Over waardering heeft komiek André van Duin nooit te klagen gehad, maar als zanger werd hij toch niet altijd even serieus genomen. Ten onrechte, want hij was zeker in zijn begintijd een verdienstelijke Nederlandstalige chansonnier en liet ook de afgelopen jaren horen uitstekend uit de voeten te kunnen met een Franse klassieker als La Bohème van Charles Aznavour. Zijn Nederlandse vertaling als afscheidslied voor DWDD-presentator Matthijs van Nieuwkerk roerde half Nederland tot tranen.
Van Duin, op 20 februari 2022 vijfenzeventig jaar oud geworden, putte vaker uit de Franse muziekgeschiedenis, ook als hij ogenschijnlijk weer eens een komisch niemendalletje leek te hebben gemaakt. Laten we daarom eens stilstaan bij zijn melige hit Bim Bam uit 1982. Voor deze single, die een dubbele A-kant vormde met Als Je Huilt (een cover van de wereldhit Cry van Johnnie Ray & The Four Lads uit 1951), maakte hij een al even melige videoclip waarin hij vier onhandige kosters vertolkte. Daardoor zou je bijna over het hoofd zien dat het een hommage is aan de majestueuze Franse zangeres Edith Piaf.
Bim Bam is namelijk een vrije interpretatie van Les Trois Cloches, een compositie van Jean Villard uit 1939 die beroemd werd door de vertolking van Piaf samen met het mannenkoor Les Compagnons de la Chanson. Van Duin laat geen spaan heel van de oorspronkelijke tekst, maar leent wel het thema van de welluidende kerkklokken. Neem om te beginnen beide refreinen. Allereerst Piaf, met de devote woorden van Villard:
Une cloche sonne, sonne
Sa voix d’écho en écho
Dit au monde qui s’étonne
La mort de Jean-François Nicot
Enkele decennia later maakte Van Duin, die meestal zijn eigen teksten schrijft, hier zijn geheel eigen verhaal van, maar wel met een devoot refrein. Denk daar vooral ook een ‘bim-bam’ zingend achtergrondkoor bij.
Hoor de klokken weer eens luiden
O, wat gaan ze weer tekeer
Het zijn de klokken van het zuiden
En van onze lieve heer
Het origineel Les Trois Cloches beschrijft drie episoden uit het leven van Jean-François Nicot. Bij al deze drie gelegenheden luiden de klokken van het kleine kerkje in de vallei waar hij zijn leven doorbrengt: als hij wordt gedoopt, als hij trouwt en bij zijn uitvaart. Componist Villard werd waarschijnlijk geïnspireerd door een volksliedje uit het Zwitserse kanton Wallis.
De dramatiek van geboorte, volwassenheid en dood komt in beperkte mate terug in de versie van Van Duin: hij licht de klokken luidende koster uit en laat hem uiteindelijk om het leven komen. Ondanks alle flauwe grapjes in de rest van de tekst raakt hij hiermee wel de essentie van het originele nummer: hoe vrolijk de kerkklokken soms ook mogen klinken, ze klinken voor alle aspecten van het leven, dus ook voor de dood.
Ze hebben hem met eer begraven
Men zette op het graf de klepel neer
En als het nu heel erg hard gaat waaien
Dan gaat de klepel heen en weer
Toch zou Van Duin geen Van Duin zijn als hij tot slot toch niet weer de draak had gestoken met het serieuze nummer. Als klokken blijven luiden, zo grapt hij, dan doen je oren zeer. Maar Gelukkig, zong het zuiden, kan de koster niet meer luiden, nee, dat kan-ie nimmer meer. Dat klinkt toch anders dan het citaat waar Villard en Piaf mee afsluiten, over God die op een dag een teken geeft dat we onder zijn vleugels samen zullen zijn in de eeuwige liefde.
Ondank alle grapjes is Bim Bam veel gelaagder dan we op het eerste gehoor zouden kunnen vermoeden. Dit eerbetoon aan een klassieker van Edith Piaf is dus zelf ook een ondergewaardeerde klassieker, inclusief hemels (of hels) klinkende kerkklokken.
