Enkele jaren geleden vond ik het album in een uitverkoopbak; een geluksmomentje, want er is heel weinig van deze band te vinden. Slechts een album maakte Walpurgis, zoals ze oorspronkelijk heette maar deze rockopera werd door de platenmaatschappij misbruikt en verbasterd.
Zoals het in die jaren regelmatig voorkwam werd er door het gebrek aan informatie op de hoes door de ‘kenners’ direct verbanden gelegd. Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld Klaatu en laten we vooral het ‘overlijden’ van Paul McCartney niet vergeten vanwege de blote voeten op het Abbey Road-album. Toegegeven, alle bandleden werden met een pseudoniem weergegeven (W, X, Y en Z). En het mystieke van Phantom’s Divine Comedy (Part 1) zal ook bijgedragen hebben. Het was een conceptalbum opgesplitst in vier delen: Intro, Prelude, Wizard en Entrance. De muziek klonk als The Doors en de stem van de zanger had in grote mate iets Morrisonesque en dus dachten velen dat het een nieuw project van de overleden zanger van The Doors zou zijn. Wanneer je het uitstekende album en met name het openingsnummer hoort is dit heel begrijpelijk, want het zou ook in het oeuvre van The Doors zeker niet misstaan. John Densmore (The Doors) gooide nog wat olie op het vuur door te stellen dat Jim Morrison niet dood kon zijn, want het graf in Parijs zou ‘te kort’ zijn. Hij simuleerde zijn dood en zou naar Afrika gevlucht zijn.
Anno 2021 weten we dat de zanger en componist van dit project ene Arthur Pendragon (a.k.a. Ted Pearson) is. Iemand die door critici in die jaren neergesabeld is. En geheel onterecht, want Pantom’s Divine Comedy is gewoon een uitstekend album. De platenmaatschappij, Capitol Records, hield wijselijk haar mond over alle insinuaties totdat ze de mogelijkheid van een claim door Elektra Records aan de broek kregen. De officiële platenmaatschappij van The Doors wilde de opnamen hebben, omdat volgens hen deze onrechtmatig in het bezit van Capitol Records waren gekomen. De plaat werd daarna uit de handel gehaald.
Desondanks stierven de geruchten geen stille dood. In een ultieme poging deze te ontkrachten nam Pendragon in 1978 twee (geflopte) singles op, maar die voedden de kritieken slechts. Elke nieuwe poging ondervond hij weer dezelfde tegenstand. In 1999 werd het hem teveel en pleegde op 48-jarige leeftijd zelfmoord op 28 maart; exact 25 jaar na de dag van de release van Phantom’s Divine Comedy.
