Ben ik al oud genoeg om het toe te geven? Ben ik al zover dat ik deze bekentenis kan doen? Of ís het helemaal niet zo erg als ik in eerste instantie denk en is het allang geaccepteerd? Zelfs op ondergewaardeerdeliedjes.nl?
Want iedere zichzelf respecterende hetero puberjongen had in de jaren ’90 toch een afschuwelijke bloedhekel aan boybands? Je ging voor gabber, trance, techno of juist de hele ándere kant op met punk en metal?! Overgeproduceerde pop met dito mooiboys, zorgvuldig geselecteerd op uiterlijk en karakter zodat er voor iedere bakvis wel een poster op te hangen viel, dat paste toch niet in je straatje?
Maar was het wel de muziek die je zo tegenstond? Was het niet meer het feit dat je destijds in die discotheek steeds het gevoel had de competitie aan te moeten gaan met die internationale, strak gestylede ster, met ettelijke miljoenen op de bankrekening? Want, jaren later, eenmaal gesettled met partner, 2.1 kind en een golden retriever, blijken zij eigenlijk best leuke plaatjes te hebben gemaakt.
Laatst hoorde ik bijvoorbeeld voor het eerst sinds lange tijd weer The Call van Backstreet Boys. Afkomstig van hun vierde studioalbum. De bandleden deden op dat album méér dan alleen zingen en mooi zijn. Ze schreven mee aan een paar nummers op het album en zorgden deels zelf voor de muzikale omlijsting. In het album verwerkten zij hun frustraties ten aanzien van Lou Pearlman, de bedenker van de band. Hij bleek miljoenen te hebben verdiend met de platen van de band, door zich én als producer, én als manager, én als zesde Backstreet Boy te laten uitbetalen. Voor de jongens zelf ‘slechts’ enkele tonnen achterlatend. Een trucje dat hij ook met NSYNC uithaalde. Hij schikte, maar draaide uiteindelijk in 2006 vanwege piramide-fraude alsnog de bak in.
The Call is een vergeten plaatje, dat uitgebracht werd ná de absolute hoogtijdagen van de boyband. Het werd een Top 10-hit in 2001 maar staat in de immense schaduw van de veelgedraaide klassiekers Quit Playing Games (With My Heart) en Everybody (Backstreets’s Back). Onterecht wat mij betreft. Het is gewoon een heel goed popliedje. The Call is lekker strak, alsof ze het gebruikelijke, door de producers steevast aangedragen glijerige repertoire niet langer meer accepteerden. Een fijne track!
In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.
