daar bereikte hij een zekere faam mee, maar de platen die hij uitbracht bleken geen succes. Vastbesloten carrière te maken in de muziek trok hij zich enkele jaren terug om zelf nummers te schrijven en zich verder te bekwamen in het zingen.

In 1976 was het raak: hij bood zijn nummer Police And Thieves aan bij de Jamaicaanse producer Lee ‘Scratch’ Perry, die er meteen al brood in zag. Enkele weken later kwam de plaat op de markt; het werd een doorslaand succes, met name in Engeland. Murvin bleef actief in de muziek, bleef ook platen opnemen, maar het succes van dit nummer werd nooit meer herhaald. Hij overleed in 2013, ergens tussen zijn 64^ste en 67^ste levensjaar, aan de combinatie van diabetes en hoge bloeddruk.

Het nummer Police And Thieves verwijst naar de politieke toestand op Jamaica rond 1976. Het land was verre van stabiel en leed onder een golf van geweldplegingen als aanloop naar de nieuwe verkiezingen. Police staat voor de politiemacht, maar met thieves wordt verwezen naar de trawanten van de machthebbers. Junior Murvin zegt hierover: all the peacemakers turn war officers.

Het Engeland van die dagen was ook verre van stabiel en de bom barstte tijdens het Notting Hill carnaval met een massale knokpartij, waarbij in ieder geval ruim 150 agenten en relschoppers in het ziekenhuis belandden. The Clash maakte daarop een eigen versie van het nummer, maar Junior Marvin zei daarvan: They have destroyed Jah work! Duidelijk standpunt!

Het nummer kent nog een flink aantal coverversies, maar geen enkele daarvan kan ook maar in de schaduw staan van de oorspronkelijke versie: een uitgekiende combinatie van een geweldige stem, een loom reggae-ritme en niet te vergeten het geniale drumwerk van Sly Dunbar.

Keuze Hans Dautzenberg: Sammy Davis Jr. – Baretta’s Theme (Keep Your Eye On The Sparrow) (1976)

Kinder TV

In de jaren 1970 was er nog weinig vrees voor beschadiging van de tere kinderziel. Spannende Amerikaanse politieseries als Kojak, Starsky & Hutch en Police Woman (en vele anderen) vulden op de dagen dat ik op mocht blijven de primetime uurtjes op de schaarse Nederlandse netten. In mijn herinnering heb ik er in die tijd weinig gemist. Ook Derrick – Harry, wir brauchen den Wagen! – en zijn collega Krimi’s kwamen veelvuldig voorbij.

Veel van deze series staan in het collectieve TV-geheugen gegrift, maar doorgaans niet met hun muzikale verdiensten. Voor mij zijn er maar twee politieseries waarvan ik de intro tunes voor de geest kan halen. De ene kent iedereen: Crockett’s Theme van Miami Vice. De andere is veel minder bekend: Baretta’s Theme.

Baretta was een serie die in de V.S. liep van 1975 tot 1978. Ik weet niet precies wanneer hij in Nederland is uitgezonden, maar dat moet ongeveer in dezelfde tijd zijn geweest. Kern van de serie was een undercoveragent (of privédetective in opdracht van de politie?) die zaken op zijn eigen onorthodoxe manier oplost. In dit geval door zich vaak te vermommen. Nu ik erover nadenk: zo’n beetje élke Amerikaanse politieserie ging destijds (en nu?) over eigengereide politietypes die het zaakje zelf wel oplossen, het liefst buiten de procedures om.
Baretta speelde in ‘The City’ waar de hoofdfiguur in een hotel woonde met een kaketoe als kamergenoot. En ja, dat is ook vrijwel alles wat ik er nog van weet, behalve dus – en daar gaat het hier om – die theme song. Wat een geweldig nummer vond ik dat. Ik niet alleen overigens, want het nummer stond in het zonnige 1976 maar liefst drie weken op de eerste plaats in de Nederlandse Top 40.

