Als rechtgeaarde atheïst heb ik niets met het verheerlijken van een gedachte van de onzichtbare man, en van de hoe genaamde vertegenwoordigers op deze aardkloot gaan mijn haren overeind staan. Iedereen is er van overtuigd het bij het rechte eind te hebben en dat iets anders (of helemaal niets) geloven hen automatisch de vijand maakt. En dan zijn er nog de geldbeluste televisiepredikanten. Nogmaals, ik heb er helemaal niets mee, maar indien je graag in sprookjes geloofd….prima. Maar doe dat lekker thuis in een besloten kring in plaats van het aan anderen opdringen of daarmee hun keuzes te beperken (waaronder abortus en de wens tot euthanasie). Doe normaal, zeg.
Hetzelfde geldt ook voor politieke partijen met een religieuze grondslag. Is in Nederland kerk en staat niet wettelijk gescheiden? Waarom hebben ze een uitzonderingsregel gekregen open te blijven tijdens een pandemie? En waarom mogen sommigen homoseksualiteit als een ziekte neerzetten en hen zelfs weren? Dat is niet normaal, zeg.
In mijn ogen moeten alle gebedshuizen gesloten worden, want een wereldvreemde (meestal) man gaat de aanwezigen vertellen hoe ze moeten leven en in sommigen gevallen zetten ze zelfs aan tot haat en geweld. En in het verlengde daarvan alleen openbare scholing toestaan. Is ook beter voor de integratie. Dat is pas normaal, zeg.
Het enige wat ik wel begrijp is de emotie en beleving, maar niet in de kerken en moskeeën waar hel en verdoemenis gepredikt wordt. Een positieve uitzondering zijn de Baptistkerken waar juist het goede en positieve benadrukt wordt en de mensen vrolijk naar de kerk gaan en eruit komen. Zingen en dansen als uiting van het geloof met Al Green, Shirley Caesar, Marvin Winans of Montell Jordan als spreker.
Wat dat betreft is er de afgelopen decennia al veel veranderd. Waar vroeger op (bijvoorbeeld) een EO jongerendag vrome klanken klonken zijn er tegenwoordig steeds meer rockbands en geweldige zangers die het woord prediken. En daar zit uitstekende muziek tussen. Neem Cory Asbury, Lauren Daigle, Kirk Franklin, Hillsong Young & Free, Michelle David, For King & Country en Tasha Cobbs om er maar een paar te noemen. Rock, soul, funk, blues verpakt in een jas die allen past. En er zijn platenmaatschappijen die zich in deze muziek specialiseren zoals Motown Gospel.
Tasha Cobbs won in 2014 een Grammy en sindsdien drie Stellar en drie Dove Awards. Ze begon zoals veel goede stemmen met zingen in de kerk en in 2006 reisde ze drie jaar door de V.S. om samen met een pastoor het woord te verkondigen, waarbij zij natuurlijk de muzikale omlijsting verzorgde. Ze heeft sindsdien zes album gemaakt en vrijwel allen haalden de hoogste positie in de Gospellijst en inmiddels behoort ze tot de grote gospelzangeressen van het laatste decennium. Haar debuut was met het Break Every Chain. Woorden schieten tekort, dus luister maar naar deze Soul.
Overigens, we hebben hier al eens een Gospelbattle gehad!
