Om maar met de conclusie te beginnen bij dit nummer: fââââââââk wat is dit vet. Maar eerst even wat achtergrond: ik vind verhalen achter nummers en artiesten altijd erg interessant. Een van de dingen die ik mega boeiend vind is wat het moet doen met de psyche wanneer je als nieuwe muzikant een lopende trein opstapt. Dus als je iemand in een band vervangt en die persoon bij de fans moet doen vergeten. Want wat moet iemand als Whitfield Crane (Ugly Kid Joe) hebben gedacht toen hij zanger van Life Of Agony werd? Wat moet Al Pitrelli hebben gedacht toen hij Marty Friedman in Megadeth verving? Of nog beter Jake Lee die Randy Rhoads moest vervangen bij Ozzy Osbourne. Of Jason Newsted die Cliff Burton verving? Dat waren enorme, gigantische schoenen om te vullen. Dus ja, wat doe je dan? En hoeveel kans van slagen heb je? Crane ging volgens mij daarna de vergetelheid in, Pitrelli heeft in die paar jaar geen legendarisch album opgenomen en Newsted werd een beetje gepest door de rest van de band door op het legendarische And Justice For All de bass weg te mixen, waarna het uiteindelijk nog wel goed kwam. En Lee kwam echt wel met best acceptabel werk. De Bark At The Moon gitaarsolo was echt wel goed, geen Mr Crowley, maar hee, als ik ‘m geschreven had zou ik best trots zijn.
Maar goed, in 1989 was er ene Scott Travis (niet te verwarren met Travis Scott) die drummer Dave Holland van Judas Priest na meer dan tien jaar ging vervangen. Hij moet voordat de band haar nieuwe album ging opnemen een strategie hebben bedacht. Een analyse gemaakt van zijn voorganger en bedacht moeten hebben hoe hij de redelijke, maar niet virtuoze drummer moet hebben kunnen doen verbleken. In mijn hoofd heeft hij toen gevonden dat hij een veel betere en hardere sound kon creëren met een meer dan aardige dubbele bass-techniek. En toen kwam dit nummer..
Nog nooit heeft een nieuwe drummer een harder statement gemaakt denk ik dan in Painkiller. Het begint met in mijn ogen de beste drum intro ooit in een metal nummer (en misschien wel überhaupt) en het geeft je een klap in je smoel.. Heerlijk. En dan moet de rest nog komen. Heerlijke gitaarriffs, maniakale zang, heel veel tempowisselingen en een gitaarsolo om je vingers bij af te likken. En dan lijkt het afgelopen.. maar blijkt er in dat nummer een soort van break te zitten die eigenlijk klinkt als outro, maar dan gaat het nummer nog eens 90 seconden verder met nog meer maniakaal spel en een extra gitaarsolo. Hoe verzin je het?
Ik kon het dan ook niet laten om even te zoeken op internet of er iets te vinden was van uitspraken of quotes van Travis zelf hierover. En ja natuurlijk is dat er: as a young drummer or just as a drummer, period, I always… I don’t wanna say dreamt because that sounds corny, but I always was hoping that I could come up with a signature drum intro, and I think every drummer wants that. Rarely does a drummer get to do an intro and especially one that really sticks. Given the fact that it exists now, I’m kind of blown away. It’s cool.
Amen. It’s very cool zou ik zelfs zeggen. Dus deze stond zeker op mijn Snob 2000 stemlijstje!