Baretta’s theme, oorspronkelijke titel Keep Your Eye On The Sparrow, is in aanzet een instrumentaal nummer, geschreven door Dave Grusin. Tijdens het eerste seizoen van Baretta is de intromuziek dan ook nog instrumentaal, opgenomen door een anoniem omroeporkest of zo. In juni 1975 verschijnt de eerste versie mét tekst (van Morgan Ames) in een soort Latin-versie door de band El Chicano. Een maand later verschijnt een tweede gezongen versie dit keer van Merry Clayton. Anorakfeitje: Clayton is de vrouw die met een door merg en been gezongen Rape, murder. It’s just a shot away, Gimme Shelter naar een ander niveau tilde. Haar versie maakt de overstap van Latin naar orkest én laat horen hoe funky het nummer werkelijk is.

Kennelijk zien nog meer partijen potentie in het liedje, want begin 1976 komt een discoversie uit van de band Rythm Heritage, die dat jaar ook een andere TV-tune-hit heeft met het bekendere Theme From S.W.A.T. Bijna als laatste verschijnt uiteindelijk, medio 1976, dan ook de versie van Sammy Davis Jr. op plaat. Op het hoesje van die versie staat met grote letters ‘Original version’, maar wellicht had die sticker toch beter gepast bij de instrumentale jazzfusion versie, die schrijver Dave Grusin dat jaar ook nog uitbrengt.

Kortom, keuze te over. Maar hoe leuk ik de andere versies ook vind, voor mij blijft die heerlijk uithalende en trefzeker fraserende Sammy Davis Jr. voor altijd verbonden met die momenten dat ik vol spanning klaar zat met mijn glaasje fris en bakje chips, in afwachting van een nieuwe aflevering van Baretta. En dat maakt toch die versie het meest memorabel.

Keuze Marco Groen: The Clash – Police And Thieves (1977)

Van Genesis tot de openbaring van Johannes

The Clash is zo’n typische band die tot het einde toe trouw bleef aan haar punk-idealen. Dat is ook niet zo moeilijk, want in tegenstelling tot bands die tot in den eeuwigheid hetzelfde repertoire spelen en daarmee in hun eigen coverband veranderd zijn, hield The Clash al in 1986 op te bestaan. Het avontuur duurde slechts negen jaar. Zoals het een goede punker betaamt bestaat een groot deel van het werk van Strummer, Jones, Simonon en Headon uit maatschappelijke kritiek en nemen ze regelmatig het optreden van de politie op de korrel. The Equals-cover Police On My Back is hier een goed voorbeeldje van, maar ook Guns Of Brixton, I Fought The Law (een cover van Bobby Fuller) en Know Your Rights stellen de politie nu niet bepaald als je beste vriend voor.

Frontman Strummer is niet iemand die zuiver objectief tegenover de de Thin Blue Line staat. Al voordat hij de naam Joe Strummer had aangenomen (eigenlijk heet het diplomatenzoontje John Mellor, maar dat is niet zo’n coole naam) kwam hij in aanraking met de sterke arm der wet. Met zijn versterkertje en gitaar vond hij het een goed idee om bij een treinstation de mensen te vermaken met zijn herrie. De politie dacht daar anders over en pakte het ventje op. Het incident kwam bij Strummer over als een gebeurtenis die ook zomaar in de roman 1984 van George Orwell had kunnen staan. Strummer had al op vroege leeftijd een neusje voor chargeren en dramatiek.

Tijdens zijn carrière met The Clash kwamen daar nog minstens twee arrestaties bij: een keer vanwege het bekladden van het interieur van een hotel, een andere keer werd hij opgepakt wegens diefstal. Het deed Strummer waarschijnlijk denken aan een normale woensdag in de Republiek Gilead, het fictieve land uit The Handmaid’s Tale. 

Wellicht waren het deze enorme tegenslagen die de bandleden ertoe inspireerden om Police And Thieves van Junior Murvin te jatten, eh.. coveren. Het origineel is een aanklacht tegen corruptie en politiegeweld op Jamaica. Strummer leek het een goed idee om de bezongen wantoestanden van het Caribische eiland  een op een te kopiëren naar Merry England. Het nummer werd wel een beetje verbouwd: de falsetstem van Murvin werd vervangen door het verongelijkte stemgeluid van Strummer en het tempo ging behoorlijk omhoog. Voor de Clash was dit de eerste keer dat  reggae werd ingezet als middel om wat meer mensen richting de punkbeweging te lokken. Een concept dat ze vaker zouden toepassen.

