Over Wales wordt in het Verenigd Koninkrijk nog wel eens lacherig gedaan. De inwoners zijn lelijk, hebben een verschrikkelijk accent (als je ze al verstaat), veel plaatsnamen zijn amper uit te spreken en bij een beetje regen loopt de boel onder. Niemand is perfect, Wales is leuker dan je denkt en er komen beroemde mensen vandaan. Acteur Anthony Hopkins, bijvoorbeeld. Maar ook muzikanten als Tom Jones en John Cale. Weten we nog hoe de Britpop losbarstte in 1994? Dat begon met voornamelijk Engelse acts. Het duurde bijna een paar jaar voordat er uit het zuidwesten ook bands doorbraken. Veel waren het er niet. Manic Street Preachers en Stereophonics bestaan nog steeds. Super Furry Animals stopten er ruim 10 jaar geleden mee en deden nog een paar reunieoptredens. Catatonia stopte op het moment van een mogelijk internationale doorbraak. Achteraf misschien maar goed ook.
De band wordt in 1992 opgericht door Cerys Matthews (zang) en Mark Roberts (gitaar). De twee hebben elkaar in het jaar daarvoor al ontmoet, zijn ondertussen een stel, en na een paar EP’s en diverse bandleden verder komt debuut Way Beyond Blue uit in 1996. Enigszins alternatieve Indie-popliedjes met rockelementen en veel beeldspraak in de teksten. Het raakt een beetje ondergesneeuwd in de op dat moment door gitaargeweld gedomineerde Britpop, maar verkoopt niet onaardig. De inmiddels uit vijf personen bestaande band laat zich daardoor niet van de wijs brengen. Integendeel, ze zijn al snel in het nieuws door de nodige incidenten (lees: misdragingen door drank en drugs). En dat ze uit Wales komen verbergen ze al helemaal niet. Toeren als voorprogamma voor Manic Street Preachers vergroot de bekendheid en tweede plaat International Velvet slaat in 1998 beter aan. Twee puike singles (Mulder And Scully en Road Rage) helpen daarbij.
Een jaar later bevestigt derde schijf Equally Blessed And Cursed de status van de band in het Verenigd Koninkrijk, maar daarbuiten lukt het nog niet helemaal. Behalve dat ze incidenteel op het Europese vasteland te zien zijn en ook nog in Japan en Down Under belanden, lukt het nog niet om aan de overkant van de Atlantische Oceaan ook maar een beetje bekend te worden. En intussen begint de de aanwezigheid in het sterrendom aardig zijn tol te eisen van de bandleden. Matthews is niks zonder haar dagelijkse fles wijn (waarna ze meestal nóg vervelender wordt) en binnen de band lopen de spanningen zó hoog op dat de boel tijdelijk ‘on hold’ moet.
Vlak voor de eeuwwisseling besluit de band om tijdelijk te stoppen met optredens. Na een jaar is er nieuws over een vierde plaat. In augustus verschijnt Papers Scissors Stone, voorafgegaan door single Stone By Stone. Maar er zijn ook minder vrolijke berichten over Matthews. De geruchten over opname in een afkickkliniek van drank en drugs worden niet ontkend. En geestelijk blijkt ze verre van stabiel. Ze wordt nog steeds behandeld voor angst- en uitputtingsverschijnselen, waardoor de geplande tour voor promotie voor het nieuwe album afgeblazen wordt. En dan gebeurt wat iedereen wel had zien aankomen: de band stopt er mee.
Papers Scissors Stone is een meer dan waardig afscheid. De band zocht wat minder het randje op dan op de twee voorgaande albums, maar was hier wel op haar veelzijdigst. En de zang van Matthews, daar moet je misschien een beetje tegen kunnen. Het ene moment zoetgevooisd, dan weer net niet vals schreeuwend zingend. Popmuziek met een randje, maar vaak vertederend. Het nummer Stone By Stone is tekenend voor het oeuvre van de band. En een ondergewaardeerd pareltje.
