Een liedje waarvan je denkt: Verrek, die heb ik al lang niet gehoord! Zomers, fris. Ten tijde van het uitkomen onontkoombaar.
De eerste titelloze plaat van G. Love & Special Sauce dateert alweer uit 1994. Toch even opgezocht: G. Love zelf is inmiddels ook al weer bijna vijftig. Dat ik daar even van schrok zegt iets over de mate waarin ik mijn eigen leeftijd kennelijk ontken. Maar dat terzijde. Het gebeurde in de jaren ’90 wel vaker. Van die bandjes die een plaat uitbrachten die dat jaar volkomen domineerde. Niet te missen. Meteen met een uitnodiging voor een optreden op het hoofdpodium van Pinkpop. En dan…. niets. Geen vervolg, de eerste plaat was kennelijk meteen het hoogtepunt in het oeuvre. Voor The Presidents Of The U.S.A. gold dat ook, bijvoorbeeld.
Je kunt ook niet eeuwig fris en jong en nieuw en the new kid on the block zijn. Verrassend zijn, zoals G. Love met zijn unieke combinatie van rap en Blues absoluut was. Wellicht heeft de man nog een glanzende carrière in de Verenigde Staten; ik heb het niet meer nagekeken. In Nederland was G. Love & Special Sauce na de eerste plaat in de vergetelheid geraakt. Maar die eerste was wel een klassieker. Zonnig, sprankelend. Ideale muziek voor een zwoele zomeravond, in de tuin, met een koud drankje.
In augustus staan de vergeten hitjes centraal; liedjes die de absolute top niet wisten te halen of zelfs gewoon in de vergetelheid dreigen te komen. Liedjes ook die een vette herinnering oproepen bij de auteur van de blog.
De twee albums die na het debuut volgden, vond ik ook nog wel aardig, maar de eerste was wel de leukste.