Murvin en Lee ‘Scratch’ Perry, de bedenkers van het origineel, konden er niet om lachen. Naar hun mening had The Clash het nummer geruïneerd. Pas toen de geldstroom van de royalties op gang kwam stelden zij hun mening bij. In Police and Thieves zit paasei verstopt, wat een verwijzing gelijktijdig een eerbetoon is aan The Ramones. Wat dat is en waar het te vinden is, dat mag je zelf uitzoeken.

Keuze Der Webmeister: The Exploited – Cop Cars (1981)

Hi Ha Hondelul!

De kracht van Punk, zo ergens halverwege de jaren ’70, was dat het rockmuziek terugbracht tot de rauwe essentie: drie akkoorden met wat regels straatpoëzie, en een nummer hoefde niet veel meer dan twee minuten te duren. Je had na het eindeloze gepriegel van de progrockers plots geen jarenlange conservatoriumopleiding meer nodig om van je muzikale vrijheid van meningsuiting gebruik te maken.
Een band die optimaal meelifte op deze golf van laagdrempelige creativiteit was het Schotse The Exploited, met midvoor de opvallende hanenkam verschijning van zanger Wattie Buchan.

Niet dat The Exploited een erg diepgaande mening erop na hield: meer dan wat losse kreten zijn het niet, meer op het niveau van de liedjes van dronken voetbal hooligans. hi ha hondelul, je weet wel. Maar wel lekker om mee te brullen als verveelde puber in de grauwe vroege jaren ’80. Zo ook onderstaande nummer, waarvan het refrein niet meer is dan drie keer hard brullen: I Hate Cop Cars. Waarom The Exploited een hekel heeft aan politie auto’s blijft verder onduidelijk, maar het zal terug te voeren zijn op slechte ervaringen in combinatie met hun anarchistische principes.

Cop Cars is trouwens afkomstig van het klassieke punkalbum Punks Not Dead, op punkfeestjes die ik in die tijd frequenteerde een gegarandeerde floorfiller. Pretpunk op z’n allerlekkerst! The Exploited tourt trouwens nog altijd door het kleine clubcircuit, ondanks dat Wattie z’n hanenkam inmiddels aardig grijs geworden is.

Keuze Quint Kik: Bruce Springsteen – State Trooper (1982)

Late ontdekking

De politie als aanknopingspunt voor mijn haat-liefde verhouding met Bruuuuce: het is lang niet zo ver gezocht als je denkt. Springsteen heeft een trackrecord als het gaat om het bezingen van het lot van blue collar workers en underdogs. Ook als die in aanraking dreigen te komen met de lange arm der wet. Daar lijkt hij zelfs een heel album aan te hebben gewijd (nou vooruit, tenminste toch een paar nummer van dat album). Toevallig ook mijn favoriet: mocht het ooit van een ondergewaardeerde playlist komen, dan nomineer ik zonder gêne de helft van Nebraska, want daar hebben we het over.

Eerst even dat van die haat-liefde verhouding uit de weg helpen: een überfan ben ik nooit geweest. Het zal wel vloeken in de kerk zijn, maar alle nummers met zijn begeleidingsband de E Street Band klinken in mijn oren hetzelfde. Born To Run en The River zijn aan mij niet besteed; gillend gek word ik van mans eeuwige glockenspiel! Prima als je je eigen versie van Santa Claus Is Coming To Town speelt, maar tingel tangel in ieder nummer vind ik een flagrante schending van mensenrechten. Point Blank en Candy’s Room zijn prachtige nummers, maar moet je die volledig inbouwen met glock-rock?

Als puber luisterde ik geregeld naar een bandje met Born In The U.S.A. Nog altijd heb ik een zwak voor de romantiek van No Surrender, Bobby Jean en Cover Me. En natuurlijk het verstilde I’m On Fire, met die ene, briljante zin Sometimes it’s like someone took a knife, Baby / Edgy and dull and cut a six inch valley / Through the middle of my skull’. Echt onder de indruk was ik van de desolate opvolger Tunnel Of Love (1987): de soundtrack van de desintegratie van zijn huwelijk met model Julianne Phillips. Daar maakte de critici dan weer gehakt van, want Bruuuce zonder E Street Band = verraad!

