Millie Jackson is een van de beste soul/R&B artiesten allertijden maar zeker in Nederland is ze enorm ondergewaardeerd. Behalve haar waanzinnig goede, rijke, soulvolle stem, staat ze ook bekend om het sensuele element in vooral haar muziek en tijdens haar liveshows. Ook gebruikte ze een van de eerste vormen van rap tijdens haar optredens. Verder combineerde ze het zingen tijdens haar shows met een vorm van stand up comedy.
In 1975 bracht Millie het album Still Caught Up uit, de opvolger van, volgens velen haar beste album: Caught Up. Op het album staat een cover van Loving Arms van Kris Kristofferson en Rita Coolidge, geschreven door Tom Jans. En hoewel het nummer wordt gezongen door twee geweldige artiesten, tilt Millie het voor mij naar een ander niveau. Het is een wonderschoon en triest liedje over spijt uit het verleden en de wens om de tijd te kunnen terugdraaien. Millie gooit het gevoel van die pijn en het verdriet op schitterende wijze uit haar gouden strot. Soul van de absolute buitencategorie en in mijn ogen een belichaming van de woorden op deze plaat. Onder meer Elvis, Petula Clark, Jody Miller, Etta James, Elkie Brooks, Kenny Rogers, The Walker Brothers en Olivia Newton-John, geweldige stemmen, hebben een versie van het nummer opgenomen maar Millie Jackson heeft voor mij de definitieve versie te pakken.
Zoals gezegd, Millie Jackson is een van de beste soul/R&B acts ooit, maar in Nederland scoorde ze geen enkele grote hit. Tricky Dicky gaf haar al een verdiend plekje in onze eregalerij met het prachtige All The Way Lover en daar voeg ik Loving Arms heel graag aan toe.
