Het was in mijn beleving een wereldhit die weken op één had gestaan in de Veronica Top 40. Nu ik terugkijk, zat ik daar toch een beetje naast. Sympathy van Steve Rowland& The Family Dogg stond weliswaar 13 weken in de lijst, waarvan drie op twee, heel behoorlijk dus, maar geen week bovenaan. Bovendien – dat is het makkelijke van internet – deed de plaat in andere landen niet veel. Bij onze zuiderburen redelijk, maar in thuisland Engeland niet, noch bij hún buren, de Ieren, noch in Duitsland of elders in Europa. Ook in de V.S. geen vermelding. Een wereldhit in Nederland dus.
Steve Rowland was een acteur uit Los Angeles, kwam in de jaren zestig naar Europa en had een eerste hit in Spanje met Los Flaps. De muziek trok hem naar Londen waar hij hits produceerde voor Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich en Pretty Things. Ook ontdekte hij The Herd (Peter Frampton). Steve begon met Albert Hammond Sr. The Family Dogg. Met A Way Of Life hadden ze in Engeland een eerste hit. Deze canon horende is het bijna onvoorstelbaar dat Jimmy Page, John Paul Jones en John Bonham op het bijbehorende album meespeelden. Vermoedelijk was elke schnabbel voor hen nog welkom.
Sympathy was een wereldhit die gaandeweg verbleekte. Die niet alleen uit mijn, maar langzamerhand ook uit het collectieve geheugen verdween. In de eerste edities van de Top 2000 komt ie nog voor. Vanaf 2009 ligt ie eruit. De hoogste notering was 1022 in 1999. Het moet gek lopen wil het terugkeren. Misschien, ooit, door gebruik in een reclame of een speelfilm dat een re-entry nog lukt, maar anders is het gewoon voorgoed passé, terwijl het lied aan actualiteit niets heeft ingeboet. Toch gek.
In mijn herinnering voelde het als zo’n anthem dat alles en iedereen meezong, juist vanwege de tekst. De onverbloemde aandacht voor de onrechtvaardige verdeling van de welvaart, de honger en ellende, alleen omdat er te weinig liefde en sympathie is. Sympathie, dát hebben we nodig! Dan komt het goed. De tekst dateert dan ook uit de hippietijd, de love en peace zat nog in de muziek, al was het inmiddels 1970. Steve Rowland en zijn Family Dogg zongen het echter met zoveel kracht en overtuiging dat ik in al mijn naïviteit dacht dat het slechts een kwestie van tijd was dat iedereen het goed zou hebben.
Ik kan de stelling, dat enkele latere uitvoeringen de herinnering aan het lied mogelijk langer levend hebben gehouden, niet hard maken, maar de gedachte is sympathiek. In ’84 werd het overgedaan door zangeres/actrice Toyah, die er een mooie theatrale en orkestrale uitvoering van maakte. Acht jaar later had Marillion er in hun thuisland een aardige hit mee. Bij ons stond het vier weken in de Top 40, met als hoogste notering 25. Heeft de familie Dogg het hier een stuk beter gedaan.
Negen jaar later dook het weer op, nu als sample in Faithless’ Not Enuff Love. Nadien is het uit beeld geraakt en zakte het dus weg uit de Top 2000. Maar wacht eens even, dat hele hippiegedoe was in ‘70 toch over z’n hoogtepunt heen? En dat van die honger, dat was toch ook langer geleden? De gezwollen kinderbuikjes in Biafra, dat was 1968. Het lied is toch iets ouder en niet, nee niet van Steve Rowland, Albert Hammond of hun Family Dogg. Het oorspronkelijke lied was die ene zeldzame hit van Rare Bird. Een vroege Britse prog-band. Zij hadden er in ’69 een hit mee. Niet hier, maar in Engeland, Frankrijk en Italië.
Het was de single van hun debuutalbum. Er volgden nog vier elpees en toen was het over. Oprichter en toetsenist Graham Field was al eerder vertrokken en had nog redelijk succes met zijn trio Fields en hun A Friend Of Mine. Dave Kaffinetti, de andere toetsenist van de band dook later nog op als Viv Savage in This Is Spinal Tap, de hilarische biopic over de niet bestaande Britse metalband Spinal Tap. Zo zorgden Rare Bird en haar leden voor enkele aardige voetnoten in de muziekgeschiedenis, maar ook voor hun enige echte ondergewaardeerde hit verdienen zij toch zeker ons aller sympathie.