Pas in de late jaren ’90 stuitte ik op Nebraska van vijf jaar daarvoor. Opgenomen door Springsteen in zijn eentje op een 4-sporen recorder en eigenlijk bedoeld als demo voor de band, tot een nietsvermoedend E Street-kameraad onverwacht binnenliep en zodanig onder de indruk was van het resultaat, dat hij de zanger op het hart drukte: zo laten, niets meer aan doen. De plaat kon haast geen groter contrast vormen met de voorganger The River en de opvolger Born In The U.S.A. Juist de spaarzame begeleiding trekt je helemaal in die huiveringwekkende en onthutsende verhalen.

Lang gingen mijn gedachte voor dit blog uit naar het prachtige relaas van High Patrol Man: twee broers, waarvan de een niet wil deugen en de ander politieman is. Een, die zijn broer steeds weer laat wegkomen met allerlei kleine vergrijpen, want tsja: het blijft wel familie, hèh? Tot de onverlaat het een keer echt te bont maakt en broerlief hem verjaagt tot over de staatsgrens. Zo’n mooi verhaal dat zelfs het productionele glazuur van de jaren ’80 country van Johnny Cash – die overigens ook Nebraska’s Johnny ’99 onder handen nam (voor zijn gelijknamige album) – er geen barst in kreeg.

Uiteindelijk viel de keus op State Trooper: man rijdt ’s avonds zijn meisje tegemoet, voet voluit op het gaspedaal: alles om even niet te hoeven denken aan de dingen die hem dwars zitten in zijn leven. Nu maar hopen dat hij zo laat op de avond niet toevallig stuit op een overijverige State Trooper. Het smachtende Please don’t stop me van de arme drommel breekt me iedere keer weer op. Lang lijkt het het meest ingetogen nummer op Nebraska, tot die uit het niets opduikende blaf (?) van Springsteen op 2 minuten en 28 seconden. Hi ho silver-o, deliver me from nowhere. Knappe jongen die daardoor niet van zijn stuk wordt gebracht.

Keuze Jeroen Mirck: Falco – Der Kommissar (1981)

Alles klar, Herr Kommissar?

Drugs, nachtleven en politie. Coole raps over cocaïne. Mannen met grote zonnebrillen die wegrennen voor blauwe zwaailichten. Een stoere stem die zegt: Did you ever rap that thing, Jack? So rap it to the beat. Nee, het gaat hier niet om hiphop-klassiekers van Sugarhill Gang, Niggaz Wit Attitudes (NWA) of Snoop Dogg. We horen het allemaal terug in Der Kommissar, de allereerste single uit 1981 van de Oostenrijkse popsensatie Falco. Een veel te vroeg overleden muziekpionier die altijd de grenzen opzocht.

Falco beleefde een stormachtige carrière, gedragen door zijn wereldhits Jeanny en Rock Me Amadeus, waarmee hij in medio jaren ’80 zelfs de Amerikaanse hitlijsten aanvoerde. Een unicum, want zijn muziek was Duitstalig. Toch hoor je in zijn vroege hit Der Kommissar al hoe ingenieus Falco de Duitse en Engelse taal door elkaar weeft.

Wir treffen Jill und Joe und dessen Bruder Hip
Und auch den Rest der coolen Gang
Sie rappen hin, sie rappen her
Dazwischen kratzen’s ab die Wänd
Dieser Fall ist klar, lieber Herr Kommissar

Falco’s eerste single zit vol verwijzingen naar de Amerikaanse muziekcultuur, met name zijn voorliefde voor funk en hiphop. Ook niet te missen is het veelvuldig zinspelen op drugs. De zanger stond erom bekend zich grondig door het nachtleven heen te snuiven en zong daar openhartig over. Het maakte zijn muziek controversieel, want die werd niet overal gedraaid. Dat zou hem later ook overkomen met het nummer Jeanny, waarin hij de gedachtewereld van een lustmoordenaar lijkt te bezingen. Dit soort controverses droegen juist bij aan het succes van zijn muziek.

