De legende verhaalt dat wanneer men een gebroken gitaar in de klei van de Mississippi Delta plant, en er na een avond zuipen overheen plast, dat er een Blueszanger uitgroeit. Om onbekende redenen is zulk een zaadje over de Grote Oceaan gewaaid, en heeft in Australische gronden een nieuwe tak gevormd. Suggereer ik nu dat gitaren migreren? Misschien. Hoe dan ook, de Blues is overgewaaid naar het Down Under en heeft daar een meesterwerk voortgebracht in de vorm van C.W. Stoneking.
Het is mij een raadsel wat deze man weet te presteren. Een (bij dit nummer nog) 40-jarige mens die geboren is in het kleine dorpje Katherine buiten Darwin en tot in de perfectie de sound van het oude New Orleans weet te reproduceren. Je waant je bijna in de zware roet van een klamme stad, of met lichte koorts in de aangrenzende bayou-jungles, of in een kroeg met baanbrekend nieuwe elektrische verlichting, waar je net door de sigarettenrook de swingende band kunt zien die een oude Boogaloo op de dansvloer projecteert.
Dit alles horen we terug op Stoneking’s tot op heden meest recente album: Gon’ Boogaloo uit 2014. Van voor tot achter is dit een absolute parel. Schitterende gitaarpartijen, interessante instrumentatie, briljante en gevarieerde nummers, en een stem die een expressie draagt waarmee je Uluru kippenvel kunt bezorgen.
Het kiezen van een nummer hieruit bleek een grote opgave. The Thing I Done, On A Desert Isle, I’m The Jungle Man… stuk voor stuk geniale platen. Toch heb ik gekozen voor Mama Got The Blues.
Meer Blues dan dit ga je het gewoon niet vinden. Los van de fantastische gitaar- en baslijnen gaat het hier om de tekst waarom ik het zo speciaal vind: Buddy Guy zei ooit dat de blues niet gaat om huidskleur, speciaal gitaarwerk, of wat dan ook; het gaat om de goede en de slechte tijden. Dit is de essentie van het eerdergenoemde nummer.
Mama got the blues, and what, Lord, is we gon’ do? Hoe treurig kan het worden? De angst of het verdriet van een moeder is iets wat iedereen tot op het bot raakt, en een situatie waarin men zich compleet radeloos kan voelen, vooral wanneer Stoneking het zingt. Maar het eindigt op een herhalend But it’s alright. De tweestrijd van goede en slechte tijden; de essentie van de Blues, verteld door een enorm getalenteerde, en ondergewaardeerde artiest.
P.S. er is ook een versie waar Stoneking dit samenspeelt met Queens Of The Stone Age, staat op YouTube: aanrader om te luisteren na het origineel.
