Dat Superstition van de hand van Stevie Wonder zelf is zal niemand verbazen. Het nummer viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag en is zo’n typisch tijdloos liedje. Niks gedateerd geluid. Die geweldige, ongelooflijk swingende riff op het clavinet. Blijf dan maar eens stilstaan. Stevie had er in 1972 een gigantische hit mee: #1 in de Billboard 100, #11 in de UK en ook hier in Nederland haalde ie de top 10. In de jaarlijkse Aller tijden-lijst van Rolling Stone eindigt het steevast hoog en in de Top 2000 kwam hij in alle edities voor, de laatste keer op 636. En dat laatste is best beschamend eigenlijk, als je hoort wat soms veel hoger eindigt. Helaas hebben we de doorsnee stemmer dan ook zelden op goede smaak kunnen betrappen.
Wonder is in de kracht van zijn muzikale leven als hij Superstition opneemt. De jaren zeventig zijn sowieso zíjn jaren. Superstition is de eerste single van Talking Book. Dat is alweer zijn vijftiende album maar de sleet zit er allesbehalve op. Een jaar later volgt Innervisions en in ’76 zijn magnum opus Songs In The Key Of Life. In de jaren daarna verdwijnt langzamerhand zijn urgentie en wordt het af en toe zelfs wat appelig, zoals met Ebony and Ivory, nota bene geschreven door en opgenomen met Paul McCartney. In 2005 verschijnt zijn laatste album. Wel treedt hij nog steeds op. Stevie Wonder wordt dit jaar 72. Een andere Stevie heeft die leeftijd bij lange na niet gehaald. Stevie Ray Vaughan overleed in 1990 op 35-jarige leeftijd bij een helikopter crash. Vier jaar daarvoor nam híj zijn versie op van Superstition.
Het is de single van zijn album Live Alive. De clip toont alles waar bijgelovige types als de dood voor zijn: de gebroken spiegel, onder een ladder door lopen, een omkerend hoefijzer, vrijdag de dertiende. De zwarte kat ontbreekt uiteraard niet. Hij trippelt door de hele clip en aan het eind van het filmpje springt ie in Wonders (cameo) handen.
Superstition is ruim 180 keer gecoverd. Zo hebben naast Vaughan ook Quincy Jones, Osmonds, Sergio Mendes, Buddy Miles, Macy Gray en The Afghan Whigs zich eraan gewaagd. Ook meestergitarist Jeff Beck, en dat opvallend kort na Wonder’s single.
Al na een paar maanden verscheen Superstition, als afsluiter van de A-kant van het enige studioalbum van Beck, Bogart & Appice. Maar, eigenlijk was dit helemaal geen cover. Stevie had Jeff Beck gevraagd mee te spelen op Talking Book. Als tegenprestatie zou hij een song van Stevie krijgen. Tijdens de opnames van het album zat Beck op zeker moment achter de drumkit en sloeg hij een beat waarop Wonder ging improviseren, en zo ontstond Superstition, en dat werd vervolgens het cadeau. Onderdeel van de deal was dat Beck het als eerste mocht uitbrengen, maar de release van het gelijknamige Beck, Bogart & Appice-album liep onverwachts vertraging op, zodat Stevie via Talking Book alsnog de primeur had. Toeval of ….?
