In 1968 schreef de Schotse socioloog James Patrick, A Glasgow Gang Observed, maar het zou nog vijf jaar duren voordat het gepubliceerd zou worden. James Patrick was trouwens niet de echte naam van de schrijver, maar een naam die hij had aangenomen om onderdeel te kunnen uitmaken van een bende in Glasgow. De reden was om te onderzoeken waarom jongeren daar deel van uitmaakten. In de vier maanden dat hij onderzoek deed kwam hij tot de conclusie dat de jongens bang waren om met andere bendes te vechten, maar nog meer bang om niet tegen hen te vechten. En net als nu, en ik denk het zal altijd wel zo blijven, waren armoede, slechte huisvesting, werkloosheid aanleidingen voor sommige om bendelid te worden. De vriendschappelijke gemene deler wat zich omzet in geweld en criminaliteit.
Sommige jongens maken andere keuzes, sport of muziek. In het plaatsje Rhyl in Noord Wales las Mike Peters het genoemde boek. Het was in een tijd dat de economie er somber voorstond met weinig perspectief. Het rondhangen op straat, steun zoeken bij elkaar en een bandje beginnen. Een muzikale gang zoals u wilt. En het bandje kreeg de naam The Alarm.
A Glasgow Gang Observed was de inspiratie voor het prachtige 68 Guns, waarbij 68 een verwijzing is naar het jaar dat het boek werd geschreven. Het nummer gaat over solidariteit, een beschrijving van het gevoel dat je voor jezelf een verandering zou kunnen teweeg brengen om van je leven een betere plek te kunnen maken. Woorden van die strekking gebruikte Mike Peters om het nummer te duiden.
Living in the backstreets
That’s our home from home
The painted walls were all we’ve ever known
‘The Guns Forever’ that’s our battle cry
It is the flag that we fly so high
For every day they’ll try and drag us down (drag us down and down)
I cry with anger I have done no crime, no
The Alarm toerde tijdens de War tour met U2 door Amerika en bracht bij thuiskomst 68 Guns uit. Het succes wat U2 kreeg was niet voor hen weggelegd. Dit betekend overigens niet, in mijn bescheiden mening, dat ze slechter zijn. Alles behalve. Live was het zo’n band die het meer dan waarmaakte. En tijdens zo’n live optreden in 1991 was het voor zanger Mike Peeters schijnbaar allemaal teveel; hij kondigde onverwachts – ook voor de andere bandleden – zijn vertrek aan. Eddie McDonald, die de meeste muziek schreef, Dave Sharp, Nigel Twist de andere bandleden waren overrompeld. In 2004 kwamen de heren nog een keer bij elkaar voor een korte reünie.
Ik draai af en toe nog gewoon de CD, en het album Declaration, waar 68 Guns op staat, blijft gewoon genadeloos goed.
Sixty-eight guns will never die
Sixty-eight guns, our battle cry
Sixty-eight guns will never die
Sixty-eight guns, our battle cry
