Om meteen maar met de ondergewaardeerde deur in huis te vallen: wat is dat een door God, alles en iedereen vergeten geweldig album: Stay Loaded van Motocaster. De plaat verscheen in 1994 en was naast de EP Acid Rock het enige volledige album van dit uit North Carolina afkomstige powerrock trio. Onbegrijpelijk dat deze band over het hoofd is gezien, de kracht, de energie en alles van een heerlijke eenvoud. Bas, drum, gitaar en knallen maar. Luister even naar opener The Buddha om een beeld te krijgen. Hiermee valt de band zelf met de deur in huis, die volledig losgerukt van z’n sponningen tot ergens ver in de hal neerdondert. Het is één grote ravage en eigenlijk heb je alleen nog maar zin om verder te slopen, alles van de muren te rauzen en de hele klerezooi naar buiten te flikkeren.
Na The Buddha gaan ze gewoon door. Stay Loaded is dan ook de perfecte titel van deze ideale sloopplaat. Je blijft volledig opgeladen en opgewonden doorgaan. Moet je je badkamer vernieuwen? Huur een kango bij de Gamma, zet een koptelefoon op en Stay Loaded aan en het moet gek lopen als na drie kwartier hakken de wanden en de vloer niet volledig tegelvrij zijn. Omdat ik wel zin had in een avondje beuken en een duik in de moshpit ging ik vol verwachting naar de stad. Het Paard had in de jaren ’90 de Rooie Oren Club, een podium voor onbekende alternatieve bands, en die avond zou Motocaster optreden. Zou, want bij de kassa aangekomen kreeg ik de teleurstellende mededeling dat de band er niet was. Iemand ziek? Een klusje elders? Ik weet het niet meer. Misschien was de bouwkundige staat van het 18de-eeuwse pand niet op de band berekend.
Twee keer nemen ze iets gas terug op de plaat, bij het vierde en het negende nummer. Alsof ze zich moeten beraden op wat er nog gedaan moet worden, even het stof laten neerdalen, goed kijken en dan weer door. De laatste twee nummers gaan ze dan ook volledig los, maar het echte hoogtepunt van de plaat is voor mij die laatste rustpauze: Truth. Vanaf het intro voelt het als een warm bad en ga je er even goed voor zitten door die geweldige gitaarhook die zomaar uit de gereedschapskist van Neil Young of Tom Petty had kunnen komen. Zo lekker, en je weet: er komt straks een solo, dat moét wel, en die komt ook, sneller dan je denkt. De gitaarsolo loopt uit in een sereen stukje mellotron, waarna de gitarist die heerlijke hook weer oppakt, nog even zingt en tot slot zijn gitaar weer laat spreken. En ja, die doet het nog, klaar voor de laatste verwoestende stukken. Motocaster, voor al uw sloopwerk.
