Voor degene die mijn (virtuele) platenkast ooit mag duiden zal het een flinke uitdaging worden. Want terwijl ik enerzijds de trance op de voet volg en er regelmatig hardstyle en hardcore door mijn speakers schalt, treft hij of zij tussen mijn CD’s en LP’s van The Beatles, Pink Floyd, Muse, André Hazes en Rowwen Hèze ook dit plaatje aan: Joe Dassin – Et Si Tu N’Existais Pas. Want het Franse chanson… ook dáár kan ik intens van genieten.
Ik heb niks met de mensen daar, hun mentaliteit vind ik vreselijk en als ik reis vlieg ik het liefst óver het land heen, maar speel een Franstalig liefdeslied en je kunt me wegdragen. Want die kunst verstaan ze uitstekend. En Joe Dassin al helemaal. Hij weet hoe hij de spanning in een liedje op moet bouwen. Dat bewees hij al met L’été Indien. Een prachtnummer met dat geweldige, herkenbare thema.
Maar Et Si Tu N’Existais Pas kent óók zo’n heerlijk pakkend melodietje, waar de zanger op magnifieke wijze naartoe weet te werken. Zijn warme stemgeluid veraangenaamt die hele ervaring nog eens extra. Een prachtnummer dat alleen niet verder kwam dan Frankrijk en de Franstalige delen van Canada en België. In ons land haalde het niet eens de Tipparade.
Wat de reden is? Misschien verwachtten ‘wij’ Nederlanders een dergelijk gevoelig liedje niet van de man. Het enige wat wij tot dan toe van hem hadden gehoord was namelijk het vrolijke Les Champs Elysées. Feit is dat het zwoele, bijna erotische L’été Indien hem uiteindelijk wél die comeback bezorgde. Maar dat zorgde er wel voor dat dit pareltje eeuwig ondergesneeuwd zou blijven.
