Lijstjes. Snob 2000, Top 2000, 3voor12 Song van het jaar. Overal keuzes en op het moment van verzending verbijt je je al. Dat liedje gemist, die niet meegenomen. Een in te dienen Top 20 of Top 30 is altijd een liedje of twintig te kort. Ik betrap mij er vaak op dat er muzikanten zijn die je eigenlijk automatisch vergeet. Too obvious wellicht. Ook dit jaar mist mijn Snob 2000 een liedje van Prince, om maar iemand te noemen. Stevie Wonder daarentegen, heb ik nu wel opgenomen. Maar vaak is Stevie Wonder iemand die bij mij bij het opstellen van de lijstjes vaak onder de radar blijft.
Waar zou dat nou door komen? Neem ik de genialiteit van Stevie Wonder (of Prince, for that matter) voor lief? Dat zou wel echt onterecht zijn, hè. Songs In The Key Of Life is al weer 45 jaar oud en wordt nog steeds vaak als één van de beste platen ooit genoemd. Het is onwaarschijnlijk hoe tijdloos bijvoorbeeld een liedje als Sir Duke klinkt. Daar zit totaal geen sleet op. Het gemak waarmee Wonder de melodieën aan elkaar reeg, de zorg voor de arrangementen, de muzikaliteit. Op de een of andere manier is Stevie Wonder geen Top 50-materiaal in de lijsten. Wat daarvan de reden is? Misschien had Nick Hornby het wel goed gezien, toen hij in High Fidelity een vader opvoerde die voor zijn dochter zocht naar het singletje van I Just Called To Say I Love You. Kun je het Stevie Wonder deze draak vergeven? Wetende wat hij aan geniale muziek heeft geproduceerd? Misschien stappen velen onder ons niet zo makkelijk over die oorwurm heen.
Songs In The Key Of Life is dan weer niet mijn favoriete Stevie Wonder plaat. De liedjes zijn me vaak net te veel uitgesmeerd. Een in de basis prachtig liedje als As duurt me dan toch net een minuut of vier te lang. Dan luister ik liever naar Talking Book (1974) en vooral Innervisions (1973). 1973 is mijn geboortejaar, maar dat is toeval. Stevie Wonder was 22-23 toen hij deze plaat uitbracht. Bedenk bij jezelf wat voor baanbrekends je deed op je 23ste (voor mij: afstuderen maar dat was het dan wel). Wat een schoonheid van een plaat. Don’t You Worry ’bout A Thing en Higher Ground zijn later nog geweldig gecoverd (Incognito en Peppers) maar de originelen mogen er ook zijn.
Ik heb een groot zwak voor Living For The City. Wonder heeft wel eens de neiging om te behaaglijk te zingen. Dat vond zijn producer ook, die wilde dat Wonder Living For The City scherp zou zingen. Gemeen. Maar steeds was het de producer te lief. Hij heeft Wonder het liedje tig keer laten zingen, zowat totdat de stembanden er van aangetast waren. Die laatste versie is het uiteindelijk geworden. Als je dat eenmaal hoort, kun je het niet meer on-horen. Wonder klinkt alsof het pijn doet, alsof hij naar adem moet happen. Het geeft het liedje net dat randje dat het nodig heeft.
