Het was november 1995. Guus Meeuwis & Vagant bezongen een lekkere rampetampnacht en scoorden daar een eerste hit mee. Nick Cave vermoordde Kylie en veel mensen vonden dat erg mooi klinken. Coolio jatte van Stevie Wonder en stond op nummer één. Uiteraard was er muzikaal gezien meer aan de hand in die tijd, gelukkig maar. Op de toonbank van Elpee – een platenzaak in Groningen – lagen bandjes van een bandje. Het was een titelloos debuutalbum van een lokale act, waar je als liefhebber van Nirvana, Weezer, Lemonheads en The Breeders geen buil aan kon vallen. Het heeft vijfentwintig jaar geduurd voordat dit album een CD/elpee release kreeg, maar het is wel volkomen terecht dat dat alsnog gebeurde. Het album kon namelijk een stuk minder, zoals we dat in Groningen zeggen.
Ik heb het over het eerste werk van Benjamin B. Deze band, opgericht in 1994. In het beginstadium was deze band een driepersoons formatie. Barbara Lampe speelde de bas, Michel Weber de drums, en Fiebo Scholtens was de gitarist en verantwoordelijk voor de liedjes. Met name op initiatief van Michel Weber is vorig jaar de re-release van het titelloze debuut tot stand gekomen. Ik was er wat blij mee. Exact vijfentwintig jaar na de eerste uitgave op cassette kregen fans en liefhebbers van toen de kans om Benjamin B. weer te herontdekken. En hoe. De band was meteen goed zo in den beginne. Je hoort direct de kwaliteit, het album blinkt uit in puntige pareltjes.
Fiebo Scholtens was degene die al voor Benjamin B. aan potentieel succes had geroken. De band waar hij daarvoor in zat heette Lotus, finalist van De Grote Prijs van Nederland in 1992. Herman Brood was fan en had ze mee op tour genomen. Toen Lotus uit elkaar viel wilde Scholtens verder, en ging hij voor zichzelf veel nummers schrijven. Lotus was een band met complexe nummers en de zanger/gitarist wilde nummers schrijven die heel simpel waren. Nirvana was toen doorgebroken natuurlijk en korte nummertjes met twee of drie akkoorden werd heel aantrekkelijk gevonden.
Naar verluid had Scholtens op een gegeven ogenblik zo’n honderd nummers geschreven. Hij nam daar een paar van op op een cassettebandje en Barbara Lampe en Michel Weber namen die mee naar huis en mochten uit die liedjes uitzoeken die zij het liefste zouden doen. Omdat het vrij simpel was konden zij dat ook vrij snel goed spelen, daardoor nam het enthousiasme toe. En wat goed is komt snel. Het derde optreden van de band was direct op het podium van de Oosterpoort, het was de halve finale van De Grote Prijs van Nederland. In het publiek stond Frank Reijgersberg; hij volgde de opleiding opnametechniek en was geïnteresseerd om de band te gaan opnemen. In Amsterdam had hij in een leegstaande fabriek een opnameruimte. In de zomer van 1995 nam de band in twee dagen tijd achttien nummers op. De zang werd later bij Scholtens thuis opgenomen. Alles gewoon op 8-sporen.
Het album is op cassette uitgebracht. In september of oktober was het klaar. Lampe en Weber hebben daar een hoesje bij gekopieerd en dat hebben ze in de winkel gelegd bij Elpee. Er gonsde al iets over de band. Dezelfde dag nog of een dag later was Ferry Roseboom van Excelsior Recordings toevallig langsgekomen bij de platenzaak en die heeft dat tapeje gekocht. Diezelfde dag heeft hij nog gebeld met de band om zijn belangstelling kenbaar te maken.
Het ging snel voor de band. Meerdere labels dongen naar de hand. Uiteindelijk werd dan toch voor Excelsior Recordings gekozen. Excelsior was toen een beginnend label. Dat voelde voor Benjamin B. ook goed. Je had uiteindelijk op dat label Johan, Caesar, Daryll-Ann, en Scram C Baby. Daar voelde de band zich thuis. Ook zeker qua kwaliteit en aantrekkelijke gitaarmuziek deed Benjamin B. niet onder voor de rest.
Wat me opvalt aan het eerste album is dat veel tracks uiteraard later ook opnieuw zijn opgenomen. Zo komen bepaalde nummers terecht op het eerste Excelsior Records album, The Comfort Of Replay, of op de EP die daaraan voorafging, Cherry Blossom. Eén van die hergebruikte nummers is Omnipotent, een almachtig goede track. Het nummer is hier de album opener. Persoonlijk vind ik het als openingstrack ijzersterk op de re-release, het komt volledig tot zijn recht. Opvallend genoeg is deze versie uiteindelijk ook ongewijzigd op het latere The Comfort Of Replay terecht gekomen. De band heeft wel geprobeerd om er een nieuwe versie van op te nemen, maar het nummer werd gewoon niet beter. The Comfort Of Replay mocht ook een lappendeken zijn van de band, dat was het idee een beetje, dus hebben ze de eerste versie gewoon zo ertussen gezet.
Nu moet je trouwens niet denken dat overige nummers van de eerste cassette die later niet zijn gebruikt ondermaats zijn. Daar zit nu juist de kracht van dit album. De kwaliteit is buitengewoon consistent. Dit debuut had wat mij betreft net zo goed het debuut op Excelsior mogen zijn geweest. Sterker nog, het behoort gewoonweg tot het allerbeste wat Benjamin B. heeft gemaakt.
Met dank aan Michel Weber voor de achtergrondinformatie.
