Bandolero – Paris Latino

In deze Ondergewaardeerde liedjes-reeks over Vergeten Hitjes kwam het fenomeen al eens voorbij: de vloervuller die je voor het eerst hoorde op de campingdisco en waar je na thuiskomst op door bleef dansen, nadat hij met enige vertraging ook hier tot de hoogste regionen van de hitlijst reikte. Ryan Paris, Baltimora en Tony Esposito, ik heb het over jullie: eenmaal thuis van mijn vakantie aan de Middellandse Zee was er op de nazomerse kermis geen ontkomen aan de Dolce Vita’s, Tarzan Boys en Papa Chico’s. Die campinghits waren meestal van Spaanse, Italiaanse of Franse makelij en werden gezongen in de bijbehorende moedertaal, of in het Engels (met een onvervalst mediterraan accent).

Een mysterie waren de heren van Righeira, die in het Spaans zongen (Vamos A La Playa), maar van huis uit Italianen waren. Opvolger No Tengo Dinero was in februari 1984 een latertje, wat ook geldt voor het vergeten hitje van dit blog: Paris Latino van Bandolero. Beide nummers stonden op het eerste cassettebandje dat ik opnam van de radio en waarvoor ik de stereo van mijn vader mocht gebruiken. Het nummer wordt gedomineerd door een funky baslijn á la Chic en übercoole Franse praatzang, met een bijrol voor wat een van de eerste MC’s moet zijn: Doctor B. Met zijn terzijde – Don’t forget me I’m doctor B! – leek hij bijna bang om te worden overgeslagen; op de maxi-single mocht ‘le docteur’ echter helemaal los gaan en bezorgde hij Bandelero een 12^de plaats in de Top 40.

De officiële video blijkt een waar pareltje uit de beginjaren van MTV. Synopsis: In een rokerige nachtclub zien we een paar danseressen, die rechtstreeks lijken te zijn weggelopen uit de Moulin Rouge. Met veel machtsvertoon neemt een groepje legerofficieren plaats aan een tafeltje vooraan bij het podium en stort zich op een blootblaadje (wie o wie bedacht toch die scenario’s?) om te blijven hangen bij een foto van ster van de avond: Miss Cha Cha Cha. Enter drie heren verkleed als Zorro en er ontstaat een chaotisch gevecht met veel degens en dynamiet, waarbij ook Miss Cha Cha Cha een handje helpt. Het gebeuren wordt verslagen door een reporter en voornoemde Doctor B. Nadat de de junta uit het etablissement is verjaagd, neemt MC Docter B de vloer en barst het feest écht los. Het bleek jammer genoeg het enige teken van leven van Bandolero, hierna wordt in Nederland nooit meer iets van de band vernomen.

Fast forward naar 2017 en de Europese arthouse film Call Me By Your Name, waarin het nummer Paris Latino a new lease on life kreeg. De aantrekkingskracht van de 80’s blijkt onder sommige regisseurs zo onweerstaanbaar, dat ze zelfs in artistiek opzicht bereid blijken om heel ver te gaan om een nummer voor hun film te zekeren. Été 1985, dat vorig najaar in de bioscopen draaide, heette oorspronkelijk Été 1984. Na er door Robert Smith van The Cure op te zijn gewezen dat diens In Between Days toch echt een jaar ouder is, paste Regisseur François Ozon zonder slag of stoot de titel aan, zodat dit sleutelnummer voor deze prachtige film behouden bleef.

Nu mijn vakantie na deze wisselvallige Nederlandse zomer ten einde loopt, denk ik met weemoed terug aan die campingdisco op een Spaanse heuveltop, waar ik als 9-jarige aan de rand van het zwembad stond te swingen met mijn moeder op Wanna Be Startin Somethin en Paris Latino. Of die zomer van 1988 in het Franse Messanges, waar iedere zaterdag op camping Le Vieux Port een drive-in neerstreek (tegenwoordig is het op dergelijke megacampings iedere avond bal, toen was de wekelijkse disco hét moment waar iedereen naartoe leefde) en er op de tonen van Nuit De Folie van Début de Soirée t-shirts en stenen asbakken met het logo van de sponsor het euforische publiek in werden gemikt. Hoogste tijd om alvast een nostalgische playlist voor volgend jaar te fabriceren!

In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.