Eerder deze week schreef ik over misschien wel het mooiste contemplatieve kerstliedje, niet voor niets al twee achtereenvolgende jaren op nummer 1 in mijn Top 50 voor ondergewaardeerde kerstliedjes #49BallenEn1Piek. Illustere voorgangers waren de cover van Everly Brothers’ deep cut Christmas Eve Can Kill You door Bonnie Prince Billy en Dawn McCarthy (#1 in 2018) en de klassieke one two punch Peace On Earth/Little Drummer Boy van Bowie en Bing (#1 in 2017). Beide hadden in de edities van 2020 intussen de weg naar beneden gevonden en vormden niet langer een bedreiging voor Low’s positie. Als het op bezinning aankwam, was het echter dringen geblazen in de top 10: de belangrijkste uitdagers waren Squeeze (op 3), Ella Fitzgerald (4) en LCD Soundsystem (5).
Die laatste neemt dit jaar het stokje over met Christmas Will Break Your Heart. Een kersthit die aanvankelijk aan me voorbij was gegaan; vijf jaar geleden bij de allereerste #49BallenEn1Piek liet ik hem binnenkomen op nummer 50 en dat vooral uit nieuwsgierigheid. Ik ben een groot liefhebber van James Murphy’s strapatsen; als de ene helft van mastermind remixers DFA én met zijn eigen vehikel LCD Soundsystem. Drie fantastische platen maakte hij tussen 2005 en 2010, op het kruispunt van Dance, Punk en Electropop en waarop de invloeden van Kraftwerk en Bowie nooit ver weg waren. In 2011 hief Murphy de band op; er volgde een afscheidstournee, vier jaar later werd alweer een reünie aangekondigd. Om dat heuglijke feit extra luister bij te zetten, verscheen eind 2015 die kerstsingle.
Afgelopen jaar las ik in Lizzy Goodman’s oral history document Meet Me In The Bathroom (2017) over de wederopstanding van de New Yorkse muziekscene. De wegstervende doodsreutel van Britpop maakt plaats voor de opwinding over de piepjonge Strokes. Online media als VICE en Stereogum – op zichzelf een nieuw fenomeen – speelden een cruciale rol bij het documenteren van hun eerste stapjes én die van mede-New Yorkers Interpol, Yeah Yeah Yeahs en LCD Soundsystem. Het boek is net lekker op weg als 9-11 plaatsvindt. Veel van de hoofdrolspelers van weleer zagen het vanaf het dak van hun kraakpand van nabij gebeuren. Om in de nasleep van dit ongekende drama enigszins overeind te blijven, zette iedereen het op een feesten, zuipen en nog meer muziek maken.
Iets van die eerste platen luistert in mijn oren weg als regelrechte traumaverwerking: NYC (Interpol), Y Control (Yeah Yeah Yeahs) en Never As Tired As When I’m Waking Up (LCD Soundsystem). Omgang met verlies (Someone Great) en vervreemding van je dierbaren (All I Want) lijkt bij Murphy ook op latere platen de kop op te steken. Het verbaast me niets dat na zo’n groteske gebeurtenis als 9-11 zelfs in de obstinate muzieknerd uit Losing My Edge een gevoelige jongen blijkt te schuilen. Dat hij ook een hedendaagse carol in zich bleek te hebben, had ik desondanks niet zien aankomen. Eentje die ook nog een dwars door je ziel snijdt, vooral die Cure-achtige howl in de coda doet me keer op keer naar adem happen. Kerstmis is helemaal niet leuk. Althans, niet voor iedereen. Geen gek idee om ook daar zo nu en dan even bij stil te staan.