Muzikaal gezien was Falco uitermate veelzijdig. Hij scoorde disco-hits en was met Der Kommissar de allereerste Duitstalige rapper, maar liet zich ook inspireren door de Berlijnse periode van David Bowie. Der Kommissar was als single een dubbele A-kant met het door Falco zelf geprefereerde nummer Helden Von Heute, een eerbetoon aan Bowie’s klassieker Heroes. Onvergelijkbaar met Der Kommissar, maar evenzeer een prijsnummer van diens debuutalbum Einzelhaft uit 1982.

Helaas duurde de carrière van Falco veel te kort: begin 1998 overleed hij op 40-jarige leeftijd door een auto-ongeluk in de Dominicaanse Republiek, met te veel alcohol, cocaïne en marihuana in zijn lichaam. Postuum zou hij nog succesvol zijn met het na zijn dood alsnog uitgebrachte album Out Of The Dark (Into The Light). Het titelnummer kent een omineuze tekstregel: Muss ich denn sterben um zu leben? Ook bevat het album een nieuwe remix van Der Kommissar. Al blijft de originele versie uit 1981 natuurlijk niet te overtreffen.

Keuze Alex van der Heiden: Falco – Der Kommissar(1982)

Mini coverstory

Falco was nog niet eerder gepasseerd bij Ondergewaardeerde liedjes en vandaar dat deze vergeten hit daar maar eens verandering in moet maken. Der Kommissar gaat vooral over drugs en de commissaris heeft het nakijken. Wanneer je bij het horen van dit nummer denkt: Hé, dit ken ik ergens van! Dat kan goed kloppen, want er zijn meerdere versies en daarnaast zijn er ook samples gebruikt uit Der Kommissar. Ik had er ook een coverstory van kunnen maken, maar een korte samenvatting voldoet en als je geïnteresseerd bent dan kun je de linkjes openen.

Der Kommissar is het eerste nummer waarmee Falco doordringt in onze hitlijsten. Hij had destijds een samenwerking met ene Robert Ponger waarmee hij zijn eerste albums produceerde. Dat ging op zich best aardig, maar concentreerde zich vooral in het clubcircuit. Dat was niet zo verwonderlijk gezien de drugs gerelateerde teksten van Falco, zoals ook in Der Kommissar. De echte doorbraak kwam enkele jaren later toen hij met Bolland & Bolland internationale furore maakte.

Toch werd Der Kommissar wel degelijk internationaal opgepikt en brak ook in andere versies door, zoals de versie van After The Fire. Ik kende het vooral van een tekstueel omgebouwde versie van Laura Branigan. Mijn zus was nogal fan van haar en vandaar dat het Deep In The Dark regelmatig te horen was bij ons thuis. Naast deze gekopieerde versies is Der Kommissar een inspriratie geweest voor het nummer Eins Zwei Polizei van Mo-Do. Maar niet alleen tekstueel is Der Kommissar een inspiratie, ook muzikaal…luister maar naar MC Hammer met U Can’t Touch This en vergelijk het met het refrein van Falco.

Keuze Erwin Herkelman: Mo-Do – Eins Zwei Polizei (1994)

Niet Duits

Natuurlijk is het een gimmick. Een geintje nietwaar? Nee? Dan toch ten minste een statement tegen de infantilisering en debilisering van de eurodance zo halverwege de jaren ’90? Nee, ook niet… Al had het overigens zó maar gekund. Want de oprichter van Mo-Do speelde daarvóór in verschillende hardrockbands. Een genre waarvan de liefhebbers doorgaans niet zo veel op hadden met (commerciële) house.

Maar nee, het project was serieus bedoeld. Het was naar eigen zeggen geïnspireerd op twee cult-klassiekers. Der Komissar van Falco en de Neue Deutsche Welle-knaller Da Da Da van Trio, met dat speelgoed-keyboardje. En hoewel alles aan Eins zwei Polizei Duitsland ademde, was het niet afkomstig van onze oosterburen, en evenmin een Oostenrijkse of Zwitserse productie.

