Bij een goede blog werpt de schrijver een stelling op, denkt hij al schrijvende na over dat ingenomen standpunt en komt aan het slot tot een nieuw inzicht.
In die zin zijn de veertig blogs die ik voor Ondergewaardeerde Liedjes heb geschreven, één voor ieder levensjaar, niet heel geslaagd. Of, die kans is groter, kwam ik tijdens het schrijven tot dat Nieuwe Inzicht en besloot ik daarom de blog te herschrijven. Het zou raar zijn als je een stuk schrijft over een liedje en dan eigenlijk niet weet waarom je dat liedje zo goed vindt.
Al dat schrijven over liedjes die ik ondergewaardeerd vind heeft iets drammerigs. Als iemand die naar de radio belt om z’n verzoekje gedraaid te krijgen, terwijl hij die plaat ook best zelf op had kunnen zetten. Het is niet omdat ik denk dat mijn smaak superieur is (al is dat natuurlijk wel zo), maar ik heb nu eenmaal die zendingsdrang: Hoor eens hoe mooi dit is. Die zendingsdrang is grappig. Gelovig ben ik niet. Kerken zie ik alleen op vakantie van binnen.
De blogs die ik heb geschreven, kent één constante: ik hou van goede teksten. Soms grappig en liefdevol (Kick, Push van Lupe Fiasco), soms onverstaanbaar (Eus Keus van Gwenno), vaak melancholiek (Cattle and Cane van The Go-Betweens, Losing My Edge van LCD Soundsystem, Hello In There van John Prine, Les Marquises van Jacques Brel).
De song die me het meest raakt is Pray For Newtown. Indertijd omschreef ik het als ‘het meest zwartgallige nummer op de meest zwartgallige plaat van de zwartgalligste singer-songwriter van het afgelopen decennium’ en ‘een liedje om bang van te worden’. Ik draai het bijna nooit.
De eerste helft van Pray For Newtown gaat over schietpartijen. In Colorado, op Utøya, en op een school in Sandy Hook, Newtown. In dat laatste geval schoot een man twintig kleuters dood. Een krankzinnige daad. Wat Pray For Newtown zo goed maakt is het inzicht waar Mark Kozelek, de man achter Sun Kil Moon, al zingende tot komt. Er is een omslagpunt, halverwege de song, als de zanger een brief krijgt van een fan die hem vraagt te bidden voor de kinderen van Newtown. Ik bid niet, zegt Kozelek, maar ik kan wel een lied schrijven, een oproep aan m’n luisteraars:
Think of their families and how they mourn and cry
Een lied als een goede blog. Het is ook nog een gebed. Het is toch die zendingsdrang.
In tien jaar Ondergewaardeerde Liedjes hebben onze bloggers onvoorstelbaar veel liedjes bewierookt: 4.659 om precies te zijn (allemaal verzameld in de Ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-playlist). Deze zomer kiezen we hieruit de Ondergewaardeerdste Liedjes: welk liedje heeft echt nooit de waardering gekregen die het zou moeten krijgen en willen we dus alsnog in de popgeschiedenisboeken krijgen?
In juli kiezen onze bloggers er elke dag eentje uit; soms een liedje dat ze zelf ooit hebben gekozen, soms een liedje dat ze hebben leren kennen door een andere blogger. In augustus doen we een mooie strik om deze serie met een podcast in samenwerking met KINK, waarin deze pareltjes (en de verhalen erachter) voorbij komen.
