De schijnwerpers zijn in deze bijdrage gericht op The Queen of Motown: Mary Wells. Zij stond aan de wieg van Motown begin jaren ’60 en samen met The Supremes, The Miracles, The Temptations, Martha Reeves & The Vandellas en The Four Tops zorgde ze voor populariteit van zwarte muziek op de radio en in de platenzaken van mainstream Amerika. Terwijl haar carrière op het hoogtepunt was verliet ze Motown in 1964 en dat ging niet zonder slag of stoot. Motown was niet blij en het gerucht ging dat het platenlabel radiostations afraadde om de platen die Mary na haar tijd bij Motown uitbracht, te draaien. Men zou zelfs hebben gedreigd met rechtszaken. Er wordt gezegd dat Mary voor filmrollen wilde gaan bij 20th Century Fox en dat ze werd klaargestoomd voor een carrière die Diana Ross uiteindelijk zou krijgen. Hoewel ik van de muziek van Diana hou moet ik bekennen dat de stem van Mary het wel wint bij mij. Voor Mary pakte het niet zo goed uit, hoewel er nog wel successen volgden werd het nooit meer zoals haar tijd bij Motown, terwijl ze nog hele mooie platen heeft uitgebracht. In 1992 overleed Mary aan de gevolgen van kanker.
Mary had natuurlijk een buitengewoon schitterende stem. Een rauw randje en een prachtige toon. Bij Motown werkte Mary veel samen met Smokey Robinson maar soms schreef ze ook eigen materiaal. In Nederland is alleen My Guy, overigens een heerlijke plaat, een klein beetje blijven hangen maar er zijn echt veel schitterende platen om uit te kiezen want het is klassieke soul van het hoogste niveau.
Ik heb lang getwijfeld welke plaat ik aan deze bijdrage zou koppelen en uiteindelijk bleven er twee over: The One Who Really Loves You (geschreven door Smokey Robinson) en At Last. Uiteindelijk ben ik voor de laatste gegaan, het zit een klein beetje in de titel he. At Last kennen we in Nederland vooral van Etta James en dus men kan denken dat dit een coverstory is, maar dat is niet zo. At Last, geschreven door Mack Gordon en Harry Warren voor de musicalfilm Sun Valley Serenade (1941), werd door Glenn Miller en zijn orkest als eerste opgenomen. Etta James nam haar prachtige versie wel eerder op maar de uptempo versie van Mary is altijd één van mijn favorieten geweest. Het werd geen grote hit want toen de plaat uitkwam werd ook bekend dat Mary bij Motown vertrok. Maar het is echt een wonderschoon pareltje. Prachtige vocalen van Mary en heerlijke achtergrondzang van The Andantes. Deze plaat verdiende het dubbel en dwars om een hit te worden.
