In februari is het Black History Month. In het gros van mijn bijdragen hebben donkere artiesten centraal gestaan dus de Black History Month is voor mij geen noodzaak om een donkere artiest centraal te stellen. Maar het is misschien wel een extra mooie gelegenheid. Voor mij in ieder geval een mooie gelegenheid om Esther Phillips weer onder de nodige aandacht te brengen. Vorig jaar schreef ik al een blog over haar fenomenale cover van What A Diff’rence A Day Makes en ze verdient gewoon nog een bijdrage omdat ze echt heel goed was.
In mijn vorige bijdrage schreef ik over het trieste einde van Esther; een jarenlange drank- en drugsverslaving was de oorzaak. Haar einde was zelfs zo triest dat ze stierf zonder geld. Er was niet eens geld voor een grafsteen. In 1985 kwamen collega jazz en blues legendes bijeen ter nagedachtenis aan Esther en om geld op te halen voor een grafsteen. Onder meer Etta James, Carmen McRae, Linda Hopkins, Ella Mae Morse en Maxine Weldon gaven acte de présence. Van deze samenkomst staat een korte video op YouTube. Ter nagedachtenis van Esther en in het kader van de Black History Month een mooi moment om te delen!
Dan nu weer terug naar die stem van Esther. Zo ontzettend mooi en goed. Karakteristiek en vol van emotie. Alle soul, blues, jazz en meer zat tot op het bot in haar. Ik kan er geen genoeg van krijgen. In 1973 nam ze het album Black-Eyed Blues op en daarop treffen we Too Many Roads aan, geschreven door Carolyn Franklin. Tussen twee geliefden (je zou er ook vrienden van kunnen maken) zijn teveel verschillende uiteenlopende wegen ontstaan en Esther zingt dat op zo’n schitterende, breekbare en emotionele manier. Haar vocalen zijn zo mooi en puur dat ze je op prachtige wijze raken.
Ooh what is love, somebody tell me what is it, without trust?
There’s too much of me, and honey just a little too less of you.
And now I’m finishing, I’m ending my story.
Zulke briljante vocalen. Kippenvel! Ik zou het bijna schokkend willen noemen dat Esther zo onderwaardeerd is. Geniet ervan.