Mo-Do werd namelijk opgericht door Fabio Frittelli, zanger en model, en ontleende zijn naam aan zijn geboorteplaats, Monfalcone in de regio Venetië, en zijn geboortedag (zondag = domenica). Het was dan ook Italië waar het succes begon. Ze scoorden er een nummer één-hit, waarna het over de Alpen kroop en vervolgens óók de charts wisten te toppen in zowel Oostenrijk als Duitsland. In Nederland bereikte het nummer plek 2 in de Top 40.

Zoals te doen gebruikelijk voor iedere dance-act in die tijd brachten zij daarna conform eenzelfde formule de opvolger Super Gut uit. Een plaat die het succes van zijn voorganger echter niet kon evenaren. In de Duitstalige landen wisten ze er nog wel de hitlijsten mee te bereiken, maar in de overige landen kon het geen potten breken. Het haalde bij ons zelfs niet eens de Tipparade meer.

(ook verschenen op Achterin de Platenkast)

Keuze Remco Smith: The Strokes – New York City Cops (2001)

Onversneden kritiek

Zelden zal een band zo hebben geteerd op de roem van de eerste plaat. 2001 was hèt jaar van The Strokes. Ruim twintig jaar later, in 2022, is The Strokes de headliner op het Best Kept Secret festival, op de zaterdag. Dat zal niet het gevolg zijn van de laatste paar platen. Dat komt alleen door de eersteling: Is This It.

Meer bands hebben dat gehad, uiteraard. Bloc Party is de eersteling Silent Alarm nooit echt te boven gekomen, om maar als voorbeeld te noemen. Het is ook wel lastig. Maak je na een succesvolle plaat een vergelijkbare, dan zal die altijd een slap aftreksel zijn van het succes. Slaat zo’n band totaal andere wegen in, dan vervreemdt die de liefhebbers van de eerste plaat. Wat dat betreft doe je het niet snel goed.

Is This It is dus al ruim twintig jaar oud. De schok die die plaat teweeg heeft gebracht was groot, alhoewel het typische Strokes-geluid geen grote navolging heeft gehad. Als je die plaat met aandacht beluistert, vallen vooral de door elkaar vlechtende gitaren op. Niet het aloude slaggitaar als ondersteuner van de solist (Izzy Stradlin als aangever van Slash, zeg maar) maar twee gitaren die elkaar omcirkelen, elkaar opliften, bij de kladden pakken en dwarrelend neer laten komen. Met dan nog de ultra coole stem (en uitstraling) van Julian Casablancas daarbij. De kwaliteit van Is This It staat nog steeds overeind.

New York City Cops was in juni 2001 uitgebracht als dubbele A-kant met Hard To Explain. Het liedje was een reactie op de dood van Amadou Diallo die in februari 1999 was doodgeschoten. Blijkbaar omdat de politieagenten hem hadden verward met een verdachte van verkrachting. Het staat op Is This It, dat uitkwam op 30 juli 2001. Na 9/11 werd New York City Cops van de plaat verwijderd. De heldenrol die brandweer, ambulancepersoneel en ook politieagenten hadden ingenomen na de aanslagen op de Twin Towers maakten dat onversneden kritiek op de politie (New York City cops, but they ain’t too smart) niet meer zo lekker lag. Deze clip bij het liedje maakt wel duidelijk waarin de kracht lag van The Strokes: zelfs met een rokende Casablancas, die de rug naar het publiek draait, is dit onontkoombaar en onweerstaanbaar.

Keuze Alex van der Meer: FPU – Ocean Drive (Tiga’s White Linen Vox) (2002)

Jan Hammer turns Electroclash

Miami Vice kwam op de teevee. Wat een beleving was dat. Ik weet niet of ik alles heb gezien toen deze politieserie zo vanaf halverwege de jaren tachtig door Veronica werd uitgezonden, maar volgens mij heb ik er nog best wat van meegekregen. Veel details zijn me bijgebleven in ieder geval: undercoveragenten Crockett & Tubbs, de dure auto’s, de pastelkleuren, speedboten en flamingo’s, maar vooral ook de muziek. Muziek was een belangrijk onderdeel van deze serie. Soms leek je zelfs naar een XL videoclip te kijken. De grote man van de muzikale omlijsting was de Tsjechisch-Amerikaanse muzikant en componist Jan Hammer, die naast de iconische tune van de serie ook een groot deel van de rest van de soundtrack heeft gecomponeerd. In de vierde aflevering van de serie werd Crockett’s Theme geïntroduceerd. De in synthlagen gehulde softrock-track werd in ons land een gigantische hit in 1987.

