Het is 1973 als er een album uitkomt, waarbij de platenmaatschappij in eerste instantie niet aangeeft wie de leden van de band zijn. Er gaan gelijk geruchten rond dat dit een nieuw album van The Beatles zou zijn en een hype is geboren. Die zeepbel spat na een tijdje uit elkaar als blijkt dat Klaatu (want zo heet de band) uit Canada komt en niets te maken heeft met een Beatles reünie.
Na die hype wordt het commercieel gezien niet echt meer iets met de band, alhoewel ze nog wel een tijdje in de Top 2000 hebben gestaan met A Routine Day uit 1979. Begin ’80-er jaren valt de band uiteen en wordt er niet veel meer vernomen van John Woloschuk, Dee Long en Terry Draper. Toch maakte de band een aantal aardige albums met progressieve pop, wellicht wel een beetje in het verlengde van die vier mannen uit Liverpool. Maar wellicht nog meer in het verlengde van Queen. En dat zien we met name op hun tweede album Hope.
Dit is wat later hun meest ambitieuze album zo worden. Een conceptalbum over een beschaving op een planeet hier ver vandaan. Politziana. Een echte Sci-Fi opera dus. We horen een beetje Queen, Beatles, de zachtere kant van Muse en dat leidt tot een muzikaal aardig album met enkele goede nummers.
Het beste nummer op het album is Long Live Politziana. Een nummer van ruim negen minuten, waar alles wat Kiaatu is samenkomt. Goede muziek, lekkere vocalen. Goed…. Een zo’n concept album is nu langzamerhand aardig uit de tijd, en zeker met dat thema, maar dit blijft gewoon goed en ondergewaardeerd. De recensies waren goed, de verkopen minder en zoals ik al schreef in de tweede alinea: het ging ze commercieel niet voor de wind en na een aantal albums was het ook voorbij.
De band is en blijft verbonden aan de hype over het al dan niet terugkeren van The Beatles, maar ze zijn wel meer dan dat. Veel verwijzingen naar buitenaards leven, Science-Fiction en andere verwante zaken leiden echter niet tot een groot publiek. Maar dit nummer klinkt gewoon goed!