In 2002 ging een artiest met de naam FPU aan de haal met Crockett’s Theme. FPU is Peter Benisch. Deze producer uit Stockholm brengt onder zijn eigen naam fascinerende elektronische muziek uit, met een prachtig eigen geluid. Maar als FPU laat hij vooral op een speelse manier zijn liefde voor de elektronische muziek uit jaren tachtig horen, met invloeden van Depeche Mode, New Order en Erasure. Benisch heeft dus ook een eigen versie van Crockett’s Theme gemaakt. Ondanks de wat hardere sound, het iets hogere tempo, en de meer dansbare beat is het nummer meer dan herkenbaar. Het is in deze vorm zeer de moeite waard, alleen vind ik persoonlijk weer een andere FPU-versie net wat leuker. Een versie met een totaal andere naam: Ocean Drive (Tiga’s White Linen Vox). Feitelijk is dit nummer een ver doorgevoerde remix gemaakt door de Canadese DJ en producer Tiga (Tiga James Sontag). Er is nu ook zang toegevoegd. De tekst verwijst duidelijk naar Miami Vice en de agent (Crockett, neem ik aan) die – naar eigen zeggen – zijn ziel heeft verkocht voor een badge en een pistool.

I’ve seen too many of the wrong men die
For stealing their dreams and buying time
In your eyes i saw the rising sun
Still I sold my soul for a badge and a gun

Crockett’s Theme gaat undercover. Qua sound is het hemelse Hammer-gevoel nog steeds aanwezig, maar de Tiga-remix heeft vooral ook een sterke eigen Electroclash-identiteit gekregen. Ik moet zeggen, Ocean Drive is al jaren één van mijn favoriete tracks. Niet alleen vanwege het verslavende ritme van het nummer, maar ook door de sfeerrijke retrosound. Los van de Miami Vice-nostalgie is dit gewoonweg een klasbak van een nummer.

Keuze Joop Broekman: Five Finger Death Punch – When The Seasons Change (2018)

Loyaliteit

Een band waarvan je gewoon kan horen dat ze uit de Verenigde Staten komen. Five Finger Death Punch, bijvoorbeeld. Het is een bepaalde kamerbrede sound, lastig uit te leggen. En vaak zijn de vocalen ook een hint. 5FDP komt uit Las Vegas, bestaat al meer dan 15 jaar en heeft de nodige shit meegemaakt. Denk bijvoorbeeld aan meer bezettingswisselingen dan gezellig was en bandleden met ernstige emotionele problemen. Na al die tijd zijn zanger (Ivan Moody (op een jaartje na) en gitarist Zoltan Bathory de enige constante factoren. De scherpe randjes zijn ondertussen een beetje afgevlakt en de band klinkt melodieuzer dan ooit. Maar hun heavy metal is nog steeds catchy en groovy. Met hun riffs raken ze nog steeds hele volksstammen. En ze zijn hoorbaar met de tijd meegegaan.

Ook 5FDP doet aan ballads. When The Seasons Change gaat over loyaliteit die overeind blijft, hoe erg de tegenslag ook is. Een thema waar iedereen wel eens mee te maken krijgt, of heeft gehad. De video laat de relatie zien tussen twee politieagenten en is opgedragen aan Charleston Hartfield, een moedige agent uit Las Vegas. Hij verloor zijn leven toen hij mensen probeerde te beschermen tijdens een schietpartij op het Route 91 Harvest Festival in 2017. Vanaf de 32^ste verdieping van het nabij gelegen Mandalay Bay Resort and Casino vermoordde schutter Stephen Paddock 59 mensen. Zijn motief is tot nu toe nog steeds onbekend.

When the seasons change
And we’re in for colder weather
Look for me on the divide

I won’t let you down
When the seasons change
I won’t go down
I’ll fight through the pain
I’ll be there right by your side
I’ll never let them bring you down
I won’t let you down
When the seasons change